Φθινοπωρινό ξημέρωμα πάνω από την Χώρα. Το φεγγάρι έχει δύσει προ πολλού. Κι ό ηλιος δεν έχει ακόμα ανατείλει. Η θάλασσα τζάμι. Ο ορίζοντας γαλήνιος, έντονα κοκκινοκίτριονος. Το φως αρχίζει να απλώνει στο Αιγαίο που από την ανατολή είναι πολύχρωμα και από την δύση ακόμα στο σκοτάδι. Στην άκρη της γραμμής του ορίζοντα αχνοδιαγράφεται η Ικαρία. Ήρθε ο καιρός και γύρισε ο ήλιος. "Κατηφόρισε" προς Νότο. Κι άρχισε να ξεπροβάλει από την Ικαρίας φωτίζοντας την από πίσω κάθε πρωί. Με την βοήθεια του νοτιά φαίνονται τόσο τα ψηλά βουνά της όσο και το ιδιότυπο μακρόστενο σχήμα της από την Άνδρο. Είναι όμορφα σου λέω όταν ξημερώνει στο κεντρικό Αιγαίο (φωτ. Εν Άνδρω). 

Λένε πως το φθινόπωρο έχει τη δική του ξεχωριστή χροιά. Τα δικά του χρώματα. Τις δικές του ανάσες. Πως αλλάζει τα καλοκαιρινά τοπία και ζωγραφίζει πάνω τους τα δικά του σκηνικά. Λένε πως το φθινόπωρο έχει ένα ήπιο φως. έχει γαλήνιες θάλασσες. έχει απλώχωρα βράδια και ζωηρά ξημερώματα. Λένε πως το φθινόπωρο είναι μια εποχή μετάβασης που περικλείει παραπάνω από μια εποχές σε μια μέρα. Κι έχουν δίκιο.

 Μόνο δύο λεπτά χωρίζει την πρώτη φωτογραφία από την δεύτερη. Η ταχύτητα που το φως ανεβαίνει είναι εντυπωσιακή. Η Χώρα παραμένει σκοτεινή και σιωπηλή. Τα νυχτερινά φώτα δεν έχουν σβύσει. Όμως ο ορίζοντας πια έχει φωτιστεί. Το κοκκινοκίτρινο χρώμα απλώνει και σβήνει μπροστά στο λευκό της αυγής. Η Ικαρία μεγαλώνει και φαντάζει ακόμα κοντύτερα πριν χαθεί ξαφνικά με τις πρώτες αχτίδες του ήλιου πάνω από το Αιγαίο. Μια αιωνιότητα που κλείστηκε κυριολεκτικά σε μια στιγμή (φωτ. Εν Άνδρω). 

Και μετά το ξημέρωμα το σούρουπο. Με ένα φεγγάρι να ακοκτά χρώμα και σχήμα καθώς το φως πέφτει... (φωτ. Εν Άνδρω).

Το πρωίνο εντυπωσιάζει το πόσο γρήγορα απλώνει το φως. Το απόβραδο εντυπωσιάζει το πόσο γρήγορα χάνεται το φως. Και απομένεις να εστιάζεις στο τοπίο που όσο πέφετι η νύχτα αποκτά παράξενα σχήματα και χρώματα. Εδώ το φεγγάρι φωτίζει το κάστρο της Χώρας. Κι είναι σαν να το μεταφέρει σε μια άλλη διάσταση. Σε μια άλλη εποχή. Στην άκρη του πελάγους ο φάρος ανοβοσβήνει. Γύρω τα φώτα της πόλης δίνουν σχήμα στην σιωπηλη χερσόνησο που απλώνει ανάμεσα στην ακινησία της θάλασσς και τη γαλήνη της νύχτας... (φωτ. Εν Άνδρω).

Βρεθήκαμε για πολλές μέρες αυτό το φθινόπωρο να ταξιδέυουμε από τη μια μέχρι την άλλη άκρη της Άνδρου. Να φωτογραφίζουμε τις στιγμές της. Εναλλάγές μαγικές. Πρωινά πολύχρωμα και απόβραδα βαθύχρωμα. Να αγγίζουμε αυτά που ξέρουμε και μέσα στο φθινοπωρινό φως αποκτούν άλλη υφή. Η Άνδρος του φθινοπώρου είναι μια άλλη Άνδρος. Είναι αυτή που ξέρουμε, αλλά και πολλά μικρά και ωραία που συχνά προσπερνάμε καθώς τρέχουμε μέσα στις απότομες και σκληρές σκιές και εναλλαγές του καλοκαιρινού φωτός.

Σούρουπο στο Κόρθι. Η αντανάκλαση του φωτός στον ουρανό ένα λεπτό πριν τη δύση φωτίζει τη μια πλαγιά, ενώ στην άλλη ήδη έχει πια πέσει το σκοτάδι. Η στιγμή της εναλλαγής. Άνδρος ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι. Ποιος είπε πως το φθινόπωρο δεν έχει το δικό του μεγαλείο... (φωτ. Εν Άνδρω).

Στη στροφή του Κοχύλου η εικόνα ξαφνιάζει. Το0 φως του φεγγαριού πέφτει στη θάλασσα, αλλά και πάνω στο σταυρό της μικρής εκκλησιάς. Πίσω ο όρμος στο λυκόφως της μέρας. Και πέρα η Τήνος απόμακρη και ακόμα μέσα στο τελευταίο φως... (φωτ. Εν Άνδρω).

 Το φως του φεγγαριού. Πάνω από το μικρό, σιωπηλό, μακρινό ξωκλήσι. Μια μέρα πριν την φθινοπωρινή πανσέληνο... (φωτ. Εν Άνδρω).  

 Αργά το βράδι στην παραλία του Όρμου. Τα άδεια φωτισμένα τραπέζια περιμένουν τον κόσμο που μοιάζει σα να μην υπάρχει απόψε. Η βραδιά γλυκειά. Η θάλασσα λάδι. Η νύχτα μαγική. Κι εσύ είσαι εκεί... (φωτ. Εν Άνδρω).

Αποτυπώσαμε μερικά από τα παραπάνω που περιγράφουμε σε μερικές φωτογραφίες. Αρχικά μερικές σκηνές από το πρώτο φως ενός φθινοπωρινού πρωϊνού ψηλά πάνω από την Χώρα και στο βάθος η Ικαρία. Στη συνέχεια δύο διαδρομές ανάμεσα στα φθινοπωρινά φεγγάρια που άπλωσαν έτσι μοναδικά τις στιγμές από τη Χώρα μέχρι το Κόρθι. Η Άνδρος το φθινόπωρο μοιάζει σαν ψεύτικη, μοιάζει μαγική...

"Εν 'Ανδρω"