Του Διαμαντή Μπασαντή

Όλα για τους "απλούς ανθρώπους" μοιάζουν ξεκάθαρα στη ζωή. Μόνο αυτή η φωτογραφία από την Άνδρο λίγο τους μπερδεύει. Αλήθεια τι δείχνει; Ανατολή ή δύση;

Παράξενη άνοιξη. Τη μια βρέχει! Την άλλη λυσομανάει ο αέρας! Την τρίτη κάνει κρύο κι έχει ομίχλη! Μάταια η Άνδρος, χρονιάρες μέρες, περιμένει τον κόσμο της να έρθει από την Αττική, την Αθήνα, τον Πειραιά. Γιατί από εκεί έρχεται, χρόνια τώρα, ο δικός της κόσμος. Για την 25^η Μαρτίου. Για της Θεοσκεπάστου. Για Σαββατοκύριακο. Τουλάχιστον η Χώρα και το Κόρθι αυτούς περιμένουν πάντα. Το Μπατσί και το Γαύριο έχουν και τους  επισκέπτες που ψάχνουν έναν «κοντινό προορισμό».

Εφέτος όμως ο χειμώνας «κατσικώθηκε» και δεν λέει να φύγει. Ο καιρός δεν λέει να σπάσει. Από χιόνια σε θύελλες και από καταιγίδες σε θεομηνίες. Λόγω καιρού και ακόμα δεν έχουν αδειάσει τα πετρέλαια από το καράβι, που πέταξε ο αέρας στα βράχια της Άνδρου τον χεμώνα! Θέλουν άλλες δύο μέρες με μπουνάτσα. Και χωρίς βροχή. Αλλά άντε να τις βρούνε κι αυτοί. Μήπως τις βρήκαν οι ανδριώτες καταστηματάρχες που περνάνε την ώρα μετρώντας αστοχίες.

«Δεν έρχονται οι δικοί μας από απέναντι που κρυώνουν, αλλά χάνουμε και τους δικούς μας που είναι εδώ» μουρμούριζαν προχτές. Και συνέχιζαν: «Έπιασε κι αυτή η βροχή την 25^η Μαρτίου,  μουσκέψανε όλοι, έφυγαν για να αλλάξουν, ούτε καφέ ή σουβλάκι δεν πήραν»!

Μόνο μερικές ταβέρνες δούλεψαν. Αλλά κι εκεί φύρα. Αρκετοί έμειναν μέσα. Να γιατί στο εξωτερικό που ο καιρός είναι σταθερά άσχημος δεν βγαίνει ο κόσμος από το σπίτι.

Παράξενη άνοιξη. Έχει πάρει και αυτή κάτι από την ελληνογερμανική προσέγγιση στην πολιτική. Τόσα έχουμε δει, το βλέπουμε κι αυτό. Χρόνια είχε να κάνει κρύο και τόσες βροχές την άνοιξη. Τουλάχιστον θα ‘χουμε νερό το καλοκαίρι. Κάτι είναι κι αυτό μετά τις περσινές ξηρασίες. Το ‘λεγε η μάνα μου «Μάρτης-γδάρτης και κακός παλουκοκάφτης». Το έλεγε κι ο Στέλιος χτες το μεσημέρι: «το πετρέλαιο που κάψαμε εφέτος τον Μάρτη χρόνια είχαμε να το κάψουμε. Και που φτήνυνε πάλι πολύ μας ήρθε αν κρίνω από την ποσότητα».

Τι να πεις όλοι έχουν δίκιο σ’ αυτόν τον τόπο. Όλοι δικαιωμένοι. Πιο πολύ από όλους οι πολιτευόμενοι. Δικαιωμένοι οι πρώην γιατί …τα έλεγαν! Μόνο που δεν τα έκαναν! Δικαιωμένοι και οι σημερινοί γιατί …τα λένε! Αλλά δεν τα κάνουν. Όλοι εκλέγονται αενάως για να …τα λένε! Στο κουβεντιαστό κυβέρνησαν και κυβερνάνε όλοι σ’ αυτόν τον μικρό τόπο!

Δικαιωμένοι και οι διαμαρτυρόμενοι! Φωνάζουν! Απειλούν! Αλλά πάντα «μέσα στην φοβερή ερημία του πλήθους» όπως λέει ο ποιητής. Πάντα από την «ασφαλή» ανωνυμία του σωρού. Τι κρίμα τόση φωνή στο πουθενά! Τόσες ηρωικές εξάρσεις στο σκοτάδι! Κανείς να μην έχει κουράγιο να ξεχωρίσει. Φιλοδοξία κι αυτή;

Τελικά μόνο εμείς που τα γράφουμε (και τα περιγράφουμε) έχουμε μονίμως …άδικο! Για όλους και για όλα! Για τα καλά και για τα κακά! Για τα ωραία και τα άσχημα! Εμείς που τα γράφουμε ...μπερδεύουμε τα πράγματα.

Γιατί όπως ξέρουν όλοι οι "απλοί άνθρωποι", τα πράγματα στην ζωή είναι "απλά", "ξεκάθαρα" και αυστηρά διαχωρισμένα. Από εδώ οι καλοί από εκεί οι κακοί! Από εδώ οι λευκοί! Από εκεί οι μαύροι! Από εδώ ο χειμώνας από εκεί η άνοιξη!

Όμως εμείς που τα γράφουμε ...τα ανακατεύουμε. Αλλά είναι και ο φετινός καιρός που μας μπέρδεψε κι αυτός!

Παράξενη εποχή.