Πρωτομαγιά από τα παλιά
Της Μαρίκας Βικτωράτου
Το πρωί της πρωτομαγιάς βρεθήκαμε στα «θυρανοίξια» της Πανιαγιάς Παλατιανής στο Άνω Γαύριο.
Το ξωκλήσι είναι στο κτήμα του Μιχάλη Τεντόμα κοντά στο μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής και αναστηλώθηκε με έξοδα του. Το αισθητικό αποτέλεσμα είναι μοναδικό. Η λειτουργία κατανυκτική. Η μέρα μαγευτική.
Μετά την λειτουργία, κατά τις 11 οι πολυπληθείς καλεσμένοι προσκλήθηκαν όλοι για φαγητό. Μεγάλα τραπέζια που είχαν τοποθετηθεί κάτω από τέντες για το γλέντι που ακολούθησε. Στις πιατέλες κυριαρχούσαν το παραδοσιακό παστίτσιο, οι σπανακόπιτες και τα σουβλιστά αρνιά. Όλα σχεδόν από το κτήμα του Μιχάλη.
Το κρασί του Μιχάλη, που έρεε άφθονο από την πρώτη στιγμή, οδήγησε μετά από λίγο όλους σε «χορούς κυκλωτικούς», όπως λέει ο τραγουδοποιός. Δηλαδή σε μπάλους και συρτά όπου όλοι νέοι, γέροι και παιδιά χόρευαν μαζί. Όλα θύμιζαν τα παλιά παραδοσιακά ανδριώτικα γλέντια. Απόδειξη πως κράτησε μέχρι τις 10 το βράδυ! Κοντέψαμε να το γυρίσουμε σε βεγγέρα…
Δύο πράγματα θα μου μείνουν αξέχαστα από την πρωτομαγιά του 2014. Το πρώτο η διαστρωματική συνάντηση που κατάφεραν και διοργάνωσαν ο Μιχάλης και η γυναίκα του Μαρία. Ήταν εκεί η οικογένεια τους, οι χωριανοί, αλλά και γιατροί, δικηγόροι, επιχειρηματίες, εργάτες, δημόσιοι υπάλληλοι, επαγγελματίες, τεχνίτες, νοικοκυρές και καλλιτέχνες. Όλοι μαζί μπροστά στα γιορτινά τραπέζια να συζητούν το απομεσήμερο για την Άνδρο που τους ενώνει. Την Άνδρο αυτόν τον προνομιούχο τόπο και πως μπορεί να αξιοποιηθούν όλοι και όλες οι δεξιότητες για να πάμε μπροστά. Να πάρουμε την τύχη του νησιού στα χέρια μας και να έχουμε προκοπή.
Το δεύτερο η μαγευτική διαδρομή μέχρι το ξωκλήσι και το κονάκι του Μιχάλη. Ξεκινήσαμε από το Κυπρί με κατεύθυνση το μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής. Στο ύψος του Αγίου Γεωργίου κάναμε αριστερά στον χωματόδρομο και για 20 λεπτά ταξιδεύαμε σε ένα μαγευτικό τοπίο. Περάσαμε μια καταπράσινη παραμυθένια κοιλάδα που την συναντάς μόνο σε ελβετικά τοπία και δεν μπορείς να φανταστείς πως θα την διασχίσεις σε ένα Κυκλαδονήσι 2 ώρες από την Αττική.
Φεύγοντας δώσαμε υπόσχεση πως θα ξαναπάμε σύντομα να περπατήσουμε σε αυτό το τοπίο με τις ασυνήθιστες ομορφιές του. Κατηφορίζοντας σκεφτήκαμε πως ο Μιχάλης θύμισε αυτό που λέγανε παλιά οι γονείς μας «νοικοκύρης» και εννοούσαν αυτάρκης. Και γεωργός και κτηνοτρόφος και μελισσοκόμος και τεχνίτης και φιλόξενος και οικογενειάρχης.
