Εν Άνδρω

Του ΔΙΑΜΑΝΤΗ ΜΠΑΣΑΝΤΗ

Ωραίες στιγμές σε ένα απόβραδο αφιερωμένο προς τους κατοίκους και τους επισκέπτες της Άνδρου από το Ίδρυμα Κυδωνιέα σε συνεργασία με το Ίδρυμα Μωραΐτη... (φωτ. Εν Άνδρω). 

Κάποια στιγμή η Λυρική Σκηνή αποφάσισε να βγάλει το λυρικό θέατρο από τις κλειστές βαρυφορτωμένες επίσημες αίθουσες με τις βελούδινες κόκκινες αποχρώσεις και να το φέρει πιο κοντά στην σημερινή ελληνική κοινωνία. Να κάνει μερικά από τα παγκόσμια πολιτιστικά επιτεύγματα μέρος της  καθημερινότητας. Οι άνθρωποι που είχαν την ιδέα έφτιαξαν μια μικρή ορχήστρα (βιολιά, βιολοντσέλα κλπ) και άρχισαν να δίνουν μουσικές παραστάσεις σε καθημερινούς αθηναϊκούς χώρους (πλατεία Θησείου κλπ). Παρουσιάζαν γνωστά λυρικά αποσπάσματα από διάσημα παγκοσμίως έργα. Τα περισσότερα είναι γνωστά ακόμα και στην Ελλάδα που το ευρύ ακροατήριο δεν έχει και την καλύτερη σχέση με την δυτική όπερα. Κάπως έτσι βρέθηκε στην Άνδρο - με πρόσκληση των Ιδρυμάτων Κυδωνιέα και Μωραΐτη - η μικρή συμφωνική ορχήστρα...

 

Παυλος Μαρόπουλος και παρουσιαστής της βραδιάς και τραγουδιστής της ορχήστρας... (φωτ. Εν Άνδρω).

Τέτοιες καθημερινές παραστάσεις δρόμου μπορεί να δει καθένας σε πολλές πόλεις στο εξωτερικό. Ο γράφων πέρασε με τον τρόπο αυτόν υπέροχα απόβραδα μπροστά στο Πάνθεον της Ρώμης πριν μερικά χρόνια. Αυτή την διεθνή εμπειρία του λυρικού θεάτρου θέλησε να μεταφέρει η Λυρική Σκηνή στην ελληνική κοινωνία. Και μάλλον τα κατάφερε. Χάρη σε μαέστρους όπως o Γιώργος Αβραμίδης και ο μπάσος και μοναδικός χιουμορίστας παρουσιαστής Παύλος Μαρόπουλος (ανιψιός του γνωστού παλαίμαχου δημοσιογράφου Άγγελου Μαρόπουλου που ζει στο Γαύριο)...

 

Για όσους δεν πήγαν χτες βράδυ στο ανοιχτό θέατρο μερικές στιγμές της συναυλίας σε ένα βίντεο του Εν Άνδρω...

Το Ίδρυμα Κυδωνιέως θέλοντας να προσφέρει κάτι παραπάνω στο πολιτιστικό καλοκαίρι του τόπου - αλλά και στο Φεστιβάλ Άνδρου που αναζητά μια δική του ταυτότητα - διοργάνωσε για τρίτη φορά - εκτός από τα εικαστικά δρώμενα που παρουσιάζει επί 24 χρόνια με καλλιτεχνική διεύθυνση της Αθηνάς Σχινά - μια μουσική συναυλία με ελεύθερη είσοδο και ξεχωριστό πρόγραμμα. Τα κατάφερε προχωρώντας σε συνεργασία με το Ίδρυμα Μωραΐτη για μια ακόμα χρονιά.

 Ο Νίκος Σιγάλας που ξέφυγε από τα παραδεδεγμένα μιλώντας για συνέργειες στην Άνδρο... (φωτ. Εν Άνδρω).

Όπως τόνισε ο πρόεδρος Νικός Σιγάλας στη σύντομη ομιλία του για να γίνουν περισσότερα και αξιόλογα πράγματα στο νησί πρέπει να υπάρξουν συνέργειες φορέων, δημιουργών, επιχειρηματιών κλπ. Είναι γνωστό πως μέχρι σήμερα το νησί χάνει πολλά από την εσωστρέφεια του. Από την αυτοαναφορικότητα παρεών και ομάδων που αγνοούν τις συνέργειες και βλέποντας το δέντρο (τους εαυτούς τους) χάνουν το δάσος (το νησί ως σύνολο). Αυτό συμβαίνει γιατί οι παραδοσιακές δομές μιας άλλης εποχής ξεπεράστηκαν προ πολλού. Στη θέση τους έχουν απομείνει κάποιες παρέες και ομάδες που δρουν χωρίς καμία συνεργασία και συνήθως κινούνται γύρω από το εγώ μερικών και την επιβεβαίωση της ύπαρξης  κάποιων άλλων. Όλα αυτά με περιορισμένη πολιτιστική προστιθέμενη αξία...

Ο τενόρος Χρήστος Λάζος (φωτ. Εν Άνδρω).

Κατά τα άλλη η παράσταση της μικρής συμφωνικής ορχήστρας είχε εξαιρετικές λυρικές στιγμές από πολλά γνωστά αποσπάσματα με εξαιρετικές, σύντομες, χιουμοριστικές αναφορές του παρουσιάζοντα το πρόγραμμα Παύλου Μαρόπουλου δίνοντας κάθε φορά το ιστορικό πλαίσιο και την υπόθεση της κάθε όπερας. Πράγμα ιδιαίτερα χρήσιμο μιας και 900 περίπου θεατές δεν είχαν πάντα κατά νου τι ακούν...  

Η σοπράνο Λαμπρινή Καρτάλη (φωτ. Εν Άνδρω).

Οι λυρικοί καλλιτέχνες ήταν πολύ καλοί. Αλλά και το κοινό ανταποκρίθηκε με θέρμη κάνοντας τους καλλιτέχνες να νοιώσουν ωραία και να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους... 

Guest star της βραδιάς η Κατερίνα Σιγάλα που τραγούδισε ένα τραγούδι για τα γενέθλια του πατέρα της! Εδώ με την καθηγήτρια της Λαμπρινή Καρτάλη στην σκηνή... (φωτ. Εν Άνδρω). 

Και μετά τα αποσπάσματα του λυρικού θεάτρου περάσαμε σε μερικά πασίγνωστα κλασικά τραγούδια των δύο κορυφαίων ελλήνων μουσικοσυνθετών του 20ου αιώνα: του Χατζιδάκι και του Θεοδωράκη. Αυτών που διαμόρφωσαν τις κορυφαίες στιγμές του ελληνικού πολιτισμού κατά το δεύτερο ήμιση του 20ου αιώνα και ταξίδεψαν την ελληνική μουσική και το ελληνικό τραγούδι σε όλο τον κόσμο...  

Όλοι επι σκηνής τραγουδούν "τα παιδιά του Πειραιά". Ο μαέστρος Γιώργος Αραβίδης διευθύνει το κοινό που σιγοντάρει... (φωτ. Εν Άνδρω).

Πολύ λογικό η συναυλία να κλείσει με ένα τραγούδι που ταξίδεψε την χώρα μας σε όλο τον κόσμο και κέρδισε και το μοναδικό Όσκαρ μουσικής για την Ελλάδα: Τα παιδιά του Πειραιά του Μάνου Χατζιδάκι. Το οποίο φυσικά τραγούδησαν όλοι... 

Κι αν νομίζατε - όπως νομίζαμε κι εμείς - πως η βραδιά τελείωσε εκεί... χάσατε - όπως κι εμείς!!! Γιατί το μικρόφωνο πήρε ο Παύλος Μαρόπουλος για να πει ένα ανέκδοτο. Δεκαπέντε λεπτά αργότερα έχοντας όλοι ξεραθεί στα γέλια είχαμε παρακολουθήσει μια stand up comedy που είχαμε να ακούσουμε από τον καιρό του Χάρυ Κλιν - αλλά πολύ πιο στυλάτου!

 

Παύλος Μαρόπουλος: παράσταση γι ένα ρόλο ή επί το νεοελληνικότερο... one man show!!! (φωτ. Εν Άνδρω).

Ήταν μια ανακοίνωση για τον αργοπορημένο επιβάτη Μαρόπουλο σε μια πτήση για Ρώμη. Την είπε σε πάρα πολλές διαφορετικές γλώσσες (και τι δεν είπε ο στόμας του) με ανάλογο σατυρικό ύφος και παριστάνοντας και σχετική καρκατούρα από κάθε χώρα. Πρόχειρα θυμόμαστε: ελληνικά (μινιόν στιλ), αγγλικά (πρίγκιπα Καρόλου στιλ), γαλλικά (Μακρόν στιλ), γερμανικα (στιλ Αδόλφου), ιταλικά (στιλ Ρώμης), ρωσικά (στιλ Πούτιν). ισπανικά (απίστευτο στιλ - μάλλον μεξικού), τουρκικά (Ερντογάν στιλ), αραβικά (μουεζίνη στιλ), κυπριακά (απίστευτη βαρειά κυπριακή προφορά), γιαπωνέζικα (τρομερή προφορά και κινήσεις), βορειοκορεάτικη (στιλ Κιμ Ιλ Σουγκ)....