Όταν χαράζει στο Αιγαίο...

 

Είναι όμορφα σου λέω όταν χαράζει στο Αιγαίο... Ένα πέλαγος εντελώς διαφορετικό από κάθε άλλη γωνιά της Μεσογείου. Εδώ σε αυτή την θάλασσα που μας γέννησε, που μας περιέχει και την περιέχουμε, η διαφάνεια της ατμόσφαιρας, οι κλίσεις του φωτός, τα σχήματα των νησιών, η δραματικότητα του ουρανού, οι φωτοσκιές και τα χρώματα κάνουν τα πάντα γύρω μοναδικά. Το να ζεις εδώ την ανατολή είναι ανάταση ψυχής, είναι ευλογία θεού, είναι χάρμα οφθαλμών.

 Γυρνάς το βλέμμα καθώς ξημερώνει στην μπαλκονόπορτα και μένεις... Ένας ξεχωριστό σκηνικό όπου ένας χείμαρρος φωτός σκίζει τα βαριά σύννεφα δημιουργώντας ένα δραματικό ουρανό πάνω από την ακόμα σκοτεινή Χώρα. Η Άνδρος σε μια μοναδική στιγμή που διαρκεί ελάχιστα, καθώς ο ήλιος ανατέλλει και το φως απλώνει. Κι όλα γύρω αλλάζουν τόσο γρήγορα. Όμως το λίγο που μένουν - φως και χρώματα - στον ουρανό αρκούν για μια φωτογραφία...

 Ξημερώνει πριν το χειμερινό ηλιοστάσιο. Πριν την μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου. Μια νύχτα που φεύγει σήμερα μέσα στα έντονα χρώματα, καθώς ήλιος σκορπάει τα σύννεφα και ανατέλλει μέσα σε μια κοσμική έκρηξη φωτός. Αν η δυτική Άνδρος έχει εξαιρετικά ρομαντικά ηλιοβασιλέματα, η ανατολική Άνδρος έχει τις έντονες, και εκρηκτικές ανατολές. Κι είναι εντελώς άδικο να μην τα χαιρόμαστε και τα δύο. Όσοι λατρεύουν μόνο τα δειλινά σίγουρα δεν έχουν δει ανατολή στο Αιγαίο... Άλλωστε το λέει και το τραγούδι: είναι όμορφα σου λέω όταν χαράζει στο Αιγαίο....

Κι όταν οι ανδριώτες φεύγουν για Χριστούγεννα...

Με αυτές τις λαμπερές εικόνες στο μυαλό κατεβαίνω στην Χώρα το απομεσήμερο και μένω πάλι... Εικόνα ερημιάς. Η εξαφάνιση των πάντων. Σε έναν παντελώς άδειο πεζόδρομο δύο παρέες στις δυο πλευρές του La Strada, που παραμένει κι αυτό ανοιχτό 365 μέρες τον χρόνο. Στη μια αριστερά ο Σουσούδης με μια παρέα όλων των πολιτικών αποκλίσεων. Στην άλλη αριστερά ο Γ. Μαλταμπές με μια παρέα όλων υποψηφίων τεσσάρων παρατάξεων. Και στις δύο όλοι γνωστοί. Κουβεντιάζουν φιλικά και χαμογελούν πικρά για την Άνδρο που αναζητά ένα αύριο. Θέμα συζήτησης τα του επεισοδιακού συμβουλίου στο Γαύριο. Χαιρετάμε την μια παρέα και λέμε δυό λόγια. Φεύγοντας μας καλούν από την άλλη.

Εκεί ο Γ. Παπαδάκης εξηγεί πως οι τοπικισμοί και οι αντιπαλότητες είναι ξεπερασμένες σήμερα. Ανάγονται σε μια εποχή που οι αποστάσεις χωρίς αυτοκίνητα ή με τα παλιά λεωφορεία ήταν τεράστιες, η Χώρα είχε κόσμο, το Γαύριο είχε λαό, το Κόρθι ήθελε καράβι να βγει στο Νειμποριό. Τώρα όλη η Άνδρος είναι 35-45 λεπτά δρόμος." Και το κυριότερο, κατέληξε, "ποιος υποβαθμίζει ποιον τώρα σ' ένα έρημο 250 μέρες τον χρόνο νησί;. Βγάλε μια φωτογραφία δύο η ώρα μεσημέρι την κάποτε θαλερή Χώρα παραμονές Χριστουγέννων. Ακόμα κι αυτοί που ήταν εδώ έχουν φύγει για Αθήνα. Ιδού η κουλτούρα" λέει αυτοσαρκαστικά δείχνοντας τον άδειο δρόμο λίγο πριν τα Χριστούγεννα. "Γράφτο" μας προτρέπει. Στο σημείο αυτό πετάγεται ο Γ. Μαλταμπές από Βουρκωτή που ζει "μετανάστης" στον Πιτροφό και προσθέτει: "γράφτους πως 40 χρόνια έχουμε τα σκουπίδια τους και ποτέ δεν πλήρωσαν ανταποδοτικά οφέλη και 20 χρόνια έχουμε τα σιλό, που φτιάχνουν κι αυτοί τα σπίτια τους. Κι έρχονται και φωνάζουν πως τους υποβαθμίζουμε. Δεν έχουν τον θεό τους"... 

 Καθίσαμε, τους ακούσαμε, καταγράψαμε τις αγωνίες και τις ενστάσεις τους. Και μετά μέσα σε 35 λεπτά είμαστε στο Γαύριο. Ερχόταν το καράβι. Κίνηση μόνο μπροστά από τα πρακτορεία. Εδώ η μόνη συζήτηση ήταν: "δεν έχει θέση για αυτοκίνητο ούτε στην τσιμινιέρα!" Τιγκαρισμένο το SuperFerry. Και το περίμεναν άλλα 50-60 αυτοκίνητα!!! Μιλάμε για την έξοδο του Μεσολογγίου... με καράβι! Όλο το Γαύριο έρημο, στην προβλήτα όμως το αδιαχώρητο. 5-6 ΙΧ ανδριωτών χωρίς εισιτήριο περίμεναν με την απέλπιδα ελπίδα πως ο καπετάν Θανάσης Χαλάς και το ηρωικό πλήρωμα του θα έκαναν το θαύμα των Χριστουγέννων και θα έφευγαν! Κι όλοι κοίταζαν τον πράκτορα Γιώργο Μπατή ρωτώντας: να μπούμε; Εισιτήριο θα πλήρωναν μέσα: αν τα κατάφερναν. Κατάσταση: φεύγετε να φεύγουμε έφτασαν Χριστούγεννα!!! 

 Και το χριστουγεννιάτικο θαύμα έγινε: μπήκαν όλοι. Τρισευτυχισμένοι! Το πως χώρεσαν όλα τα αυτοκίνητα απίστευτο. Στους 4-5 πόντους το ένα από το άλλο. Η εικόνα πείθει. Το σημαντικότερο: έκλεισε ο καταπέλτης!!! Αλλιώς εκεί θα μέναμε!!! Ούτε τον δεκαπενταύγουστο τέτοιος πανικός και τέτοια αναχώρηση. Ποιος να το περίμενε; Το λέγαμε, το γράφαμε, αλλά άλλο να το βλέπεις και να το ζεις. "Πάντως και το πρωί με το Andros και αύριο το Σάββατο ίδια κατάσταση" συμπλήρωσε ο καπετάν Θανάσης Χαλάς γελώντας. Και ρωτώντας: "εσύ που πας;". "4-5 και γυρνάω πίσω. Μην ξεχνάς πως έχουμε και την προετοιμασία της υποδοχής σου στις 2 Ιανουαρίου 2020. Θα είσαι το πρώτο πλοίο στο λιμάνι. Θα κάνεις ποδαρικό για τη νέα χρονιά. Σε υποδεχτήκαμε ως Εν Άνδρω πέρσι παρέα με τον Λιμενάρχη. Είχε έρθει και ο δήμαρχος Θ. Σουσούδης με δώρα, ο Δ. Λάσκαρης με γλυκά και ο Λαρίος με το βιολί του. Ξεκινήσαμε μια παράδοση που δεν υπήρχε. Να την παρατήσουμε; Δεν γίνεται. Ήδη το στήνουμε πάλι..." Το τι γέλιο έπεσε δεν λέγεται... 

 Όλοι λοιπόν είναι "εξοδούχοι", αδειούχοι, "εκδρομούχοι". Με άλλα λόγια "αναχωρησιούχοι". Με γκαράζ πρωτόκολλο και με καταστρώματα σχεδόν πρωτόκολλο για τα περισσότερα δρομολόγια προ των εορτών. Η κινητικότητα στο φουλ. Την μια μέρα φεύγει το ένα νησί, την άλλη το άλλο. Τελευταία η Μύκονος!!! Όμως η επιστροφή θα είναι σταδιακή. Οι πρώτοι - οι πιο κοντινοί - επιστρέφουμε την επόμενη των Χριστουγέννων, οι πιο μακρινοί κι εξωτικοί μέχρι των Φώτων. Των Φώτων κάθε κατεργάρης στον πάγκο του κι όλοι οι καλικάντζαροι πίσω στα μέρη τους. Δεν ξέρω αν σημαίνει κάτι πάντως στο πλοίο είδαμε και 5-6 δημοτικούς συμβούλους όλων των παρατάξεων. Διαπαραταξιακή η έξοδος. Εκεί όλοι ομονοούν. Αυτή είναι και η Άνδρος που συντηρεί ένα απολεσθέν χτες μετατρέποντας το σήμερα σε ένα αδιέξοδο αύριο. Είθε το πνεύμα των Χριστουγέννων να ξημερώσει μια καινούρια μέρα με το νέο έτος με περισσότερη αλληλοκατανόηση. Γιατί η Άνδρος είναι μια και ενιαία. Μπορεί να έχει σπουδαία τοπία και εικόνες, αλλά ολοένα λιγοστεύουν οι κάτοικοι. Περιττή πολυτέλεια οι διαιρέσεις... 

Διαμαντής Μπασαντής