Από την αναγνώστρια μας Filia Katsiki λάβαμε την παραπάνω σπάνια και εξαιρετική φωτογραφία από την Αθήνα του 1901: είναι η εικόνα της Εθνικής Βιβλιοθήκης την εποχή της οικοδόμησής της. Από κάτω δύο σχόλια: (α) «Τι ομορφιά … και τι αίσχος είναι τώρα»  (β)  «Άν κοιτάξετε καλά κάτω αριστερά είναι ένας κουκουλοφόρος».

Με λύρα, τσαμπούνες, λαούτο, τύμπανα και φλογέρα είπαν τα κάλαντα σήμερα παραμονή πρωτοχρονιάς και αποχαιρέτησαν το 2017 υποδεχόμενοι το 2018 στην Χώρα της Άνδρου. Με την λύρα του μικρού Οδυσσέα και την κομπανία του Τριανταφυλλάκη από τους Κατακαλαίους είπαν οι παραδοσιακοί οργανοπαίκτες τα κάλαντα στους εναπομείναντες εφέτος Χωραΐτες.

Της Δανάης Α. Μπασαντή   Το παλιό καραβάκι που στόλιζαν παλαιότερα στην Άνδρο χάνεται σιγά-σιγά. Σε λίγα σπίτια πια έχει απομείνει (φωτογραφία στα Λειβάδια - Εν Άνδω). Μέρες που έρχινται όλοι στολίζουν δέντρα και παντού βλέπουμε φάτνες. Είναι τα κλασικά σύμβολα των Χριστουγέννων. Στην Άνδρο το παραδοσιακό καραβάκι σιγά-σιγά έμεινε κι αυτό στην άκρη. Υπάρχει βέβαια σε αρκετά σπίτια, όμως το "δέντρο" κυριάρχησε. Όλοι εφέτος άναψαν τα λαμπιόνια των δέντρων τους: η Χώρα, το Κόρθι, το Μπατσί, το Γαύριο, ο Πιτροφός κλπ. Και σε μερικά σημεία στόλισαν και φάτνες. 

(Διαμαντής Μπασαντής, “Η Ποίηση στο Ελληνικό Τραγούδι”, εκδόσεις Γαβριηλίδης, σελ. 120, Αθήνα 2017) ΕΡΩΤΗΜΑ: Πως έγινε και οι έλληνες τραγούδησαν για χρόνια ποιητές όπως ο Γκάτσος, ο Ελύτης, ο Σεφέρης, ο Ρίτσος, ο Νερούδα, ο Καββαδίας και τόσοι άλλοι;

  «Η Ποίηση στο Ελληνικό Τραγούδι» του Διαμαντή Μπασαντή εκδόσεις Γαβριηλίδη (Αθήνα 2017, σελ. 120). Το ρεμπέτικο είχε μια δύσκολη πορεία καταξίωσης στην ελληνική κοινωνία. Εξαπλώθηκε προπολεμικά από τους πρόσφυγες. Πέρασε στη ζωή των πόλεων στην Κατοχή και μεταπολεμικά μέσα από τα λαϊκά στρώματα των ελληνικών πόλεων. Παρά την ολόθερμη αποδοχή που γνώρισε από τηνν αρχή από τον Μάνο Χατζιδάκι και τον Μίκη Θεοδωράκη δεν έγινε αποδεκτό τόσο από τις συντηρητικούς όσο και απο τους αριστερούς εκείνης της εποχής. Παρακάτω παραθέτουμε δύο αποσπάσματα από το βιβίο "Η ποίηση στο ελληνικό τραγούδι" του Διαμαντής Μπασαντή για να παρετε μια ιδέα της δύσκολης διαδρομής του και της αποδοκιμασίας που γνώρισαν και ο Θεοδωράκης και ο Χατζηδάκις που το στήριξαν και το υπερασπ΄σιτηκαν από την αρχή.

Οι κάτοικοι στα Αποίκια θα πρέπει να είναι υπερήφανοι! Όχι μόνο γιατί ζουν σ ένα όμορφο και γραφικό χωριό με ευλογημένες πηγές, που τροφοδοτούν την Άνδρο και ολόκληρη την Ελλάδα με και θεραπευτικό- ιαματικό νερό, αλλά γιατί έχουν (και το απέδειξαν) ευαισθησία, αισθητική, οικολογική συνείδηση, πνεύμα φιλοξενίας και ομαδική διάθεση.

  Το τηλέφωνο του Site κουδούνιζε επί ώρα. Μόλις που το πρόλαβα έτσι όπως ήμουν ξεχασμένος σε ένα καταπράσινο τοπίο της Βόρειας Πάρνηθας. Ήταν ο Βαγγέλης Παπαδάκης από τον Νειμποριό. Ήθελε να με καλέσει στην παράσταση της γυναίκας του Ειρήνης Δράκου από το Κόρθι. Κάπου στην οδό Πειραιώς κοντά στο Γκάζι. Εκεί που τις τελευταίες δεκαετίες είναι στέκι νέων δημιουργικών ανθρώπων.Την περιοχή την ήξερα καλά γιατί πιο πάνω προς το Θησείο ήταν το πατρικό μου. Δέχθηκα την πρόσκληση. Μια νυχτερινή επίσκεψη σε παλιά νεανικά μέρη είναι ανταπόκριση στη νοσταλγία για τα νιάτα μας. Και γιατί το κτήμα Παπαδάκη στο Νειμποριό είναι νοσταλγία για την Άνδρο που μας χάραξε. Δύο νοσταλγίες με έφεραν στο ποιητικό σήμερα της παλιάς γειτονιάς και της πατρικής Άνδρου. Έτσι βρέθηκα στον πολυχώρο Bios στην Πειραιώς. Χώρος παλιός βιομηχανικός, εντυπωσιακός. Σήμερα μπαρ και θέατρο. Μπαίνοντας εμεινα να τον χαζέυω. Τα υπόλοιπα τα λέει η παραπάνω φωτογραφία.

Του Διαμαντή Μπασαντή   Μια γλυκειά φθινοπωρινή μέρα στο Κόρθι. Η Κάρολαϊν περπατά στον Όρμο "μαζεύοντας" τις σκέψεις της για το δεύτερο μέρος του σεμιναρίου... (φωτ. Εν Άνδρω). Είχα περάσει το Κοχύλου και πλησιάζα στο Κόρθι. Ξαφνικά χτυπά το τηλέφωνο. Ήταν ο Νίκος Ψωμάς από την Λιθοδομή.

  "Οι χαρτοπαίκτες" έργο του Σεζάν. Πουλήθηκαν από την οικογένια του Γιώργου Εμπειρίκου στην βασιλική οικογένεια του Κατάρ έναντι 250 εκατ. ευρώ!!! Δυο βαθύπλουτοι Ανδριωτες, μέλη των πιο ισχυρών οικογενειών του νησιού, λείπουν φέτος από την περίφημη λίστα Art News, που περιλαμβάνει τους 200 πιο επιφανείς συλλέκτες έργων τέχνης στον κόσμο. Όχι γιατί η οικονομική τους δύναμη δεν τους επιτρέπει να εμπλουτίζουν την συλλογή τους, αλλά γιατί «έφυγαν» από την ζωή: ο Γιώργος Εμπειρίκος και ο Αλέξανδρος Γουλανδρής.