Η φωτογεραφία από το μπαλκόνι αναγνώστριας μας στο Απροβάτου. Η Άνδρος μετά την βροχή κάτω από ένα τεράστιο και πανέμορφο ουράνιο τόξο. Κάποτα ο Σεφέρης έγραψε σ' ένα ποίημα του "όπου και να ταξιδέψω η Έλλάδα με πληγώνει". Βλέποντας την παραπάνω, αλλά και τις άλλες φωτογραφίες που ακολουθούν - όλες σταλμένες από αναγνώστες μας αυτές τις μέρες - μπορεί κανείς να πει παραλλάσσοντας τον Σεφέρη: "όπου και να ταξιδέψω η Άνδρος με πληγώνει..". - Εν Άνδρω.

 

Θα μπορούσε να είναι φόντο σε αναγεννησιακόςπίνακας με την έλευση της Δευτέρας Παρουσίας. Είναι μια από τις ευλογημένες στιγμές μια δύσης στη Δυρική Άνδρο. Μια στιγμή που την κράτησε σε φωτογραφία ο βραζιλιάνος φίλος Ζοζέ Ντ' Αμπρέου και μάς την έστειλε λέγοντας: "να γιατί ζω στην Άνδρο..."

Και ο πίνακας συνεχίζεται. Και ο Ζοζέ συνεχίζει να τραβά μαγεμένος φωτογραφίες...

Μονοπάτι της Άνδρου στο Υψηλού. Ο Χαρίδημος διασχίζει την Άνδρο φωτογραφίζοντας στιγμές της και στιγμές του.

Ο Χαρίδημος συνεχίζει και φωτογραφίζει καταπράσινους ξεχασμένους μπαξέδες στο Υψηλού. Οι φθινοπωρινές βροχές αναζοωγόνησαν τη γη που πήρε τα πάνω της. Βαρυφορτωμένη η λεμονιά. Κανείς όμως πια δεν μαζέυει λεμόνια. Ένας λησμονημένος παράδεισος η Άνδρος. Και μόνο κάποιοι λίγοι πηγαινοερχόνται σε αυτόν. Μόνο ο Χαρίδημος με τους λίγους χειμερικούς κατοίκους του χωριού διασχίζει τα παλιά μονοπάτια. 

Συνεχίζει ο Χαρίδημος και φωτογραφίζει το γκρεμισμένο σπίτι, που θέλει κι αυτό να ιστορήσει κάτι από την ζωή που πέρασε. Κι έτσι όπως στέκει ακόμα κόντρα στον καιρό θυμίζει κάτι από ερείπια αρχαίου ναού. Ή, κάτι από την μεγαλόπρεπη Νίκη της Σαμοθράκης που στέκει αγέροχη στην είσοδο του Λούβρου. Μια στιγμή και μια αιωνιότητα - όπως είπε ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, ο σκηνοθέτης του στοχασμού. 

 Το εξωκλήσι της Αγίας Αικατερίνης στην περιοχή. Άνοιξε μετά την βροχή για την γιορ΄τη του. Ο χαρίδημος φτάνει και φωτογραφίζει τη σκηνή μέσα στην άγρια φύση που το περιβάλλει. Αγρίεψε το τοπίο χωρίς ανθρώπους. Η φύση πλημμυρίζει τα πάντα γύρω του. Κι αυτό περιμένει τη μια φορά το χρόνο που οι τελευταίοι κάτοικοι του χωριού θα έρθουν για την λειτουργήσουν.

 Η Αγία Αικατερίνη. Εικόνα λαϊκού αγιογράφου. Ίχνος μιας διαδρομής ανθρώπων στην Άνδρο και στην τέχνη. Ο χαρίδημος φωογραφίζει την εικόνα. Διασώζει κάτι από την μέρα της γιορτης της. Οι άνθρωποι έρχονται ακόμα εδώ γιατί στη γιορτη της. Γιατί η γιορτή τους κάνει να ξεχωρίζουν τις συνεχείς και απαράλλαχτες μέρες τους. Να ξεχωρίζουν την συχνά σκυνθρωπη καθημερινότητα τους. Να βάζουν ορόσημα στη ζωή τους ξεχωρίζοντας τις διαδρομές τους από τη μια γιορτή στην επόμενη.

Ο Χαρίδημος συνεχίζει και φωτογραφίζει την Χώρα μετά την βροχή. Ανάμεσα στο φως του ουρανού και στη σκοτεινιά της γης. Ανάμεσα στη μαγεία και στην μοναξιά.

 Μια τελευταία φωτογραφίαν του Χαρίδημου. Μια τελευταία σκηνή που αλλάζει ξαφνικά τα πράγματα. Από την αρχική μαγεία της φύσης της Άνδρου και την μοναχική περιπλάνηση στο χτες και στους μησμονησμένους μπαξέδες ξάφνου το φως του ήλιου έρχεται και διώχνει κάθε υποψία συννεφιάς και χειμώνα. Ένα αυτοκίνητο έξω από τον πέτρινο τοίχο απεικονίζει κάτι από την ζωή που συνεχίζει ασταμάτητη και καθημερινή γύρω μας. Μια εξαίσια βουκακβίλια από πάνω του δοξάζει την μέρα. Η Άνδρος συνεχίζει να ταξιδέυει στο Αιγαίο που περικύκλωσε την ζωή μας. "Η Ελλάδα συνεχίζει να ταξιδεύει" όπως έγραψε στο ίδιο υπέροχο ποιήμα ο Σεφέρης = Εν Άνδρω.

Η αφήγηση που "έντυσε" τις φωτογραφίες των αναγνωστών μας είναι του "Εν Άνδρω"