Του Χρήστου Οικονόμου

• - Οι Γερμανοί -τις τελευταίες μέρες- προχωρούν σε οριστικό ενταφιασμό των όποιων εναπομενουσών ελπίδων περί χαλάρωσης στις πολιτικές διαχείρισης της κρίσης στην ευρωζώνη.

 

• • - Οι Ρώσοι, ασκούν με μεγάλη αποτελεσματικότητα, πολιτικές ακύρωσης της στρατηγικής διευρύνσεων της Ε.Ε. προς Ανατολάς, με εντυπωσιακότερο όλων το παράδειγμα της Ουκρανίας.

 

• • - Οι Η.Π.Α. και η Κίνα εισέρχονται σ’ έναν απρόβλεπτο γύρο αντιπαράθεσης, με επίκεντρο διεκδικήσεις περιοχών γεωπολιτικής (και γεωστρατηγικής, συνάμα) επιρροής, ενώ στη διένεξη αναμιγνύονται Νότια Κορέα και Ιαπωνία.

 

• • - Τέλος, η αντιπαράθεση ανάμεσα στην ευρωζώνη και το ΔΝΤ οξύνεται ως προς τις ακολουθητέες πολιτικές διαχείρισης της διεθνούς οικονομικής κρίσης, με διαφαινόμενη την κλιμάκωσή της και τις ένεκα τούτου συνέπειές της για τις υπό δανεισμό οικονομίες. 

Τα παραπάνω συνιστούν μερικές μόνον από τις σημαντικότερες πτυχές της γενίκευσης της κρίσης, η οποία σε παγκόσμια κλίμακα προφανώς επεκτείνεται πλέον στην «πραγματική πολιτική», κατόπιν της από τριετίας ήδη διείσδυσής της στην «πραγματική οικονομία».

Τα χαρακτηριστικά της κλιμάκωσης που σκιαγραφούν τα ανωτέρω στοιχεία, περιγράφουν την είσοδο της διεθνούς κοινότητας στην περιοχή μιας «τελικής αντιπαράθεσης» επί του δράματος, με απροσδιόριστες και απρόβλεπτες επί του παρόντος τις συντεταγμένες της τελικής της έκβασης.

Παραδείγματος χάριν, μη προβλέψιμο είναι εάν στο τέλος της διαδρομής, οι σήμερον κυριαρχούσες νεο-φιλελεύθερες πολιτικές επί της οικονομίας, θα εξέλθουν ενισχυμένες ή ηττημένες.

Κατ’ επέκταση, ο βαθμός εμπλοκής του δημόσιου τομέα στη διοίκηση του μετά την κρίση σκηνικού, παραμένει ωσαύτως μη επιδεχόμενος αξιόπιστης πρόβλεψης.

Τέλος, δεν είναι ορατό το εάν και σε ποιο βαθμό μέρος της τελικής αντιπαράθεσης συμφερόντων, πολιτικών, επιχειρηματικών, εθνικών και άλλων τοιούτων, θα κριθεί με «θερμές» διενέξεις, συμβάλλοντας σε μια αντιλαμβανόμενη από τη διεθνή κοινή γνώμη εικόνα «σκηνικού πολέμου» στις εξελίξεις.

Όλ’ αυτά, συσκοτίζουν το γεγονός ότι οι αντιπαραθέσεις της εποχής και η περιαγωγή τους σε συνθήκες «τελικής αναμέτρησης», υπόκεινται στον περιορισμό του ότι παραμένει στα αζήτητα ένα αρχικό, τουλάχιστον, όραμα «για έναν καλύτερο κόσμο του αύριο». Όραμα, που ανέκαθεν ετίθετο ως σκοπός προς επίτευξη ενώπιον της ανθρωπότητας, διαπερνώντας με τη δυναμική της (αυτο)-επιβεβαίωσης τους πληθυσμούς και κατ’ ακολουθίαν την ίδια την Ιστορία.

Η «τυφλή», κατόπιν αυτών, πορεία προς το μέλλον, συνεχίζεται αταλάντευτα, αποκαλύπτοντας με δραματικό τρόπο πόσο ανάξιες ηγεσίες διαχειρίζονται τις σημερινές ανάγκες.

Μόνη πρόβλεψη απομένει μια μελαγχολική «νοσταλγία» για τα επερχόμενα  γεγονότα, που μοιάζουν ήδη να έχουν κριθεί με αρνητικό πρόσημο, πριν ακόμη συμβούν.