Εν Άνδρω

Όλα ξεκίνησαν σαν μια συνηθισμένη πανσέληνο που ανέτειλε νότια πάνω από την Χώρα... (φωτ. Εν Άνδρω).

ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ

 Όταν όμως την έφερνες λίγο κοντά με τον τηλεφακό, καθώς το σούρουπο άπλωνε γινόταν ένα μεγάλο κίτρινο φεγγάρι.. (φωτ. Εν Άνδρω).

Μα τόσο μεγάλο και κίτρινο που 'εβλεπες πάνω του τις περίφημες "θάλασσες της σελήνης". Λες και παρατηρούσες από κάπου κοντά τον δορυφόρο της γης. Ένα ουράνιο σώμα πέρα από τα γήινα τόσο κοντά, μα τοσο κοντά. Λες και το σύμπαν μέσα από αυτά το ουράνιο σώμα διείσδυε στην γειτονιά της γής...

 ΜΑΤΩΜΕΝΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

Μετά ο φωτεινός δίσκος της σελήνης άρχισε αργά να σκεπάζεται από μια κυκλική σκιά. Ήταν η σκιά της γης που άπλωνε και σκοτείνιαζε την φωτεινή πλευρά του φεγγαριού. Μέχρι εκαί πάλι τίποτα το καινούριο. Όλοι είχαμε δει κάποτε μια έκλειψη σελήνης. Όμως αργά μα σταθερά λίγο μετά τις 22:20 το σκοτεινό φεγγάρι άρχισε σιγά-σιγά να κοκκινίζει... Να κοκκινίζει σκοτεινιάζοντας! Να κοκκινίζει σβήνοντας. Αλλά και συνάμα να μην σβήνει. Και να φαίνονται οι "θάλασσες της σελήνης" μεγάλες, σκοτεινές μέσα στο ματωμένο κόκκινο. Ήταν το πιο μεγάλο και ματωμένο φεγγάρι του 21ου αιώνα. Και είμαστε εκεί να το βλέπουμε και να το φωτογραφιζουμε πάνω από την Χώρα της 'Ανδρου. Πάνω από το Αιγαίο που χάραξε την ζωή μας... (φωτ. Εν Άνδρω).

 Μόνο ένα μικρό κομμάτι του ουράνιου σώματος πια φωτιζόταν στο τέλος, καθώς η σκιά της γης το σκέπαζε ολοκληρωτικά. Κι ήταν αυτό το μικρό φωτεινό κομμάτι που έδινε κάτι από αυτό το μοναδικό σκοτεινό κόκκινο χρώμα... (φωτ. Εν Άνδρω).

 Αν άνοιγες λίγο την φωτεινότητα του φακού μπορούσες και τόνιζες τα σχήματα πάνω στον ουράνιο δορυφόρο της γης... (φωτ. Εν Άνδρω).

 

 Όμως είχε πια φτάσει η ώρα που άρχιζε η πλήρης έκλειψη. Το τελευταίο φως έσβησε αργά κι αυτό. Μια τελευταία αχτίδα έδωσε το πιο σκοτεινό κόκκινο που μπορούσες να φανταστείς. Που κι αυτό συνέχισε να υποχωρεί σβήνοντας σε κάτι ανάμεσα σε αχνοφέγγισμα του κόκκινου στον σκοτεινό ουράνιο θόλο... (φωτ. Εν Άνδρω). 

 'Ωσπου πια το μόνο που φαινόταν ήταν ένας σκοτεινός ολοκόκκινος κύκλος. Κάτι σαν μια μπίλια του μπιλιάρδου στο σύμπαν. Που στο τέλος έσβησε κι αυτή αφήνοντας μια κόκκινη σκοτεινή απόχρωση για αρκετή ώρα. Μετά τα μεσάνυχτα άρχισε πια να ανατέλει πάλι το φεγγάρι ανάμεσα στις παραλλαγές του κόκκινου που χάνονταν γρήγορα πάνω στο εκτυφλωτικό φως της σελήνης που άπλωνε παντού. Μείναμε ώρα να κοιτάμε τον ουράνιο θόλο και το κοσμικό φαινόμενο που τέλειωνε αναλογιζόμενοι αν «ο θεός δεν παίζει ζάρια με το σύμπαν» όπως αποφάνθηκε ο Αϊνστάιν ή αν «ο θεός παίζει ζάρια και τα ρίχνει τόσο μακριά, που δεν βλέπουμε τι έφερε» όπως κατέληξε ο Χόκινγκ… (φωτ. Εν Άνδρω).

 Διαμ. Μπασαντής