Εν Άνδρω

 Ο χειμώνας είναι η εποχή των έντονων χρωμάτων, των απότομων φωτοσκιάσεων και των ισχυρών συναισθημάτων. Χειμωνιάτικο Σαββατοκύριακο στην Άνδρο μετά μέρες απουσίας. Στιγμές χρωματιστές στην κρύα γαλήνη, στην ζεστή παρουσία, στις μικρές παρέες. Αλλά και σε μερικά ξεχωριστά γεγονότα που σημάδεψαν τον πρώτο Σαββατοκύριακο του εφετεινού χειμώνα. Ξεκινάμε την περιπλάνηση μας με την εικόνα της χειμωνιάτικης δύσης στο Κάβο Ντόρο... (φωτ. Εν Άνδρω). 

 Αν το καλοκαίρι προσφέρει μοναδικές ανατολές και υπέροχα δειλινά ο χειμώνας προσφέρει την πορφύρα του, η οποία απλώνει με φόντο τις αποχρώσεις του γκρίζου. Όπως αυτή η κατακόκκινη δύση στον Κάβο Ντόρο (φωτ. Εν Άνδρω).

 Το πέρασμα του πλοίου από την Άνδρο στην Ραφήνα. Μια διαδρομή γρήγορη, όπως γρήγορη είναι η εναλλαγή των εποχών, όπως γρήγορη είναι μερικές φορές η ζωή των ανθρώπων (βίντεο Εν Άνδρω).

 Το Σάββατο γιόρταζε ο πολύ αγαπητός σε όλους πατέρας Φιλάρετος και αρκετοι τον θυμηθήκαμε και προσήλθαμε στο πάντα ανοιχτό και φιλόξενο μοναστήρι της Παναχράντου. Αρκετές δεκάδες επισκεπτών ήρθαν ή πέρασαν να ευχηθούν και μερικοί και από μακρινά μέρη της Άνδρου όπως ο Πέτρος με τον Κόσση από το Γαύριο. Η Πανάχραντος ενώνει την Άνδρο. Εδώ μοναχοί και κοσμικοί γύρω από το τραπέζι του μεσημεριανού γεύματος προς τιμή του Φιλάρετου (φωτ. Εν Άνδρω) 

 Αλλά και η Λέσχη Ανδρίων είχε ανοιχτές τις πόρτες της το Σάββατο στο θεατρικό παιχνίδι και στην ρητορική για τα παιδιά. Με επικεφαλής τον ακάματο δάσκαλο Γιώργο Τηνιακό. Με τον τρόπο της η Λέσχη ξεκινά να γίνεται εστία αναφοράς στην Χώρα. Και γιατί όχι και πέρα από αυτήν στη νέα πια εποχή που η Άνδρος πια πορεύεται ως ολότητα (φωτ. Εν Άνδρω).

 Φωτογραφία από το 40ήμερο μνημόσυνο του πρώην δημάρχου Κορθίου και Άνδρου Γιάννη Γλυνού στον Άγιο Νικόλαο Κορθίου. Προσήλθαν εκατοντάδες. Γέμισε η εκκλησία μέσα κι έξω. Πολλοί έφτασαν από μακριά και ρωτούσαν για την εκκλησία. Ήταν φόρος τιμής και μνήμης στον άνθρωπο Γιάννη Γλυνό από όσους έφτασαν μέχρι εκεί. Για όσους δεν έφτασαν υπηρετώντες σκοπιμότητες  απλώς απέδειξαν το πόσο έξω από τον σύγχρονο πολιτικό πολιτισμό ζει ένα μικρό μέρος της κοινωνίας μας. Και το πως δεν μπορούν ορισμένοι να υπερβούν τις πολιτικές και προσωπικές εμμονές τους ούτε μπροστά στον θάνατο. Την μέγιστη αναφορά των θνητών, που υπερβαίνει όλες τις άλλες. Κρίμα... (φωτ. Εν Άνδρω).

 Και μια παρένθεση για τις υπερβάσεις που πρέπει να κάνουμε σε αυτή την ζωή, αν θέλουμε να αποκαλούμαστε πολιτισμένοι άνθρωποι. Και η μέγιστη των υπερβάσεων πείναι αυτή μπροστά στην ανημπόρια, στην αρρώστεια και τον θάνατό. Δύο κουβέντες, λοιπόν, ως απάντηση σε οργανωμένη αήθη προσωπική επίθεση στην οποία προέβησαν ορισμένοι απολίτιστοι μετά την κηδεία του Γιάννη Γλυνού πετώντας ανώνυμα φέιγ-βολάν με υβριστικούς και χυδαίους χαρακτηρισμούς κατά του πατέρα Αέτιου, του γράφοντα, και του επάρχου Δημήτρη Λοτσάρη. (φωτ. Εν Άνδρω).

Αποκάλθψαν με τον τρόπο τους τον πολιτισμό των κουκουλοφόρων, οι οποίοι κινούνται μεταξύ βούρκου και λάσπης. Αυτή είναι η δική τους Άνδρος. Η δική μας Άνδρος είναι επώνυμη, καταθέτει ευθέως τις όποιες πολιτικές διαφορές, τις οποίες μπορεί και υπερβαίνει όταν τελειώνει η πολιτική. Και πολύ περισσότερο μπροστά στην αρρώστεια ή στο αναπόφευκτο για όλους τέλος. Ο διαχειριστής του Εν Άνδρω ποτέ δεν έκρυψε τις όποιες πολιτικές αντιθέσεις είχε στο παρελθόν με τον πρώην δήμαρχο Γιάννη Γλυνό. Υπάρχουν ανοιχτές στο site. Αυτές ήταν όμως πολιτικές αντιθέσεις της εποχής που ο Γλυνός ασκούσε πολιτική εξουσία. Σε κάθε πολιτισμένη κοινωνία οι πολιτικές αντιθέσεις μένουν στην άκρη όταν τελειώνει η πολιτική. Όταν τέλειωσε η πολιτική διαδρομή του Γιάννη Γλυνού είχαμε την τύχη να συνδεθούμε προσωπικά. Είχαμε την ευλογία να συζητήσουμε δια μακρών τις πολιτικές μας διαφορές. Και να τις αφήσουμε πίσω. Εκεί που ανήκαν: στην πολιτική ιστορία μιας άλλης περιόδου. Στη φωτογραφία σκηνή από το θρησκευτικό μνημόσυνο του Γιάννη Γλυνού  (φωτ. Εν Άνδρω).

    Ο Γλυνός, λοιπόν, τα τελευταία χρόνια ήταν εκτός πολιτικής και βίωνε μια δύσκολη κατάσταση. Αρκετοί σύντροφοί του τον είχαν εγκαταλείψει μιας και ελάχιστα τους ενδιέφερε χωρίς το φωτοστέφανο της εξουσίας. Συνάμα τον κατέβαλε και μια δύσκολη αρρώστεια. Βρεθήκαμε δίπλα του ανθρώπινα και φιλικά σε τακτική βάση αυτά τα τριάμιση τελευταία χρόνια. Κάποια στιγμή ζήτησε ως χάρη να τον αποχαιρετίσουμε όταν θα έφευγε. Δυσκολεύτηκαμε πολύ να το δεχτούμε. Ο Γλυνός προτιμούσε να τον αποχαιρετίσει ένας που βρέθηκε επώνυμα απέναντι του όταν είχε την εξουσία. Αλλά που επίσης βρέθηκε και επώνυμα δίπλα του όταν ήταν άρρωστος. Τότε που ήταν με λίγους φίλους μιας και οι ορισμένοι "φίλοι" του, που ήταν δίπλα του όταν ήταν στην εξουσία, τον ξέχασαν όταν δεν την είχε. Στη φωτογραφία το τραπέζι που προετοίμασε η Μαρία Γλυνού με όλη την αγάπη της στο Πολιτιστικό Κέντρο που ο Γλυνός έφτιαξε στο Κόρθι... (φωτ. Εν Άνδρω).

Δεχτήκαμε την πρόταση του με συγκίνηση μετά καιρό. Ήταν μια προσωπική υπόθεση μεταξύ μας. Και τον αποχαιρετίσαμε ως άνθρωπο και φίλο. Κάτι που είπαμε και στην ομιλία μας. Την όποια πολιτική μπροστά στον υπέρτατο κριτή (που είναι η αρρώστεια και ο θάνατος) την είχαμε αφήσει απο καιρό στην άκρη. Όπως είπαμε όσοι φιλοδοξούν ας συνεχίσουν το πολιτικό έργο του. Το δικό μας είναι το μετερίζι του Εν Άνδρω που μόνοι ορίσαμε. Αυτά τα λίγα ως απάντηση στον βούρκο και στην λάσπη, που εξαπέλυσαν και αναπαρήγαγαν από γνωστές ομάδες και προφίλ ορισμένοι "γνωστοί άγνωστοι" που δεν ορρωδούν ούτε μπροστά στην αρρώστεια και τον θάνατο. Στην φωτογραφία οι εκατοντάδες ανδριώτες που πλημμύρισαν το Πολιτιστικό Κέντρο Κορθίου να τιμήσουν τη μνήμη του Γιάννη Γλυνού (φωτ. Εν Άνδρω).

 Κλείνουμε την διαδρομή μας με αυτό το κοσμικό κόκκινο της φωτογραφίας, που σκίζει σαν γαλαξιακή αστραπή τον μολυβένιο ουρανό και την σκοτεινή θάλασσα στον Κάβο Ντόρο. Θέλουμε να ελπίζουμε πως ο προεκλογικός αγώνας θα κινηθεί επί των μεγάλων προβλημάτων που ταλανίζουν το νησί και δεν θα μεταβληθεί σε ατέλειωτη λασπομαχία από ορισμένους που δεν έχουν μάθει ούτε τι είναι η πολιτική, ούτε τι είναι η ζωή, αλλά ούτε τι υπάρχει ανάμεσα τους. Βλέποντας αυτό το κοσμικό κόκκινο μέσα στο γκρίζο και το μαύρο του ουρανού και της θάλασσας σκεφτήκαμε πως κάπως έτσι είναι η ζωή: ένα γαλαξιακό κόκκινο που φωτίζει στο γκρίζο σύμπαν και χάνεται. Ας μην το αφήσουμε να χαθεί επί ματαίω... (φωτ. Εν Άνδρω).

 Διαμαντής Μπασαντής