Σαν να πήγε να βρέξει μέσα στο θαμπό πρωινό. Έριξε μερικές σταγόνες. Μετά ο καιρός σα να μετάνοιωσε. Αμφίθυμη άνοιξη. Σα να θέλει να βρέξει, αλλά δεν το αποφασίζει. Το σκάφος έστριψε για να μπει στο Στενό. Την ίδια ώρα ο ήλιος έδιωχνε μακριά τα σύννεφα και η μέρα έμοιαζε να αντέλει για δεύτερη φορά (φωτ. Εν Άνδρω).

 Προχωρήσαμε και μαζί μας προχώρησε και η μέρα. Η πρώτη εικόνα μπαίνοντας στο Στενό Άνδρου - Τήνου ήταν μια απέραντη γαλήνη. Αριστερά η Τήνος, δεξιά η Άνδρος. Η απόσταση ελάχιστη. Και η θάλασσα μέσα στο σιωπηλό πρωινό σαν λίμνη. Το μικρό ταχύπλοο σκάφος ήταν το μόνο που ακουγόταν στην ηρεμία του τοπίου.  Έχω περάσει αρκετές φορές το Στενό όμως με τέτοια γαλήνη δεν θυμάμαι καμιά. Κάτι σαν ζωγραφία αποτυπωμένη σε θαλασσογραφία (φωτ. Εν Άνδρω).

 Προχωρώντας προς την άλλη άκρη φάνηκε το πιο στενό σημείο. Εδώ είναι κυριολεκτικά το Στενό! Μόλις 700 μέτρα απόσταση. Το νησάκι με τον φάρο στη μέση. Το ανθρώπινο ίχνος ακουμπισμένο στο πιο συμμετρικό ύψωμα να δεσπόζει και να προσδιορίζει το Στενό. Για τους Τηνιακούς είναι "το Στενό της Άνδρου". Για τους Ανδριώτες είναι "το στενό της Τήνου". Εξαρτάται από πια πλευρά κοιτά καθένας και πιο νησί βάζει απέναντι του στο φόντο (φωτ. Εν Άνδρω).

 Μέσα στο απέραντο και πέτρινο τοπίο του Στενού μια ρεματιά καταπράσινη. Το νερό και ο άνθρωπος δημιούργησαν αυτή την όαση στην μέση της πέτρινης ερήμου (φωτ. Εν Άνδρω).

 

 Σε μια από τις κορυφές των βράχων, πάνω από μια μεγάλη παραλία, ο Άη Γιάννης στις Κρεμύδες. Σημάδι και αναφορά στα ανθρώπινα που μοιάζουν ξεχασμένα σε αυτό το πέτρινο κι ερημικό τοπίο (φωτ. Εν Άνδρω).

 Και ξάφνου ο καπετάνιος στρίβει και κατευθύνεται σε ένα κονάκι. Σε ένα μικρό παραθαλάσσιο παράδεισο. Δεν τον είχαμε προσέξει άλλη φορά. Από που ξεφύτρωσε αυτό το μικρό δασάκι πλάι στο κύμα; Ποιος ποτίζει τα δέντρα, αν όχι η θάλασσα; Μπορεί όμως η θάλασσα να ποτίσει με την αλμύρα της τα δέντρα; Ερωτήματα καθώς πλησιάζουμε αργά στην ακτή (φωτ. Εν Άνδρω).

 

 

Και αν για τα αρμυρίκια ή τον ευκάλυπτο υπάρχει εξήγηση πως αλήθεια ποτίζεται αυτή η τεράστια κουκουναριά μόλις 3-4 μέτρα από την θάλασσα; Αν όχι από την θάλασσα; Ιδού ένα από τα μυστήρια του Στενού... Φωτ. Εν Άνδρω).

Συνεχίζουμε προς το νησάκι με τον φάρο. Αν δεν υπήρχε ο φάρος η μαγεία της εικόνας θα ήταν μικρότερη. Χρειάστηκε το ανθρώπινο ίχνος έτσι όμορφα ταιριασμένο πάνω στο τοπίο για να δώσει  μια ανάσα ζωής (φωτ. Εν Άνδρω).

 

Στρίβουμε για να γυρίσουμε. Απέναντί ο Άγιος Στέφανος: το εξωκλήσι που σηματοδοτεί το τελευταίο ανθρώπινο όριο της Άνδρου απέναντι από την Τήνο... (φωτ. Εν Άνδρω).

 Στον γυρισμό τρεις συναντήσεις. Η πρώτη ο Στεφάνου με το τουριστικό καΐκι του. Το πήγαινε στο Μπατσί. Και εκεί θα κάνει εφέτος διαδρομές με τους τουρίστες. Ποζάρουν όλοι οι επιβάτες πάνω στο σκάφος με φόντο την Τήνο (φωτ. Εν Άνδρω).

 

 Η δέυτερη συνάντηση με έναν ψαρά. Μας κοιτάζει και η εικόνα του αντικαθρεφτίζεται στα γαλήνια νερά. Μόνος κυματισμός τα απόνερα του σκάφους μας. Ξάφνου γυρνά και μάς δείχνει χαμογελαστός δύο δελφίνια μακριά που πηδούν έξω από το νερό (φωτ. Εν Άνδρω).

 Προσπαθούμε να τα ακολουθήσουμε και κάποια στιγμή καταφέρνουμε να τα φωτογραφίσουμε σε ένα ταχύτατο μικρό σάλτο τους έξω από το νερό. Και με αυτή την ευτυχισμένη εικόνα ολοκληρώνουμε τις θαλασσογραφίες από μια πρωινή διαδρομή στο Στενό. Και τις δημοσιεύουμε για να μοιραστούμε μαζί σας κάτι από μια Άνδρο που παραμένει έτσι απόμερη και κρυμένη. Μόνο για όσους έχουν διάθεση και χρόνο να την ανακαλύψουν... (φωτ. Εν Άνδρω).  

 "ΕΝ ΑΝΔΡΩ"