Εν Άνδρω

 

Ποιός κοιτά ποιόν; Ο Σαββόπουλος τους πίνακες; Οι πίνακες τον Σαββόπουλο; Ή, μήπως εμείς που κοιτάμε τον Σαββόπουλο που κοιτά τους πίνακες; (φωτ. Εν Άνδρω).

• Τι είναι «ρεαλισμός»;Με το ερώτημα αυτό ξεκίνησε η Αθηνά Σχινά την εισαγωγή της στους δημοσιογράφους στην εφετινή έκθεση που επιμελήθηκε στο Ίδρυμα Κυδωνιέως. Και απάντησε η ίδια: Ρώτησαν ένα παιδάκι «ποιο είναι πιο κοντά του το φεγγάρι ή το Παρίσι». Και το παιδί απάντησε: «το φεγγάρι»! «Γιατί» το ξαναρώτησαν. Και το παιδί απάντησε: «γιατί το φεγγάρι το βλέπω, το Παρίσι όμως δεν το βλέπω»!!!

Οι καλλιτέχνες που παρουσιάζονται στην εφετινη έκθεση και οι συντελεστές του Ιδρύματος Κυδωνιέως (φωτ. Εν Άνδρω).

Το παραπάνω ανέκδοτο διδάσκει πως ο «ρεαλισμός» στη ζωή - και στην τέχνη - δεν είναι ότι φαίνεται. Γιατί τα πράγματα δεν είναι πάντα αυτό που δείχνουν! Αλλά - αν το καλοσκεφτείς - δεν είναι ούτε αυτό που είναι στην πραγματικότητα. Κι αυτό γιατί καθένας εκλαμβάνει συχνά εντελώς διαφορετικά και από τη δική του σκοπιά την πραγματικότητα.

Με τις παραπάνω σκέψεις πήγα στην έκθεση του Ιδρύματος Κυδωνιέως θεωρώντας θα ήταν μάλλον μια τρίτη επανάληψη της πρώτης επιτυχίας. Όμως η διάψευση ήταν και εντυπωσιακή και ευχάριστη.

Ο Πέτρος Βρέλλης ανάμεσα στα "ζωγραφικά γλυπτά" του! Τα πρόσωπα που υποκρύπτονται είναι επεξεργασμένες μορφές από πίνακες του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου! Ο Π. Βρέλλης δούλεψε πάνω τους με κλωστή! Διαμόρφωσε ένα πλέγμα μέσα από το οποίο το αρχικό πρόσωπο έγινε μνήμη, αναφορά και προβολή. Μνήμη στις ρίζες που άφησε ο Ελ Γκρέκο και αναφορά/ροβολή των σημερινων από το χτες μέχρι το αύριο (φωτ. Εν Άνδρω).

Η εφετινή έκθεση ξαναδίνει μια νέα ορμή στην καλοκαιρινή καλλιτεχνική Άνδρο. Κι αυτό γιατί πέρα από το εικαστικό πανόραμα της σύγχρονης Ελλάδας είναι προφανές πως και η εικαστική αναζήτηση της κ. Σχινά έχουν φτάσει πολύ πέρα από τα ήδη γνωστά και παραδεδεγμένα που ξέρουμε.

Δεν είμαστε τεχνοκριτικοί. Απλώς φιλότεχνοι. Όμως η επί χρόνια «εκπαίδευση» της κ. Σχινά μας εισήγαγε στο σύγχρονο ελληνικό εικαστικό τοπίο. Αν βάλετε και πολλές εκατοντάδες ώρες επισκέψεις σε διάφορα μουσεία κλασικής και μοντέρνας τέχνης, ανά τον κόσμο και ανά την Ελλάδα  μπορεί να πει κάποιος πως ίσως είμαστε – όπως είχε πει κάποτε ο Σεφέρης - «επαρκείς αναγνώστες» της τέχνης.

Μιας τέχνης που στην εποχή μας μοιάζει συχνά μπερδεμένη, περιπλανώμενη, περιθωριακή, απόκρυφη και κρυπτική. Μιας τέχνης συχνά ελάχιστα διάφανης, ονειρικής, εξυψωτικής και στοχαστικής.

Μιας τέχνης που όπως φαίνεται ξαναγυρνά πάλι στις αφετηρίες της είτε με νέους τρόπους που ξαφνιάζουν ευχάριστα ή με νέα οπτική πάνω σε παλιά μοτίβα που εντυπωσιάζουν…

Διαμαντής Μπασαντής