Εν Άνδρω

Απόγευμα Κυριακής 11/8 στην ανατολική ακτή της Αττικής. Το 112 χτυπά στο τηλέφωνο. Φωτιά. Δεν χρειάζεται να δεις το που, γιατί στον ορίζοντα απλώνει στον ουρανό ένα τεράστιο γκρίζο σύννεφο. Δεν είναι βροχή. Είναι φωτιά στα βόρεια προς Μαραθώνα. Οδηγώ στην λεωφόρο Μαραθώνος. Προσπερνώ την Ραφήνα και συνεχίζω. Ο καπνός είναι οδηγός. Περνάω τη Νέα Μάκρη και συνεχίζω. Βλέπω από το τηλέφωνο πως η φωτιά είναι στον καταπράσινο Βαρνάβα. Μια ταραχή και μια ανησυχία. Θυμάμαι την μεγάλη φωτιά στο Μάτι. Τότε ήμουν στην Άνδρο. Τώρα βρέθηκα για τρεις μέρες στην Αττική. Συνεχίζω βόρεια προς Μαραθώνα... 

Φτάνω στο τέλος της Μαραθώνος. Στο στάδιο του Μαραθώνα. Η φωτιά καίει μπροστά μου ακατάπαυστα το πράσινο της Αττικής γης. Κοιτώ τους τεράστιους καπνούς και χαμηλά τις φλόγες, που ορθώνονται στον ουρανό. Βγάζω φωτογραφίες. Φωτογραφίες από την κόλαση. Μια συγκίνηση με καταλαμβάνει. Την περιοχή την ξέρω καλά γιατί έζησα στην βόρεια Αττική 10 χρόνια. Μια θλίψη κυριεύει. Και κάτι σαν λυγμός. Τεράστια η διαφορά όταν βρέθηκα στην φωτιά του Υψηλού. Εκεί ήταν το συναίσθημα της αγωνίας και της έντασης που κυριαρχούσαν γιατί καιγόταν ο χώρος δίπλα στο σπίτι σου. Εδώ καίγεται μια όμορφη περιοχή. Και εσύ κοιτάς ανήμπορος από μακριά. Υπάρχει διαφορά, που δίνει η απόσταση από το γεγονός. Αυτή η απόσταση δίνει τον χώρο για να απλώσει η θλίψη. Και μαζί κάτι σαν λυγμός. 

Καίγεται πάλι η Αττική γη. Ο Μαραθώνας, η πανέμορφη λίμνη, η γύρω πράσινη περιοχή και τα χωριά της απειλούνται. Ένας τίτλος έρχεται στο μυαλό. Από την τραγική και ποιητική ταινία του σέρβικου κινηματογράφου: "τα όμορφα χωριά όμορφα καίγονται"! Και ένας άλλος τον συμπληρώνει . Αλληγορικός. Από τον τίτλο της σπουδαίας ποιητικής και δραματικής βρετανικής ταινίας: "αρματοδρομίες της φωτιάς"! Δύο τίτλοι, δύο παραλλαγές μιας σκέψης την ώρα που η Αττική καίγεται για μια ακόμα φορά. Θλίψη, λυγμός, σφίξιμο στην καρδιά...

ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΜΠΑΣΑΝΤΗΣ