(Δεν) ...σκοτώνουν τ’ άλογα όταν γεράσουν! Μια υπέροχη ναυτική ιστορία…
Πάνω το πλοίο όπως είναι σήμερα. Κάτω το πλοίο όπως ήταν όταν το παρέλαβαν οι βετεράνοι... (κολάζ Εν Άνδρω).
Η ιστορία δεν αφορά πρωτογενώς και αποκλειστικά την Άνδρο. Αφορά όμως τα πλοία και την θάλασσα. Αφορά την ιστορία και τη μνήμη. Αν την διαβάσεις, λοιπόν, θα σου μένει ένα γλυκό συναίσθημα, μια γερή δόση νοσταλγίας, ένα χαμόγελο και αναμνήσεις. Άλλωστε με ένα μέρος αυτής της ιστορίας, μεγαλώσαμε (σχεδόν) όλοι…
Εικόνα θλίψης και εγκατάλειψης...
Έχει να κάνει μ’ ένα σπουδαίο παράδειγμα αγάπης κάποιων ανθρώπων, στις γέρικες και σκουριασμένες λαμαρίνες ενός πλοίου πάνω στο οποίο πέρασαν τα καλύτερα, τα πιο επικίνδυνα και τα δυσκολότερα χρόνια της ζωής τους. Γερόλυκοι και αυτοί πια σκύβουν πάνω σε αυτό που συμβολίζει την ναυτική παράδοση και την αγάπη προς τη θάλασσα.
Γιατί δεν «σκοτώνουν τ’ άλογα όταν γεράσουν»…
Εικόνα λάμψης και χαράς...
Πριν διαβάσετε τα παρακάτω γεγονότα θυμηθείτε και κάντε μερικές συγκρίσεις τι απέγιναν στην Ελλάδα τα περισσότερα από τα βαπόρια που ταξιδέψαμε μαζί τους τα όνειρα μας. Θυμηθείτε και κάντε μερικές τις συγκρίσεις…
Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, την ιστορία...
- Ποιος δεν θυμάται την κλασική ελληνική ταινία «η Άλικη στο Ναυτικό» που γυρίστηκε το 1961; Πόσες φορές την έχουμε δει εμείς και τα παιδιά μας; Μερικοί την ξέρουν απ’ έξω. Όχι μόνο τις σκηνές, αλλά και τις ατάκες των ηθοποιών.
Η αφίσα της ταινίας
Το ατού της ταινίας ήταν το εύρημα του πρωτοπόρου του ελληνικού κινηματογράφου Αλέκου Σακελάριου, να ανέβει η Βουγιουκλάκη σ ένα πολεμικό πλοίο, κάτι που συνέβαινε για πρώτη φορά στην συντηρητική τότε Ελλάδα. Και ιδιαίτερα στο Πολεμικό Ναυτικό, που τηρούσε αυστηρά τις παραδόσεις.
Επελέγη για το φιλμ το αντιτορπιλικό συνοδείας «Αετός D 01». Ένα πλοίο προηγουμένως του αμερικάνικου ναυτικού: το «USS Slater». Μας το είχαν παραχωρήσει οι Αμερικανοί το 1951 μαζί με άλλα τρία παρόμοια πλοία, στο πλαίσιο της βοήθειας που είχε την ονομασία «δόγμα Τρούμαν».
Το πλοίο όπως είναι σήμερα μέσα μετά την επισκευή του. Έτσι ήταν και το 1961 που γυρίστηκε η ταινία...
Στο Ναυτικό παρέμεινε συνεχώς για 40 ολόκληρα χρόνια, από το 1951 μέχρι και τις 5 Ιουλίου 1991, οπότε υπεστάλη η Ελληνική Σημαία και αποσύρθηκε από την ενεργό υπηρεσία. Είχε διανύσει χιλιάδες μίλια φρουρώντας κυρίως τα ανατολικά θαλάσσια σύνορα μας, κάνοντας τους θρυλικούς «ξιφίες»! Μηνιαίες συνεχείς περιπολίες από την Σαμοθράκη μέχρι την Μυτιλήνη ή από την Σάμο μέχρι το Καστελόριζο…
Σκουριάζοντας στην Ελλάδα...
Το ερείπιο του «Αετού» μετά την αποστρατεία του σάπιζε σε μια γωνιά του Ναυστάθμου Κρήτης και η σκουριά έτρωγε την κουβέρτα, την γέφυρα, τα υποφράγματα και το μηχανοστάσιο. Εκεί το ανακάλυψαν κάποιοι παλιοί αμερικάνοι ναύτες και αξιωματικοί που μαζί του πολέμησαν στον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο. Ήταν όλοι τους πάνω από 70 ετών! Με το «USS Slater», πήραν μέρος από το Γκουανταλκανάλ στον Ειρηνικό μέχρι την απόβαση της Νορμανδίας στον Ατλαντικό.
Ζήτησαν να το πάρουν πίσω στην Αμερική να το κάνουν μουσείο. Το αίτημα τους έγινε δεκτό από το υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Και τότε ξεκίνησε το… ακατόρθωτο!
Το πλοίο με το μικρό πλήρωμα του αποτελούμενο από βετεράνους ανεβαίνει στον ποταμό Hudson στην πολιτεία της Νέας Υόρκης με κατεύθυνση το Albany.
Πραγματοποιήθηκε έρανος σε όλες τις ΗΠΑ. Συγκεντρώθηκαν περισσότερα από 250.000 δολάρια. Έτσι στη συνέχεια ναυλώθηκε ένα ρωσικό ρυμουλκό ανοικτής θαλάσσης. Και το 1993 ρυμούλκησε το σκάφος από το Ναύσταθμο Κρήτης στο Albany της Νέας Υόρκης.
Φτάνοντας στην Αμερική το 1993
Πάνω στο πλοίο βρίσκονταν ένα στοιχειώδες πλήρωμα, αποτελούμενο όλο από εθελοντές – μέλη της Ομοσπονδίας Βετεράνων των ΗΠΑ - που είχαν επιλεγεί ανά ειδικότητα με κλήρο. Όταν έφτασε στην Αμερική «ανέβηκε» στο Albany της Νέας Υόρκης.
Το πλοίο ολοκληρώνοντας τις επισκευές του
Εκεί άρχισαν σιγά σιγά οι εργασίες αποκατάστασης του σκάφους σε «πλοίο μουσείο» από τους εθελοντές. Σήμερα ο γέρο-Αετός μεταμορφωμένος, φρεσκοβαμμένος και αγέρωχος διηγείται ότι έζησε, σε όσους τον επισκέπτονται!
Το πλοίο μουσείο στον ποταμό Hudson δέχεται τους νεαρούς επισκέπτες του και οι βετεράνοι τους ξεναγούν στις ιστορίες του..
Ζει, χάρη στην αγάπη εκείνων που δεν τον ξέχασαν! Και μαζί του δεν ξέχασαν και τις δικές τους μνήμες! Παράδειγμα ζωντανό προς μίμηση σε όλους εμάς τους νησιώτες και τους θαλασσινούς, πολίτες μιας χώρας με τεράστια και μακραίωνα ναυτική παράδοση, αλλά συχνά… κοντή μνήμη!.
«Εν Άνδρω»
ΑΦΗΣΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΟΥ
-
Σχόλια (11)
- Πρώτα τα παλαιότερα
- Πρώτα τα νεώτερα
Aπλα συγκινηση.Ημουν ενας απο αυτους τους τελευταιους ναυτες που παροπλισαμε τον ΑΕΤΟ το 91.Μακαρι ολοι οι φιλοι να ειναι καλα και να διαβασανε το αρθρο.Τα σεβη μου στους Αμερικανους που το σωσανε.
Δύο χρόνια πάνω στον αετό 70/72.ξιφιες εκπαιδευτικό ταξίδι ναυτικών δοκίμων.αποστολες σε ναυάγιο ωραίες αναμνήσεις.
Από το λεων περί το1996 είχαν ζητήσει οι Αμερικάνοι περί τα 4500 ανταλλακτικά για τον αετό. Το Λεων σιγουρα μεταφερθηκε στην Κύπρο για κόψιμο.
Δυστυχώς ολα τα τελειώνει ο χρόνος και τα αντικείμενα και οι ανθρωποι που τα έζησαν .
Το Πανθηρ μετα απο μία Πολύ καλή επισκευή στην Κρήτη είχε δυστυχώς την τυχη των αλλων !
Τι μου θύμησες αγαπητέ. "Ξιφία" με το "ΠΕΖΟΠΟΥΛΟΣ" και Παύλο Κουντουριώτη γυμνάσιο στην εμφάνιση τούρκικου που όποιος φύγει γλιτώνει, γραμμή για Τσεσμέ.
Το πιο ενδιαφέρον από το άρθρο ήταν νομίζω πως η διάσωση και αποκατάσταση του πλοίου έγινε με ιδιωτική πρωτοβουλία όλως αυτών που είχαν υπηρετήσει στο USS Slater. Γιατί όσοι είχαν περάσει πάνω στον «Αετό» τα «καλλίτερα και δυσκολότερα χρόνια της ζωής τους» δεν κινητοποιήθηκαν να μαζευτούν τα χρήματα που χρειάζονταν; Αν το «Αετός» δεν ήταν αρκετά σημαντικό γι αυτούς γιατί να είναι για το Ελληνικό Δημόσιο; Το να κλαίνε όλοι τώρα για το «κακό κράτος» δεν προσφέρει κάτι τώρα.
Χαρακτηριστικη είναι και η ιστορια του πολεμικου πλοιου αρης εκπαιδευτικου του π.ν. κατά τις αρχεσ του αιωνα.Ενα καταπληκτικο πλοιο που ειχε ένα ασχημο τελος με τιμητικη βυθιση.Το πλοιο αυτό ηταν ένα ιστιοφορο τυπου παρων του Τσαμαδου με νικηφόρες ναυμαχιεσ κατά την περιοδο του 1821.Χαρακτηριστικη είναι η νικηφορα εξοδος από ένα αποκλεισμο των τουρκων νικώντας και βυθιζοντας αρκετα από τα εχθρικα σκαφη.Ενα σκαφος με ισαξια ιστορια με τον αβερωφ αλλα δυστυχως με διαφορετικη καταληξη
Το "Λέων" υπέστειλε την σημαία του και απεσυρθη από την ενεργό δράση το 1992. Αγκυροβόλησε στην Αμφιάλη και λίγα χρόνια αργότερα δόθηκε για παλιοσιδερα! Τα αλλα δυο, " Πανθηρ" και Ιέραξ" έγιναν στόχοι του Στόλου και βούλιαξαν στο Κρητικο πέλαγος όταν βληθηκαν από οβίδες και πυραύλους κατά την διάρκεια ασκήσεων. Πριν το «Λέων» οδηγηθεί για scrap, όπως λέγεται στη ναυτική ορολογία η διάλυση ενός πλοίου, συνεργεία αφαίρεσαν προσεκτικά και συγκέντρωσαν ανά κατηγορίες αντικειμένων όλα γενικά τα εξαρτήματα που αποτελούσαν το πλοίο. Σύμφωνα με πληροφορίες, τα αντικείμενα που περιγράφονται σε ειδικό κατάλογο-λίστα που μας έχει δώσει το Ναυτικό των ΗΠΑ, αριθμούν περίπου 50.000 είδη.
Νομίζω ότι οι Αμερικανοί είχαν ζητήσει και το αδελφάκι του το "ΛΕΩΝ"
και το πήραν πίσω στην Αμερική. Ο Δ.Στ. τι ξέρει γι αυτό ;
Μου φτιάξατε την μέρα! Που ωραία ιστορία με ένα σωρό μηνύματα. Δυστυχώς στην Ελλάδα κάτι τέτοιο θα ήταν αδιανόητο επειδή όλοι ξεχνάμε τα αυτονόητα. Το 1941 ήθελαν να βουλιάξουν το "Αβέρωφ". Με το ζόρι κράτησαν μετά την μεταπολιτευση το αντιτορπιλικο-σύμβολο"Βελος"Αν δεν ήταν αρχηγός Ναυτικού ο ναύαρχος Νίκος Παπάς, και τα δυο αυτά ιστορικά πλοία, θα είχαν γίνει παλιοσιδερα. Τελος, το "Ελλη" που βύθισαν οι Ιταλοί στην Τήνο, το... πούλησαν για παλιοσιδερα! Εταιρία στην δεκαετία του 60, πήγε στην Τήνο, και έκοψε με δύτες τις λαμαρίνες του θρυλικού πολεμικού στον βυθό της θάλασσας, με την σύμφωνη γνώμη της τότε ηγεσίας του Ναυτικού! Όσο για τα υπόλοιπα "αδελφάκια" του "Αετού" "Πανθηρ" "Ιέραξ" και "Λέων" (στο οποίο έγινε το "πείραμα της Φιλαδέλφεια") κατέληξαν στον βυθό του Κρητικού πελάγους ως... στόχοι πυραύλων το Ναυτικού σε ασκήσεις με πραγματικά πυρά που έγιναν από πλοία του Στόλου!Δεν έμεινε τίποτα από μια ολόκληρη εποχή γεμάτη δράση και δόξα. Αυτοί είμαστε...
