Του Διαμαντή Μπασαντή

Η φωτιά πάνω από τ' Αποίκια με κατεύθυνση τις Εβρουσιές (18/10/14)

 

Μπαίνεις στο αυτοκίνητο και με το πρώτο φως είσαι στον δρόμο για τις Εβρουσιές και μετά για τ’ Αποίκια. Τι περιμένεις να δεις μετά την χτεσινοβραδινή πύρινη λάμψη σε μήκος εκατοντάδων μέτρων στην κορυφογραμμή πάνω από τα Αποίκια και τις Εβρουσιές; Τι περιμένεις να δεις με το πρώτο φως;

Ότι και να περίμενες …έχασες!

Αν περίμενες να δεις μια κόλαση μαύρου έχασες! Η κοιλάδα των Εβρουσιών κατηφορίζει καταπράσινη και μέσα στο ρέμα ακούγεται το νερό που κυλά. Στέκεσαι πάνω στο τσιμεντένιο γεφυράκι και βλέπεις δύο κόσμους. Ο πρώτος γύρω σου και προς τα κάτω: πράσινος και κίτρινος. Πράσινος γιατί σφύζει από δέντρα και κίτρινος γιατί τα χρώματα του φθινοπώρου έχουν απλώσει στα πλατάνια. Ο άλλος προς τα πάνω. Εκεί ακόμα καπνίζει η ρεματιά ψηλά μακριά μέχρι την κορυφή. Εκεί σταμάτησε η χτεσινή φωτιά σήμερα το πρωί φτάνοντας στα καμένα της περσινής περιόδου!!!

Το ίδιο μπερδεμένος νοιώθεις κοιτώντας από την Αγία Μαρίνα τ’ Αποίκια. Βλέπεις τ’ Αποίκια ήσυχα μέσα στο συννεφιασμένο πρωινό: πράσινα και γαλήνια!!! Ξαφνιάζεσαι ακόμα κι εσύ που έχεις δει τόσα...

-        Μα εδώ χτες δεν γινόταν κόλαση, αναρωτιέσαι. Τι βλέπω; Μαγική εικόνα;

Όχι φυσικά. Απλώς βλέπεις μια πράσινη ζώνη πλάτους 500-700 μέτρων που δεν κατάφερε να περάσει η φωτιά. Οι δρυΐδες κράτησαν απέναντι στην φωτιά. Και μαζί τους κράτησαν και οι πυροσβέστες  πάνω από το χωριό, στην κορυφογραμμή, τις πύρινες φλόγες.

Κοιτάς και πάνω από την πρώτη κορυφογραμμή και νοιώθεις σφίξιμο στο στομάχι. Μια μακριά μαύρη ζώνη, πάνω από χιλιόμετρο, που εκτείνετε μέχρι την κορυφή του Ζένιου! Λιτανεία για την κόλαση! Και μετά το μάτι φτάνει στους Κατακαλαίους. Το χωριό ανέπαφο. Από κάτω υπάρχει μια μικρή ζώνη πρασίνου. Πως άντεξε; Ένας θεός ξέρει. Αλλά από πάνω και όλη η διαδρομή προς Βουρκωτή μια ατέλειωτη μαυρίλα. Εκεί η κόλαση δεν έκανε διακρίσεις.

Αυτή είναι η Άνδρος σήμερα. Την επόμενη μέρα μιας καταστροφικής πυρκαγιάς που κόντεψε να αφανίσει τρία από τα πιο γραφικά χωριά της. Επέζησαν θα πείτε. Και έχετε δίκιο. Επέζησαν κι αυτή φορά. Κράτησαν οι πυροσβέστες. Κράτησαν οι εθελοντές. Κράτησαν οι δρυΐδες. Κράτησε και ο αέρας στο τέλος.

Κάπου εκεί θυμάμαι ξαφνικά τα λόγια της γυναίκας που χτες στις 9 το βράδυ συνάντησα απέναντι από τις Εβρουσιές. Κοίταζαν με τον άνδρα της, αμίλητοι, μέσα  από ένα αγροτικό την φωτιά. Πλησίασα και ρώτησα για την αργή ταχύτητα της φωτιάς.

-        Έχετε δίκιο. Είμαστε εδώ 4 ½ ώρες και η φωτιά έχει κάνει μόνο 700-800 μέτρα. Έχει κουμαριές εκεί. Και οι κουμαριές καίγονται δύσκολα. Αν κρατήσει ο βορειοανατολικός αέρας η φωτιά θα φτάσει ψηλά στο ρέμα κοντά στην κορυφογραμμή. Εκεί θα βρει τα περσινά καμένα και θα σβήσει μόνη της. Αν πάει προς τα κάτω θα καεί η κοιλάδα των Εβρουσιών. Θα καεί το εκκλησάκι του Αη Γιάννη, θα καεί και το κονάκι μας, συμπλήρωσε με μια αξιοπρεπή θλίψη. Και σιώπησε...

Έμεινα συλλογισμένος. Είχα χρόνια να δω ανθρώπους με τέτοια αξιοπρεπή θλίψη. Να κοιτούν αμίλητοι την κόκκινη κόλαση μέσα στη νύχτα περιμένοντας την κατάληξη. Να μην ολοφύρονται. Αδυνατούσαν να σώσουν το βιός τους. Και κάθονταν ώρες μπροστά στην πύρινη λαίλαπα ευχόμενοι το καλό!

Αυτή είναι η Άνδρος σήμερα. Ένα πράσινο σκηνικό σε φόντο μαύρο. Αυτή είναι η Άνδρος σήμερα. Μια αξιοπρεπής θλίψη σε φόντο απόλυτης ζαβάδας.

Τι να πούμε για τους εγκληματίες ή τους ζαβούς που έβαλαν και αυτή την φωτιά; Τι άλλο να πούμε πια; Για το κόστος της καταστροφής; Για την περιβαλλοντική ερήμωση; Για την κοινωνική διάλυση; Για τις πλημμύρες που θα ‘ρθουν;

Τι να πούμε και όσα γράφτηκαν και λέχθηκαν το διάστημα των μεγάλων πυρκαγιών; Ήταν πολλοί που θέλοντας να αποσείσουν τις ευθύνες μας ως κοινωνία έγραψαν και είπαν για …τις ανεμογεννήτριες που όπου πάνε ...βάζουν φωτιές!

Έτσι αποσείουμε τις ευθύνες από εμάς. Πετάξαμε το μπαλάκι των ευθυνών ...στους άλλους! Στους …κακούς!!! Εμείς είμαστε «καλοί»! Εμείς δεν βάζουμε φωτιές! Οι άλλοι βάζουν! Εύκολη λύση οι άλλοι. Η δύσκολη είμαστε …εμείς!!!

Τόσα χρόνια τόσες φωτιές. Τόσες στατιστικές που λένε και δείχνουν τους ενόχους που είναι ανάμεσα μας. Αλλά εμείς να κάνουμε πως δεν βλέπουμε. Και μερικοί από εμάς ξέρουν, αλλά δεν μιλάνε: για αυτούς που έχουν σκοπιμότητες, αλλά και για τους ζαβούς. Εφέτος, όμως, βρήκαμε ευκαιρία να μιλήσουμε …για τις ανεμογεννήτριες που βάζουν φωτιές!!!

Ή, όπως μου είπε, ήσυχα, χωρίς να την έχω ρωτήσει χθες βράδυ η ίδια αξιοπρεπής γυναίκα:

-        Λένε πως βάζουν φωτιές για τις ανεμογεννήτριες. Αλήθεια αυτοί που έχουν τόσα χρήματα τι χρειάζονται αυτή την καταστροφή; Γιατί να κάψουν τους Κατακαλαίους και τα Αποίκια αφού εδώ δεν προβλέπονται ανεμογεννήτριες;

Έγνεψα συμφωνώντας. Βλέπετε η αξιοπρεπής θλίψη εμπεριέχει σκέψη. Εμπεριέχει μέτρο στην κριτική. Εμπεριέχει ερωτήματα. Ενώ πολλές άλλες κραυγαλέες στάσεις εμπεριέχουν εύκολη οργή και ευκολότερές …απόψεις! Για οτιδήποτε…