Της Άννας Φράγκου Υποψήφιας Δημοτικής Συμβούλου   Θα ήθελα να σας διηγηθώ ένα αληθινό παραμύθι για μια παλιά ξεχασμένη τέχνη, την τέχνη της Ανυφάντρας. Το 1920 στο Κοχύλου γεννήθηκε η Αικατερίνη Ασούτη. Ήταν παιδί πολύτεκνης οικογένειας και αναγκάστηκε το 1936 να κλειστεί στο μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής (Αγίας) πάνω από το Μπατσί. Εκεί έμεινε επί 4–5 χρόνια, χωρίς να πάρει το σχήμα της Μοναχής. Κύριος σκοπός της ήταν, να μάθει την τέχνη του αργαλειού, η οποία διδασκόταν στο μοναστήρι για επαγγελματική σταδιοδρομία των γυναικών. 

Την Δευτέρα του Πάσχα το Κόρθι γιορτάζει το μεγαλύτερο πανηγύρι του κι ένα από τα τελευταία παραδοσιακά πανηγύρια κατάλοιπο της αγροτικής κοινωνίας της Άνδρου: το πανηγύρι των Τρομαρχίων. Και εφέτος αυτή η μεγάλη γιορτή έφερε κοντά της μέγα πλήθος. Υπολογίζεται πως όλη την μέρα που κράτησε το πανηγύρι πάνω από 1500 άτομα πέρασαν, ενώ τα αυτοκίνητα στον μικρό στενό τσιμεντένιο δρόμο που οδηγεί στη Μονή Τρομαρχίων έφταναν το 1 χιλιόμετρο!!!

Η Κυριακή του Πάσχα εξαιρετική! Η θέα καταπληκτική! Τα πασχαλινά εδέσματα ξεχωριστά. Εν προκειμένω κοκορέτσι! Και το λευκό κρασί ελαφρό και διακριτικό! Στην Μπαρμπαρόλα του Μπαλλα με την Άνδρο να "αρμενίζει" στο Αιγαίο. Τι πιο πασχαλινό; Τι πιο ανοιξιάτικο; Τι πιο ελληνικό; Απ' ότι φαίνεται την ίδια ιδέα είχαν κι άλλοι 100 - 150 άνθρωποι. Οι πρώτοι έκλεισαν τραπέζι πριν 15 μέρες! Οι τελευταίοι την παραμονή. Οι άλλοι απλώς δεν βρήκαν ή δεν πήγαν. Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Μια φωτογραφία αρκεί για τα υπόλοιπα μιας υπέροχης μέρας στην Άνδρο (φωτ. Εν Άνδρω). 

Μια μεγάλη έκπληξη, έναν κορυφαίο ζωγράφο της γενιάς του ’30, αλλά και ένα  πολύ μεγάλο όνομα της ευρωπαϊκής ζωγραφικής φέρνει το καλοκαίρι στην Άνδρο το Ίδρυμα Κυδωνιέα. Ο λόγος για τον Γιάννη Τσαρούχη!

Του Διαμαντή Μπασαντή   Από την 22α Νοεμβρίου του 1963, όταν όλος ο κόσμος είδε σε ζωντανή μετάδοση για πρώτη φορά στην ιστορία την δολοφονία ενός προέδρου των ΗΠΑ, του Τζών Φίτζεραλντ Κέννεντι στο Ντάλας, μέχρι την 11η Σεπτεμβρίου 2001 όταν όλος ο κόσμος είδε σε ζωντανή μετάδοση την τρομοκρατική επίθεση και την κατάρρευση των δίδυμων πύργων στη Νέα Υόρκη «εκπαιδευτήκαμε» να βλέπουμε live πολλές φορές τα μεγάλα και συνταρακτικά ιστορικά γεγονότα.

Αγαπητό Εν Άνδρω, δύο χαριτωμένα στιγμιότυπα από τις παρελάσεις ανά την Ελλάδα που συμβολίζουν την ελπίδα για το μέλλον αυτού του τόπου. Φιλικά Σ.Δ. Ένας μπόμπιρας-εύζωνας παρελαύνει μόνος και περήφανος στην παραλία της Καρύστου!

Αργά λίγο πριν τα μεσάνυχτα ανέτειλε ξαφνικά από την θάλασσα ένα παράξενο φεγγάρι κρεμασμένο ανάποδα από τον σκοτεινό ουρανό: κάτι σαν λιθάρι σπασμένο ή σαν φρούτο κομένο άτσαλα στη μέση. Η 25η Μαρτίου 2019, που αυθόρμητα αφιερώθηκε από την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων στην Μακεδονία, έφευγε με τρόπο παράξενο και μαγικό. Και με συναισθήματα κρεμασμένα κι αυτά ανάποδα στο τσιγγέλι του πολιτικού προκρούστη της κυβέρνησης που αποκαλεί ασυλόγιστα και αδιάντροπα το 75% ενός λαού "φασίστες". Μια λεπτομέρεια: αυτοί οι "φασίστες" την εξέλεξαν... (φωτ. Εν Άνδρω).

  Ελλάδα (φωτ. Εν Άνδρω). (Το παρακάτω αφιέρωμα στη σημερινή παγκόσμια ημέρα της ποίησης και στον Οδυσσέα Ελύτη είναι μια αναφορά στη μνήμη του φίλου ποιητή και δημιουργού Μιχάλη Μήτρα που έφυγε πριν λίγες μέρες. Ο Μήτρας ήταν ο άνθρωπος που εμπνεύστηκε και καθιέρωσε σε διεθνές επίπεδο την παγκόσμια ημέρα ποίησης. Τον γνώρισα πριν πολλά χρόνια στην Αθήνα. Μας ένωσαν κοινοί φίλοι και οι αναφορές μας στα χρόνια του Λονδίνου. Βρεθήκαμε για χρόνια ανάμεσα σε κοινούς φίλους και δάσκαλους στην Αθήνα. Μετά χαθήκαμε. Όταν καμιά φορά βλεπόμαστε με ρωτούσε για την Άνδρο. Μέχρι που διάβασα το θλιβερό μαντάτο. Κι έμεινα ώρα να κοιτώ απλανώς έξω από το νυχτερινό παράθυρο. Ο Μιχάλης δεν είναι πια εδώ. Η ποίηση δεν είναι πια εδώ. Και οι ποιητές των μεγάλων οραμάτων χάθηκαν με το τέλος της σπουδαίας γενιάς του '30. Έχουμε μείνει εμείς οι κάπως νεώτεροι να ταξιδεύουμε σε μια Ελλάδα που συνεχώς διολισθαίνει. Και σε μια Άνδρο που αδιάκοπα γέρνει. Όμως αν δεν γράψουμε εμείς σήμερα εδώ για τον Ελύτη, την εαρινή ισημερία, την παγκόσμια ημέρα ποίησης, το πως γράφτηκε το Άξιον Εστί του Ελύτη, που έγινε ύμνος του νέου ελληνισμού από τον Μίκη Θεοδωράκη, μην περιμένετε να γράψει κανένας άλλος πια. Έστω και μόνοι συνεχίζουμε τον δρόμο στην μνήμη των ξεχωριστών φίλων της νιότης μας που έφυγαν... - ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΜΠΑΣΑΝΤΗΣ).

Το αδιαχώρητο και στο Κόρθι. Όλοι όσοι δεν πήγαν Χώρα (οι χωραΐτες και τα γύρω χωριά δηλαδή) πήγαν Κόρθι. Ήταν εκεί το Γαύριο, αλλά και το Μπατσί. Ήταν εκεί μέγα πλήθος και μέγα πάθος. Βούλιαξαν τα μαγαζιά. Βούλιαξε η μικρή πλατεία του πεζόδρομου και γέμισε και η πλατεία του σχολείου. Είπαμε στο Κόρθι πήγαν όλοι οι άλλοι (φωτ. Φιλόδημος για Εν Άνδρω).