Εν Άνδρω

 Ήταν μια πρόσκληση από μέρες για νε δούμε μια ακόμα προσπάθεια να αξιοποιηθούν τα αγροτικά προϊόντα της ανδριώτικης γης στο Κόρθι.  Κατηφορίζοντας από το Κοχύλου με κατεύθυνση τον Όρμο είδαμε να σχηματίζεται κάπως ψηλά στον ορίζοντα το ολόγιομο φεγγάρι. Ανέτειλε όμως με τρόπο παράξενο. Σαν κάποιος να το κρέμασε λίγο πάνω από την θάλασσα. Μια απόμακρη κοσμική παρουσία. Να θυμίζει κάτι από το άχρονο σύμπαν πάνω από τη γη που είναι δεμένη με τον χρόνο... (φωτ. Εν Άνδρω).

 

 Σιγά-σιγά έγινε πιο έντονο. Το άχρονο σύμπαν αποκτούσε κάτι από τον χρόνο του χρώματος. Ήταν η πανσέληνος του Ιουνίου. Στην Αμερική την λένε  «strawberry moon» γιατί συμπίπτει με την ωρίμανση της φράουλας. Αυτές οι ωραίες και παράξενες ονομασίες του φεγγαριού σε όλη την διάρκεια του χρόνου προέρχονται κυρίως από τους Ινδιάνους που καθόριζαν την εποχές του χρόνου με αναφορά το φεγγάρι και την φύση... (φωτ. Εν Άνδρω).

 Το φέραμε πιο κοντά με τον τηλεφακό. Η πανσέληνος του Ιουνίου έχει τη δική της ιδιατερότητα μιας και κοντά στην μεγαλύτερη μέρα του χρόνου, την 21η Ιουνίου. Γι' αυτό εμφανίζεται λίγο ψηλά στον ουρανό μιας και το φως του ήιου που δεν λέει να χαθεί μέχρι σχετικά αργά... (φωτ. Εν Άνδρω).

 Συνεχίσαμε την διαδρομή κατεβαίνοντας στον Γιαλό. Το φεγγάρι χάθηκε πίσω από το βουνό νότια του Κορθίου. Το φως όμως δεν έλεγε να πέσει. Ώσπου ξαφνικά το φεγγάρι φάνηκε πάλι. Αχνό κάπως μιας και η κοντινότερη απόσταση δεν είχε το βάθος του ορίζοντα της θάλασσας. Το παιχνίδισμα του με τα βουνά της Άνδρου του έδινε συνεχώς άλλη χροια. Η γη της Άνδρου το προσδιόριζε με τον τρόπο της... (φωτ. Εν Άνδρω).

 Στον Όρμο σκοτάδι. Στη σκοτεινή ακτή ένα φωτισμένο κτίσμα. Λοξοδρομήσαμε πλησιάζοντας το. Ήταν ένα παλιό πέτρινο κτίσμα στην αμμουδιά φωτισμένο για πρώτη φορά. Συναντήσαμε τις αδελφές Σαραβάνου. Μας εξήγησαν πως ήταν η πρώτη μέρα που φωτίστηκε. Εκεί στεγαζόταν ο Ναυτικός Όμιλος Κορθίου που λειτουργεί πάλι χάρη στο πάθος μερικών ανθρώπων. Με μόνο μια ενεργή αθλήτρια. Αλλά και καμιά τριανταριά παιδιά που γράφτηκαν εφέτος. Τα παιδιά: μια αχτίδα στο σκοτάδι. Και στο σκοτάδι της παραλίας ένα φως: ο Ναυτικός Όμολος Κορθίου (φωτ. Εν Άνδρω). . 

 Καθήσαμε στην κλασική Λιθοδομή περιμένοντας πάλι το φεγγάρι να προβάλει από το σκοτεινό βουνό. Θα ήταν η τρίτη φορά γι' απόψε. Κάθε φορά ήταν και διαφορετικό. Αναλογα με το φως και το τοπίο. Κάθε φορά με άλλη ένταση και σε άλλο ύψος: φωτίζοντας με τον τρόπο του το νησί και τη βραδιά. Φωτίζοντας τις ευαισθησίες μας. Καθένας τις αποκτά ανάλογα με τις αναζητήσεις του, την εμπειρία του και τις γνώσεις του. Αυτή τη φορά πρόβαλε σαν ένας μικρός ψυχρός ήλιος. Με το λευκό φως του να απλώνει πάνω από την σκοτεινή θάλασσα και όσους βρέθηκαν να απολαμβάνουν την βραδιά στην παραλία... (φωτ. Εν Άνδρω).

 Εκεί τέλειωσε η βόλτα με την πανσέληνο του Ιουνίου στην Άνδρο. Επιστρέψαμε στην Λιθοδομή με τον Νίκο και την Έλενα και την κορθιανή σπεσιαλιτέ τους. Χυλοπίτες και τυρί της Λούβαρη φτιαγμένες με λούζα δική τους. Η πρόσκληση από μέρες. Τελικά συνταξιδέψαμε τυχαία με την πανσέληνο του Ιουνίου. Αν κάθε πιάτο γίνεται πιο νόστιμο όταν το συνοδεύει μια ιστορία - όπως έγραφε η Κατερίνα Ρεμούνδου - τότε το νέο πιάτο της Έλενας και του Νίκου είχε και κάτι και από την "πανσέληνο της φράουλας". Έστω κι αν δεν είχε φράουλες... (φωτ. Εν Άνδρω).

"ΕΝ ΑΝΔΡΩ"