Της Ιωάννας Πιάγκου

Γαύριο - φωτογραφία Ιωάννα Πιάγκου 

Πριν πάρω πάλι πίσω το δρόμο για την Φιλοσοφική της Αθήνας γράφω δύο λόγια για τον χειμώνα που πέρασα στην ιδιαίτερη πατρίδα μου εφέτος. Έναν χειμώνα που τον αναζητούσα καιρό και που μόνο φέτος συγκυριακά μπόρεσα να ζήσω.

Ο Δεκέμβρης, κουτσός από διακοπές, γεμάτος μαθήματα της τελευταίας στιγμής, τελείωσε με τον καλύτερο τρόπο, μπροστά από μια ξυλόσομπα να σιγοκαίει και το χιόνι να σκεπάζει τον κήπο. Εκείνη την μέρα θυμάμαι προσπαθήσαμε να ανέβουμε στα βόρεια του νησιού, αλλά ο γεμάτος χιόνι δρόμος μας χάλασε τα σχέδια. Αφού μαρτυρήσαμε γυρνώντας με την όπισθεν την μισή πλαγιά επιστρέψαμε σπίτι και αρχίσαμε ολοταχώς τις προετοιμασίες για το γιορτινό τραπέζι.

Ο Ιανουάριος ξεκίνησε και αυτός με την υποψία χιονιού από ψηλά, με κρύο τσουχτερό και φωτιά δυνατή να καίει το μέσα και το έξω μας. Έτσι συνεχίστηκε κιόλας. Το στολισμένο Γαύριο, το οποίο παρέμεινε κατά λάθος στολισμένο λίγο παραπάνω, έμοιαζε πιο μικρό, πιο φιλικό, τις μέρες που έστεκε το δέντρο με την φάτνη στην πλατεία. Οι θαμώνες των καφέ έβγαιναν κουκουλωμένοι με κασκόλ και σκουφιά για να συνεχίσουν σε κάποιο άλλο μέρος τις συζητήσεις τους. Σε κάποια από αυτές τις παρέες βρισκόμουν και εγώ δίνοντας ραντεβού σε λίγο στο σπίτι.

Και μετά ήρθε η εξεταστική του Φεβρουαρίου. Άρχισε το κουραστικό πήγαινε-έλα στην Αθήνα σε εβδομαδιαία βάση. Πλοίο με παίρνει, πλοίο με αφήνει και μετά ένα μικρό ταξίδι μέχρι το κέντρο της πόλης, να αφήσω τα πράγματα, να ανοίξω το κλειστό σπίτι και να τρέξω να προλάβω το μάθημα με την ψυχή στο στόμα. Ανάμεσα σε πηγμένα βαγόνια με ανθρώπους αγέλαστους και αδιάφορους. Και την επόμενη μέρα να ξυπνάω ξημερώματα για να ξαναγυρίσω πίσω στο νησί. Πάλι μέσα στο μαύρο της νύχτας, που πάντα κρατάει κάτι από το γκρίζο της πρωτεύουσας. Και να βλέπω την ανατολή από τα ψηλά καθίσματα του ΚΤΕΛ προλαβαίνοντας να αναπνεύσω λίγη θάλασσα πριν μπω στο πλοίο. Άνδρος και πάλι Άνδρος.

Γαύριο - φωτογραφία Ιωάννα Πιάγκου

Με κάτι τέτοια μικρά τοξικά επεισόδια στην Αθήνα αρχίζεις να εκτιμάς την ελευθερία του χωριού. Περιορισμένη, βέβαια και αυτή η επαρχιώτικη ελευθερία, αλλά σίγουρα καλύτερη από το ασφυκτικό τίποτα της Αθήνας. Μιλώντας και με άλλους φοιτητές που ζουν και σε μικρότερα μέρη από την Άνδρο καταλαβαίνεις ότι με το που πάτησαν το πόδι τους στην Αθήνα, ξαφνικά έγινε και γι' αυτούς ο κόσμος απρόσωπος κι αδιάφορος. Δεν τους αδικώ. Η ανωνυμία ίσως είναι το μοναδικό θετικό μιας μεγάλης και τόσο γεμάτης πόλης, που όμως ουσιαστικά αδιαφορεί για την δική σου ύπαρξη…

Η ζωή στην Άνδρο έχει πολλά θετικά σε σχέση με τον αστικό τρόπο ζωής. Υπάρχουν ομάδες που μπορεί κανείς να γραφτεί και να συμμετάσχει: περιπατητικοί σύλλογοι, μαθήματα παραδοσιακών χορών, δανειστικές βιβλιοθήκες, κινηματογραφικές λέσχες - μια εκ των οποίων είναι πλέον και στο Γαύριο - θεατρικές ομάδες. Όλες οι ιδέες κινητοποιούνται κυρίως από την δυναμική της παρέας, από μερικά άτομα που θέλησαν να κάνουν κάτι διαφορετικό και προχώρησαν σε νέες προσπάθειες. Τα βήματα τους μπορεί να είναι ακόμα μικρά, αλλά το σημαντικό είναι πως όλους μας κινεί η ανάγκη της δημιουργίας.

Το κρατούμενο όμως σε όλες είναι ένα: η διάθεση και το κέφι όλες τις ώρες της δράσης. Η προσπάθεια που χαρακτήριζε τους περισσότερους είναι να βοηθήσουν, να μιλήσουν και να ανταλλάξουν ιδέες μαζί σου.

Είναι άδικο να λέμε ότι η επαρχία τρώει τα παιδιά της. Σε ένα μέρος όπως η Άνδρος υπάρχουν, ή θα μπορούσαν να υπάρχουν, σχεδόν τα πάντα. Το καλό, αλλά και το κακό συνάμα, είναι κάθε έλλειψη την αναπληρώνει κανείς εύκολα στην Αθήνα που είναι μιας ανάσας δρόμος. Υπάρχουν ακόμα στο νησί άνθρωποι που είναι εξαιρετική παρέα χειμώνα καλοκαίρι. Και πάντα υπάρχει η θάλασσα. Ο καλός καφές. Το μακρινό σφύριγμα του πλοίου. Όλα αυτά τα μικρά που κάνουν το νησί μας αυτό που είναι: με τα καλά του και τα κακά του.

“Υπάρχει μόνο ένα νησί για τον καθένα, πρέπει να το βρει και να μείνει εκεί" είπε κάποτε ο Χρήστος Βακαλόπουλος. Εγώ βρήκα το νησί μου με πολλούς τρόπους. Κι έχω και την τύχη να κατάγομαι από εκεί. Είμαι στα μισά του δρόμου να μιλήσω γι’ αυτό. Κι ακόμα ελπίζω κάποια μέρα να μπορέσω να μείνω συνέχεια εδώ…