Παρακολουθώντας τη φιγούρα του γέροντα Ευδόκιμου να χάνεται στην ομίχλη θαρρείς πως έχεις πάρει στο κατόπι έναν άνθρωπο που επιμένει να ψηλαφίζει μέσα στον χώρο και στη μνήμη για να ανακαλύψει την μυρωδιά του νοτισμένου χώματος μετά την βροχή, τα αναζωογονημένα από το νερό δέντρα, τα μισοσβησμένα ίχνη της ιστορίας πάνω στα σχήματα αυτού του τόπου.

Και προχωρούσε και ψηλαφούσε μνήμες και σχήματα μέσ' την ομίχλη ο γέροντας Ευδόκιμος σήμερα το πρωί. Λες κι ανακάλυπτε τον κόσμο για πρώτη φορά. 

Μια φιγούρα ν'ανηφορίζει ανάμεσα στα πλατάνια και στα ασφέδαμα. Κάτι σαν όνειρο ή σαν αρχαία περιγραφή.

 Και η ομίχλη να κατακλύζει παντού το τοπίο στους Γερακώνες. Κι όλα να θυμίζουν εκείνο το παλιό τραγούδι που έλεγε: "η ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι..."! Εδώ μπαίνει από παντού και απλώνει στο τοπίο...

 Μακριά η Χώρα σαν μια θαμπή ανάμνηση ανάμεσα στα βαριά σύννεφα και στην ομίχλη.

Κι όσο άνοιγε ο καιρός στους Γερακώνες τόσο σκοτείνιαζε στο πέλαγος. Θαμπός ο ορίζοντας θαμπή και η Χώρα στα διάκενα της υγρασίας. Σήμερα το πρωί στην Άνδρο.

Ώσπου κάποια στιγμή  όλα άλλαξαν. Η ομίχλη αποσύρθηκε και ο κόσμος πρόβαλε σαν καινούριος. Ολοκάθαρος. Ευδιάκριτος. Όσο ποτέ πριν ή τουλάχιστον τόσο καινούριος και την τελευταία φορά που έβρεξε κι ανάσανε πάλι η γη. Πέρασε πολύ καιρός από τότε...

Άνοιξε ο ουρανός πάνω από την Χώρα κι άρχισε το νησί πάλι να "ταξιδεύει". Να "ταξιδεύει" και να μας ταξιδεύει από την μια κατάσταση στην άλλη, από το ένα συναίσθημα στο άλλο. Πόσα τοπία και πόσα χρώματα παίρνει και αφήνει ένας τόπος σε μισή ώρα απόσταση. Όσα και η ζωή μας που τρέχει - κι εμείς μαζί της - πάνω του. Άνδρος, τοπία στην ομίχλη. Τέλος Νοεμβρίου 2016...

ΣΗΜ.: Φωτογραφίες Μονή Παναχράντου

"Εν Άνδρω"