Της Ιουλίας Ζαννάκη

 

Ο χωματόδρομος για τα Άχλα μέχρι τον Άγιο Μάμα είναι σχετικά βατός. Από εκεί και κάτω τα πράγματα δυσκολεύουν πάρα πολύ. Η κ. Ζαννάκη, από την Βουρκωτή, επιχείρησε να τον κατέβεί το καλοκαίρι με το αυτοκίνητο της, αλλά δεν τα κατάφερε! (Φωτο: Εν Άνδρω).

Τα βουνά, οι πλαγιές και οι κάμποι της Άνδρου, ερημίτες ντυμένοι με πέτρες και φρύγανα. Η θάλασσα λικνίζεται απίστευτα ζωντανή, η ξελογιάστρα.  Με πολύμορφες παραλίες,  προκαλεί  στραφταλίζοντας κάτω από έναν ήλιο που παίζει κρυφτό  με τη θολή της ανάσα. Αγναντεύεις από μακριά βάζοντας το χέρι για αντήλιο ή με κιάλια. Δεν μπορείς να την πλησιάσεις. Απρόσιτη η σαγηνευτική παρουσία της. Δεν μπορείς να την αγγίξεις, να βυθιστείς μέσα της. Δεν μπορείς να νιώσεις την ηδονική επαφή της.

Είναι γιατί οι δρόμοι της Άνδρου δεν συντηρήθηκαν. Είναι οι δρόμοι που ανοίχτηκαν και ξανάκλεισαν. Είναι οι δρόμοι της Άνδρου, πετροβολημένοι, από το «ανάθεμα» εκείνων που επιχείρησαν μάταια να τους διαβούν. Είναι οι δρόμοι που σταμάτησαν. Που τους φίμωσαν με σιδερένιες πόρτες και λουκέτα. Ή, τους άφησαν να στοιχειώσουν. Όπως εκείνος ο δρόμος που στέκει μετέωρος μπροστά στο βράχο, πάνω από το εκκλησάκι  του Αη Νικόλα στην Άχλα. Πώς, λοιπόν, να φτάσεις στη θάλασσα;

Ο δρόμος μετά τον Άγιο Μάμα σχεδόν αδιάβατος. Εδώ μετέωρος στην άκρη του γκρεμού πάνω από την θάλασσα.  Κάπου εκεί η κ. Ζαννάκη... έσπασε το αυτοκίνητο της! Ανάμεσα στα άλλα είδε και τον προφυλακτήρα της να φεύγει στον κατήφορο!!! (φωτο: Εν Άνδρω).

Είναι και τα προγονικά μονοπάτια σαν ξεθωριασμένες κορδέλες. Αδιάβατα για κείνους που τα περπάτησαν. Είναι τα κτήματα των προγόνων κλεισμένα με στήματα. Αδούλευτα. Πνιγμένα στους βάτους. Νέοι θέλουν να δουλέψουν. Μπορούν να αναστήσουν τη γη, μα βρίσκουν τους δρόμους κλειστούς. 

Ποιος θα δώσει όνομα στις εκατόν είκοσι αγνοημένες περίπου αμμουδιές όπως  λέει ό ταξιδευτής.  Και στο τέλος απομένουν στις περισσότερες μόνοι επισκέπτες οι αέρηδες και τα αγριοπούλια. Αυτά έχουν αποκλειστικότητα στην ομορφιά. Και μένει ο «οραματιστής» επισκέπτης να στέκει ανήμπορος χωρίς να μπορεί τις πλησιάσει αντίκρυ σε στήματα και… αναστήματα!

 

Βλέποντας πια τα Άχλα και την θάλασσα από μακριά κάθισε και το φιλοσόφησε: να πάει κανείς ή να μην πάει!!! Κι έγραψε ένα κείμενο, οργισμένο και ποιητικό, προς τους "άρχοντες" (οι χωματόδρομοι είναι ευθύνη του Δήμου) για όσα έζησε το καλοκαιρινό πρωινό (φωτο: Εν Άνδρω). 

Μόνοι επισκέπτες σε αυτή την αποκλεισμένη θάλασσα, εκείνοι που τραυματίζουν την αρμονία της. Ήχοι από πλεούμενα κάθε είδους, που μολύνουν την κρυστάλλινη διαύγεια. Ήδη η θάλασσα εκπέμπει σήματα κινδύνου που καταπνίγονται, που βυθίζονται, ανάμεσα στην ευμάρεια των ολίγων και την διαχρονική αδιαφορία των διοικούντων. Νήσος Ανδρός,  του πνεύματος και της τέχνης!!!  Νήσος Άνδρος, γήινη, πολύπαθη και παραμελημένη: από τους κατοίκους της και την αδιαφορία… 

Αφιερωμένο στους σημερινούς «άρχοντες» της Άνδρου.