Μιά από τις ελάχιστες φωτογραφίες του Χρυσή Αυγή: στο Λιμάνι της Ραφήνας. Από το αρχείο του Αντώνη Λαζαρή.

(Δημοσιεύουμε για το ναυάγιο του ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ μια ιδιαίτερα συγκινητική μαρτυρία του πατέρα Αντώνιου Χορευτή. Και αναδημοσιεύουμε δύο συγκινητικά σχόλια, του Ιωάννη Ρούσου και του Θεόδωρου Μανούσου από το Εν Άνδρω. Όλα αποτυπώνουν κάτι από τον τρόπο με τον οποίο βιώσε τότε η κοινωνία της Άνδρου τον χαμό συγγενών, φίλων, γειτόνων και συμπατριωτών. Εδώ ολοκληρώνουμε το εκτενές αφιέρωμα του Εν Άνδρω στο ναυάγιο του ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Ένα αφιέρωμα μνήμης που "ταξίδεψε" πολύ πέρα από τα όρια της Άνδρου (8.500 αναγνώτσες στο site και 30.400 επισκέπτες στο f/b από Άνδρο, Ραφήνα, Αττική και Αθήνα) του οποίου στόχος ήταν να αφηγηθεί κάτι από την μεγάλη και σκληρή ναυτική ιστορία μας - Διαμαντής Μπασαντής)

(α) Γράμμα πατέρα Αντώνιου Χορευτή

 

Η πορεία του ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ εκείνη την μοιραία νύχτα και το στίγμα του ναυαγίου όπως αποτυπώθηκε σε ναυτικό χάρτη από το περιοδικό "Εφοπλιστής" το 1994.

Πέρασαν κιόλας 33 χρόνια... Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 1983 τότε. Και εφέτος Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2016! 33 χρόνια! Πολύς χρόνος ή λίγος; Ποιος μπορεί να πει με σιγουριά; Άλλωστε, τι είναι ο χρόνος; Να σας πω εγώ τι είναι. Το συνειδητοποίησα πολύ πρόσφατα. Την ώρα που διάβαζα το καταπληκτικό ρεπορτάζ σας. Μια κλεψύδρα. Μια μικρή κλεψύδρα είναι ο χρόνος και τίποτε παραπάνω... Έτσι να κάνεις χωρίς να το θέλεις, και να!... τη γύρισες ανάποδα.

Κάπως έτσι, χωρίς να το καταλάβω μεταφέρθηκα προχθές, διαβάζοντας το ρεπορτάζ σας, σ’ εκείνον τον παγερό Φεβρουάριο του 1983. Έναν Φεβρουάριο που έμελλε να αλλάξει τη ζωή μου, όπως επίσης και τις ζωές πολλών άλλων για πάντα. Διάκονος την Ιεραποστολή τότε στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας. Θυμάμαι σαν τώρα το τηλεγράφημα εκείνο που έλαβα περί του πνιγμού του βιολογικού μου πατέρα, μακαριστού Πολυκάρπου.

Ξέρετε κάτι; Όταν είσαι μακριά και πληροφορείσαι για ένα τέτοιο θλιβερό γεγονός, ο πόνος είναι κατά πολύ μεγαλύτερος και δυσκολότερα διαχειρίσιμος από ότι όταν είσαι κοντά. Δε συγκρίνεται με κανέναν. Όταν δε, ήρθε η στιγμή να αναγνωρίσω το νεκρό σώμα του, διότι εγώ έκανα την αναγνώριση, θα σας πω μόνο τούτο: Ένιωσα ένα μπαλόνι γεμάτο κρύο υγρό να σκάει μέσα μου, λίγο πιο πάνω απ’ το στομάχι κι αισθάνθηκα να διαχέεται ακαριαία, απ’ τα μαλλιά ως τις φτέρνες μου, όπως συνήθως κάνει η οξεία κατάπληξη! 

Επιστέφοντας στην Άνδρο, σε ολόκληρη τη διαδρομή ένιωθα σαν αδέσποτο σκυλί. Κι ο κόσμος όλος μπόγιας. Σκέτη απειλή! Ως τότε, στη ζωή μου, ο χρόνος κάλπαζε. Συχνά άκουγα μέσα στο κεφάλι μου τη φασαρία που έκανε. Σαν κοπάδι από βουβάλια σε γουέστερν. Η συνέχεια ήταν εξοντωτική. Η συνέχεια που έμοιαζε με αρχή που ποτέ δε διάλεξα. Νομίζω πως για μένα τότε, δεν είχε άλλο πρόσωπο η απελπισία.

Η ζωή συνεχίστηκε... έτσι έπρεπε άλλωστε.

Θυμόμαστε όμως ακόμη...

Η αλήθεια είναι πως ο χρόνος χαλάρωσε σιγά – σιγά τις θηλιές και μπορέσαμε και πάλι να ανασάνουμε. Όλοι μας. Ποτέ όμως δεν ξεχάσαμε. Ποτέ δεν θα ξεχάσουμε. Εγώ δε, ως ιερέας, δεν παραλείπω ποτέ έκτοτε, κάθε χρόνο, την ίδια ακριβώς ημερομηνία (23 Φεβρουαρίου) να τελώ ιερό μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως των ψυχών όλων των αδικοχαμένων ψυχών εκείνου του τρομερού ναυαγίου.

Για άλλη μια φορά σας ευχαριστώ για το τόσο ολοκληρωμένο και συγκινητικό αφιέρωνα σας για το ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ στο Εν Άνδρω. Μας κάνατε όλους περήφανους που στο νησί μας μπορούν να γραφούν τόσο εξαιρετικά πράγματα. Εύχομαι ο πανάγαθος Θεός να σας χαρίζει υγεία και κάθε είδους πνευματική πρόοδο. Με όλη την εν Χριστώ αγάπη. Ο εφημέριος του Ι. Ναού Αγ. Νικολάου Όρμου Κορθίου † Αρχιμανδρίτης π. Αντώνιος Χορευτής.

(β) Μαρτυρία Ιωάννη Ρούσου

Το μνημείο του Χρυσή Αυγή σε παρκάκι στη Ραφήνα. Από το λιμάνι αυτό ξεκίνησε το τελευταίο ταξίδι του.

Φεβρουάριος του 1983 .Καιρός βαρύς, χιονιάς, από εκείνους τους χειμώνες που δεν βλέπεις πια στις μέρες μας. Ήταν απόγευμα Τετάρτης όταν παρακολουθώντας το απογευματινό δελτίο ειδήσεων της ΕΡΤ στις 18.30 η Έλλη Στάη ανακοίνωσε πως κάτι είχε συμβεί με το πλοίο "Χρυσή Αυγή" στον Κάβο Ντόρο. Το υπόλοιπο βράδυ το θέμα στην τηλεόραση είχε πάρει μεγάλες διαστάσεις. Δεν θα ξεχάσω τον υπουργό Ναυτιλίας Γιώργο Κατσιφάρα να κάνει δηλώσεις το βράδυ από την αγριεμένη Ραφήνα.

Τα νέα δεν άργησαν να κυκλοφορήσουν, ναυάγησε το πλοίο, αγωνία για τους αγνοούμενους. Γνωστοί και φίλοι στα θύματα. Το τραγικότερο όλων ο χαμός της Μαντούλας Λάβδα με τα δυο της παιδιά, την Ελέγκω και τον Νίκο. Είχαν πάει στην Αθήνα να συνοδέψουν τον πατέρα τους που μπάρκερνε στο πλοίο.Τραγική φιγούρα ο ίδιος να τον βλέπεις να επιστρέφει πίσω μετά από κάποιες μέρες ένα βράδυ στο άδειο του πια σπίτι.

Εγώ μαθητής στην ΄Α Λυκείου. Την επόμενη ημέρα μόνο μάθημα δεν κάναμε. Η λίστα των χαμένων μεγάλωνε και η αγωνία κάποιων είχε κορυφωθεί αν οι δικοί τους είχαν επιβιβαστεί στο τραγικό πλοίο. Το νησί έμεινε αποκλεισμένο χωρίς συγκοινωνία για κάποιες ημέρες. Η ενημέρωσή μας περιοριζόταν στην τηλεόραση. Θυμάμαι όταν μετά από κάποιες μέρες ήρθαν οι εφημερίδες μαζεμένες, ήμουν στο βιβλιοπωλείο του Αντώνη Πολέμη βοηθώντας στην παραλαβή τους. Βλέπαμε τα τραγικά πρωτοσέλιδα και προσπαθούσαμε να ρουφήξουμε κάθε είδηση.

Έτσι βιώσαμε τότε εμείς στο νησί το τραγικό ναυάγιο. Οι μνήμες και τα συναισθήματά μας ας ακολουθούν τα αδικοχαμένα θύματα μιας ανείπωτης ναυτικής τραγωδίας που έπληξε το νησί μας.

(γ) Μαρτυρία Θεόδωρου Μανούσου

Κύριε Μπασαντή τα καταφέρατε... να μας δακρύσετε! Συγχωριανός μου ο Σπυριδάκης και αιώνια η μνήμη του γιατί παρόλο που οι συνθήκες ήταν απίστευτες, αγωνίστηκε να σώσει ανθρώπους... Από τους λίγους ανθρώπους που γνώρισα ποτέ μου με τέτοιο ήθος και αξιοπρέπεια! Θεός να συγχωρέσει όλους του συμπατριώτες μας!

Αυτό το πλοίο το έψαξα σε όλες τις βάσεις δεδομένων του πλανήτη (ένα από τα χόμπι μου), συμπεριλαμβανομένου του Ιαπωνικού Ναυπηγείου που το κατασκεύασε και δεν υπάρχουν φωτογραφίες!!! Πραγματικά με εντυπωσίασε πολύ, ειδικά όταν έχω στα χέρια μου φωτογραφίες από την πιο μικρή ασήμαντη βάρκα "Μαρία", "Μαρουλιώ", κ.ο.κ που ο καθένας έχει από τον πόλεμο και μετά και να μην μπορώ να βρω φωτογραφίες αυτού του πλοίου;

Θα ‘λεγε κανείς ότι αυτό το πλοίο δεν υπήρξε ποτέ, παρά για μόνο ένα σκοπό. Ήλθε σαν φάντασμα, εκτέλεσε το σκοπό του και εξαφανίστηκε! Χωρίς να αφήσει ίχνη της παρουσίας του! Αλλά πολλά ίχνη στις μνήμες ολονών μας.