Εν Άνδρω

Του ΔΙΑΜΑΝΤΗ ΜΠΑΣΑΝΤΗ

Όλα ξεκίνησαν με μια χειμωνιάτικη φεγγαράδα που έκανε τη νύχτα μέρα. Η Άνδρος φωτεινή ταξίδευε υπό το σεληνόφως ήρεμο και κρύο Αιγαίο. Το φως άπλωνε νοτιοανατολικά...

Την επόμενη το πρωί τα πρώτα σύννεφα της επερχόμενης καταιγίδας άπλωσαν στον ουρανό. Η Άνδρος άλλαξε και τυλίχτηκε στους σκοτεινούς χρωματισμούς του χειμώνα...  

Η επόμενη μέρα έφερε βροχή και λίγο χαλάζι. Έτσι, για να μας θυμίσει πως η φύση μπήκε μετά από καιρό πάλι στην χειμερινή περίοδο... 

Η παρέα μάς περίμενε το απομεσήμερο στο "Μπαλκόνι του Αιγαίου". Φτάσαμε καθυστερημένοι. Ήταν τρεις δάσκαλοι, γύρω στα 30. που εργάζονταν στο Μουστάκειο. Και ο Χρήστος, ο οικοδεσπότης της παρέας. Στην κρίσιμη ερώτηση μας προς τους τρεις νέους ανθρώπους - έχουν μόλις τέσσερις μήνες στο νησί - "πως βρίσκετε την Άνδρο" η απάντηση μονολεκτική, αλλά καίρια: "ερασιτεχνική"!!! Όπως εξήγησαν το νησί θέλει να κάνει επαγγελματικά βήματα προς τη νέα εποχή, όμως αυτά που κάνει είναι ερασιτεχνικά. Και προσέθεσαν: "Βέβαια εντυπωσιάζει πως τα παιδιά δεν ασχολούνται τόσο με τα κινητά τους, αλλά προτιμούν τις παρέες και να παίζουν μαζί. Δεν υπάρχει η απομόνωση των κοινωνικών δικτύων..." 

Ενδιαφέρουσα απάντηση. Αναφερθήκαμε στην κουβέντα που ακολούθησε στο πως γίνεται ο διάλογος στο νησί. Κάθε κριτική εκλαμβάνεται σαν ανάθεμα. Και οι αντιδράσεις ερασιτεχνικές και αρνητικές. Κάθε πολιτικό επιχείρημα για κάτι στραβό η απάντηση είναι συνήθως προσωπικοί χαρακτηρισμοί. Ερασιτεχνισμός. Και μάλιστα οι ερασιτέχνες αυτοί δεν διστάζουν να κάνουν "μαθήματα" σε αυτά που δεν ξέρουν. Επιχειρούν απλώς να απαξιώσουν τους άλλους. Έτσι, αποτυγχάνουν να πράξουν οτιδήποτε θετικό για τον τόπο και οι περισσότεροι βουλιάζουν στην απαξίωση. Συνεχείς ερασιτεχνισμοί... 

Φεύγοντας από το Μπαλκόνι του Αιγαίου και τη νεανική παρέα έμεινα θαυμάζοντας το τοπίο. Απέναντι η Τζια πρόβαλε λουσμένη με τις ακτίνες του ήλιου που πρόβαλαν κάθετες μέσα από τα βαριά μαύρα σύννεφα. Η καταιγίδα ήταν εδώ...

Ακολούθησε το ανεμοβρόχι και η σκοτεινιά της επόμενης μέρας. Η Άνδρος μουσκεμένη ταξίδευε στα χειμερινά της όνειρα της και στην γοητεία της ερημιάς της, για όσους είμαστε εδώ...

Στο μαγέρικο του Αρχιπελάγους ο κυρ-Χαράλαμπος και ο γιός του ο Βαγγέλης εξακολουθούν να ανοίγουν τα μεσημέρια. Με ένα-δύο φαγητά κάθε για τους μοναχικούς πελάτες τους που παίρνουν φαγητό για το σπίτι. Την μια σούπα με μοσχάρι, την άλλη πρασσόπιτα, την τρίτη μπακαλιάρος πλακί. Τουλάχιστον κάποιοι τρώνε ένα πιάτο μαγειρευτό φαγητό. Αυτή είναι η Άνδρος του χειμώνα, που οι καλοκαιρινοί την ακούν, αλλά δεν την ξέρουν. Αυτή είναι η Άνδρος πάνω από 7 μήνες τον χρόνο. Αλλά ποιος καταλαβαίνει πως τη μαγιά του χειμώνα για να υπάρξει η κοινωνία του καλοκαιριού στο νησί;

Την τελευταία μέρα της καταιγίδας έφτασα στο Κόρθι μεσημέρι. Τα κύματα σκόρπιζαν τους αφρούς του σε όλη την παραλία. Άδειος εντελώς ο δρόμος. Κλειστά σχεδόν τα περισσότερα μαγαζιά. Ο Όρμος αφρισμένος από την μια μέχρι την άλλη άκρη. Αδύνατον να αφήσεις ταυτοκίνητο στον παραλιακό. Μπήκαμε βιαστικά σε ένα στενό. Προχωρώντας για το εστιατόριο είδαμε ψηλά στη Ράχη τα σπίτια των Ισραηλινών. Έχουν πια προχωρήσει. Μπορεί και να κατοικούνται... 

Στη Λιθοδομή αρχικά είμαστε μόνοι. Όμως σύντομα έφτασαν 3-4 παρέες. Μέσα θαλπωρή, εξω αέρας και κύματα. Η καταιγίδα χτυπούσε ανηλεώς τον Όρμο. Μια χειμερινή εικόνα λες κι ήταν βγαλμένη από το άλμπουμ μιας άλλης εποχής. Κόρθι, το μικρό γαλατικό χωριό, όπως εξήγησε ο μπάρμαν σε πελάτη. Ανάμεσα σε όσους πέρασαν τις ώρες που βρεθήκαμε εκεί και ο Θωμάς Σκαρώνης. Ήρθε χαιρέτισε γελαστός. Δεν τον πείραξε - όπως εξήγησε χαμογελαστός καθώς πίναμε καφέ - η πολιτική κριτική που ασκήσαμε. Να και κάποιος που αποδέχτηκε την πολιτική κριτική όχι σαν κάτι προσωπικό, αλλά ως αυτό που ήταν. Μπράβο του...

Η διαδρομή των 4-5 ημερών των ημερών της καταιγίδας ξεκίνησε υπό το φεγγαρόφωτο και κατέληξε στον εκρηκτικό πρωινό ήλιο. Η μέρα άνοιξε σταδιακά. Ο αέρας έπεφτε σταδιακά. Οι μέρες της καταιγίδας ήταν πια πίσω μας. Όπως θα έλεγε και ο Μπέρτολντ Μπρεχτ - που χάραξε την φοιτητική νιότη μας: "τις δυσκολίες των βουνών τις ξεπεράσαμε, τώρα έχουμε τις δυσκολίες των πεδιάδων"...