Δείγμα εποχής...
Υπάρχουν γεγονότα που συγκινούν. Υπάρχουν αξίες για τις οποίες άνθρωποι στάθηκαν μπροστά σε εκτελεστικά αποσπάσματα. Υπάρχουν άνθρωποι που μαρτυρούν. Υπάρχουν βιβλία που γράφουν. ΠΟΛΛΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ. Φτάνει να υπάρχουν και αυτιά για να ακούνε και μάτια για να βλέπουν και μυαλά για να μαθαίνουν.
Παρ’ όλα όσα υπάρχουν υπάρχει άνθρωπος (δασκάλα μάλιστα) που μετά την αποκαλυπτική και συγκινητική εκδήλωση μνήμης για τον Αλέξανδρο Καΐρη στην Χώρα είπε στους διοργανωτές πως …«τίμησαν έναν δοσίλογο»!!!
Η κυρία δεν έχει διαβάσει κανένα από τα βιβλία που γράφτηκαν για τον Αλέξανδρο Καΐρη! Δεν έχει ακούσει τίποτα για τις εκδηλώσεις στην μνήμη του που έγιναν παλαιότερα! Δεν είδε το ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ (1985) (παίχθηκε στην εκδήλωση και υπάρχει στο “youtube”) για την δράση και τον μαρτυρικό θάνατο του! Δεν ρώτησε ποτέ την 97χρονη Μάρω Βραχνού και την 90χρόνη Κατίνα Βογιαζίδου που γνώρισαν την οικογένεια και την δράση του Αλέξανδρου! Και το κυριώτερο δεν πήρε είδηση πως στο δίτομο έργο του ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ 1940-1945 ο ίδιος ο Μανώλης Γλέζος γράφει για τον Αλέξανδρο Καΐρη! (Λέτε να ακούσουμε πως ο Μανώλης Γλέζος προβάλει «δοσίλογους»;)
Τα παραπάνω είναι δείγμα μιας εποχής ανοχής, απύθμενης άγνοιας και ασύγγνωστης αδιαφορίας. Μιας εποχής όπου το σπίτι του Θεόφιλου Καΐρη κατέληξε να γίνει κάτι ανάμεσα σε «ψηφιακό κάτι τι» και σε καφετέρια! Θα μου πείτε πάλι καλά, με τους «υπεύθυνους» που είχαμε που δεν έγινε ψαροταβέρνα…
«εν Άνδρω»
