(Ο αναγνώστης και "συνεργάτης" πλέον Ι.Π. Άλκης έστειλε δύο όμορφες μνήμες και ένα υπέροχο πίνακα του Λύτρα. Κάτι σαν κάρτα με ευχές. Η Άνδρος πλουταίνει και ομορφαίνει με ωραίους ανθρώπους όπως αυτός που επέλεξαν και αγαπούν το νησί κάνοντας το πατρίδα τους. Η πρώτη μνήμη ανδριώτικη από την "ορεινή" Άνδρο. Η δεύτερη από κάπου αλλού στην Ελλάδα. Δύο μνήμες και ένας υπέροχος πίνακας του Νικηφόρου Λύτρα. Ας μοιραστούμε μαζί του και τις δικές μας μνήμες και εικόνες από την Άνδρο και αλλού μέρα σημαδιακή που ξημερώνει αύριο χωρίς κάλαντα με την ελπίδα πως θα ξεφύγουμε σύντομα από την κρίση της πανδημίας - ΕΝ ΑΝΔΡΩ)

Τα  πρώτα χρόνια που  τις γιορτές τις περνούσα στην Άνδρο, τις παραμονές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς, πάντα περίμενα με αγωνία να φανεί κάποιο «αγγελούδι» να μας πει τα κάλαντα, και να του δώσουμε το έτοιμο σακουλάκι με «καλούδια» και το σχετικό «ασήμωμα».   Ποτέ, μα ποτέ δεν φάνηκε κανείς, ούτε ακούστηκε..  Το φέρω βαραίως...

Μέχρι τα 16 μου, πηγαίναμε μεγάλη παρέα και λέγαμε τα κάλαντα  « Χιόνια στο καμπαναριό» (που είναι το ωραιότερο αλλά αργό και για αυτό δεν το προτιμούν τα παιδιά, επειδή το «και του χρόνου»  πολύ καθυστερεί)  πρώτα στους «έχοντες». Ο κουμπαράς προοριζόταν για την καλοκαιρινή κατασκήνωση όσων δεν μπορούσαν.  Μετά όμως, παρά την κούραση , τα λέγαμε σε πολλούς «μη έχοντες» που ξέραμε ποιοι ήταν. Παππούδες, γιαγιάδες, άνθρωποι που ατύχησαν στην ζωή τους ..   Στο τέλος θέλαν να μας «ασημώσουν» από αυτά που δεν είχαν, και ντρεπόταν….  Τους προλαβαίναμε όμως και τους λέγαμε ότι επειδή είμασταν κουρασμένοι, θέλαμε ένα ποτηράκι νερό .  Το νεράκι αυτό ήταν όχι «ασήμωνα», αλλά «χρύσωμα». Φεύγοντας τους αφήναμε διακριτικά και ένα κουτάκι με μελομακάρονα που μαζεύαμε από τους «έχοντες».   Ήταν στιγμές που και τώρα ακόμη τις αναπολώ, και μούρχονται δάκρυα στα μάτια  .

Ι.Π.- Άλκης 

22  Δεκεμβρίου 2020