Αυτή η φωτογραφία είναι άδικη και σκληρή. Το ίδιο και το βίντεο που θα δείτε πιο κάτω. Δείχνουν με τραγική μεγαλοπρέπεια την εφιαλτική αναμονή ενός «πολεμιστή» πριν οδηγηθεί στο «εκτελεστικό απόσπασμα» και στο οριστικό τέλος.

Κόλπος Ελευσίνας, λίγο πριν την Μεγάλη Εβδομάδα. Το «Πηνελόπη Α.», το πλοίο με την δική του μεγάλη ιστορία και πρόσφορα στην γραμμή της Άνδρου, σιωπηλό, σκουριασμένο και με έντονα τα σημάδια της εγκατάλειψης, περιμένει τι;

Όχι να υποδεχθεί τους χαρούμενους πασχαλινούς εκδρομείς, αλλά το ρυμουλκό που θα το οδηγήσει σε κάποιο διαλυτήριο της Τουρκίας, προκειμένου να το κόψει σε παλιοσίδερα.

Άλλες χρονιές τέτοια εποχή το ολόλευκο βαπόρι ταξίδευε πάνω-κάτω τον Κάβο Ντόρο με επιβάτες εμπορεύματα και νταλίκες, αψηφώντας καιρούς και τρικυμίες, κερδίζοντας επάξια τον τίτλο του «θαλασσοβάπορου». Δεν το τρόμαξαν ούτε οι άγριοι χειμωνιάτικοι βοριάδες, ούτε οι μανιασμένες σοροκάδες. Πριν έρθει στην Ελλάδα είχε δαμάσει τα κύματα της Μάγχης, στο καθημερινό πέρα δώθε Ντόβερ-Καλάι.

Η κόντρα του με ένα άλλο πλοίο-θρύλος, το «Επτάνησος» έχει μείνει ιστορική. Οι νησιώτες θυμούνται ακόμα τις εκπτώσεις στα εισιτήρια που εγκαινιάστηκαν σε αυτό το πλοίο, ιδιαίτερα στις ευαίσθητες ομάδες των ανθρώπων της θάλασσας.

  Το αγαπήσαμε χρόνια. Ταξιδέψαμε χρόνια. Μας πήγε και μας έφερε μέσα στις μπουνάτσες και στις φουρτούνες του Κάβο Ντόρο. Και τώρα μόνο του περιμένει το τελευταίο ταξίδι για το διαλυτήριο. Όπως λένε οι υπέροχοι στίχοι του Οδυσσέα Ελύτη, που τραγουδά η Ελευθερία Αρβανιτάκη σε μουσική Δημήτρη Παπαδημητρίου: "...δεύτερη ζωή δεν έχει".

Τα τελευταία χρόνια πριν την οριστική ακινητοποίηση του, έδινε την άνιση μάχη της επιβίωσης που τελικά έχασε. Θα πει κάποιος αυτή είναι η νομοτέλεια και ο σκληρός νόμος του ανταγωνισμού. Σύμφωνοι! Ωστόσο ο φόρος τιμής στον περήφανο πολεμιστή, που από το 1992, ο χαρακτηριστικός ήχος της σφυρίχτρας του (μπουρού) ακουγόταν καθημερινά πάντα στην ώρα του, είναι επιβεβλημένος.

Αλλοίμονο αν και μείς «σκοτώσουμε τα άλογα όταν γεράσουν». Θα το θυμόμαστε το «Πηνελόπη». Μας τίμησε και το τιμήσαμε μέχρι το τέλος…

 

Υ.Γ  Στην μοναξιά του πριν το ταξίδι χωρίς επιστροφή, το βαπόρι, έχει μια μικρή συντροφιά. Στην φωτογραφία που βλέπετε πιο πάνω, δίπλα του βρίσκεται αγκυροβολημένο, περιμένοντας και αυτό το ρυμουλκό για το διαλυτήριο ένα ακόμα ιστορικό πλοίο. Το «Μυτιλήνη». Το ένα δίνει κουράγιο στο άλλο…

«Εν Άνδρω»