Μέσα στην ερημιά των άγριων βουνών της Άνδρου, εκεί που υπάρχουν μόνο γκρέμνα, πουρνάρια και σχοίνα, στην άκρη του χωματόδρομου, που συνδέει την Βουρκωτή με την Βόρη, ξεπροβάλει πέτρινος, ημικυκλικός, με διπλό πετρόχτιστο καμπαναριό, ο Άγιος Ισίδωρος. Μάθαμε πως ο μαγικός και μοναχικός Άγιος Ισίδωρος που ξαφνιάζει και εντυπωσιάζει στην μέση του πουθενά είναι παρεκκλήσιο της Μονής Αγίου Νικολάου. Υπάρχει εκεί από πολλά χρόνια και συντηρείται εξαιρετικά τακτικά. Περάσαμε τυχαία από εκεί δύο φορές. Την πρώτη φθινόπωρο του 2017 με το γαλλογερμανικό ευρωπαϊκό τηλεοπτικό δίκτυο ARTE. Τη δεύτερη οδηγώντας από Βουρκωτή για Βόρη. Και τις δύο φορές το ξωκλήσι ήταν φρεσκαρισμένο. Σχεδόν σαν καινούριο. Το ιδιότυπο ημικυκλικό σχήμα, η πέτρινη επίπεδη στέγη του, τα ανοίγματα και τα πέτρινα παιχνιδίσματα στον τοίχο, καθώς και το πέτρινο τραπεζάκι της αρτοκλασίας και το πέτρινο παγκάκι μπροστά του το έκαναν να μοιάζει κάτι μεταξύ παιδικής ζωγραφιάς και έργου του Μαρκ Σαγκάλ. Θα μπορούσε να το έχει φτιάξει ο μοναδικός Πικιώνης, αν δεν μαθαίναμε πως το έχει φτιάξει παλαιός ανδριώτης μάστορας της πέτρας ονόματι Γιάννης Χαλάς. Το μεταφέρουμε χωρίς να είμαστε σίγουροι. Ίσως κάποιος ξέρει περισσότερα ας μάς γράψει κάτι.  

Ένα λαϊκό έργο μοναδικής αισθητικής. Κι αν από μπροστά το ξωκλήσι μοιάζει μοναδικό από πίσω είναι κουκλίστικο. Δεν μπορούμε να θυμηθούμε αν έχουμε δει κάτι αντίστοιχο στην Άνδρο ή αλλού. Η λαϊκότροπη καλλιτεχνία του, κάτι μεταξύ Θεόφιλου και μοντέρνου καλλιτέχνη που μιμείται την λαϊκότροπη τέχνη, εντυπωσιάζει. Αναρωτιέσαι "πως στην ευχή βρέθηκε αυτό το μαγικό ξωκλήσι στο μέσον του πουθενά". Κι απάντηση δεν έχεις. Το ότι αφιερώθηκε στον Άγιο Ισίδωρο είναι επίσης μαγικό. Ένα καθόλου κοινότυπο εξωκλήσι να φέρει το όνομα ενός καθόλου κοινότυπου Αγίου. Ο τέλειος συνδυασμός. Το πιο γοητευτικό ξάφνιασμα. Κι όλα αυτά εκεί που κυριαρχεί το άγριο πέτρινο βουνό και συναντά ξαφνικά έναν επίπεδο χωματόδρομο. Εικόνα μαγική επου αξίζει τον κόπο κάποια στιγμή να δοκιμάσετε να πάτε να την δείτε κι εσείς από κοντά. Είναι περίπου ένα χιλιόμετρο νότια από το ναυάγιο της Βόρης... 

Κατά τα άλλα στον κατήφορο από Βουρκωτή προς Βόρη συναντήσαμε τρία-τέσσερα κοπάδια. Τα πρώτα πρόβατα. Τα δεύτερα κατσίκια. Σε όλες τις περιπτώσεις τα ζώα είχαν ξαπλώσει στη μέση του χωματόδρομου μην περιμένοντας επισκέπτες... 

Στην πρώτη περίπτωση έπρεπε να κορνάρουμε για να περάσουμε. Τα ζώα παραμέρισαν βαριεστημένα. Στη δεύτερη τα κατσίκια πιο νευρικά με το που πλησιάσαμε σηκώθηκαν κι μέριασαν. Και στις δύο περιπτώσεις ενοχλημένα μιας και δεν συναντούν συχνά επισκέπτες εκεί πάνω...

Και δύο τελικές φωτογραφίες. Η πρώτη η Βόρη από ψηλά, καθώς κατεβαίνουμε προς αυτή...

 Η δεύτερη η Χώρα και μεγάλο μέρος των βουνών της Άνδρου προς Κόρθι. Διακρίνονται οι έξοδοι των κολπίσκων στο Λύδι και στο Συνετί. Και μπροστά τα Γυάλια και οι Στενιές. Εικόνα μαγική. Αφού ξεκινήσαμε με την μαγική πινελιά του Αγίου Ισίδωρου κοντά στην Βόρη αξίζει να κλείσουμε αυτή την διαδρομή με την μαγική "αεροφωτογραΦία" από το ύψος της στροφής του δρόμου που αφήνει πίσω τ' Αποίκια και συνεχίζει για Βουρκωτή...

"ΕΝ ΑΝΔΡΩ"