ΜΙΑ ΜΗΤΕΡΑ ΘΥΜΑΤΑΙ: Μνήμη Γιώργου Στυλιανού
Τι να σημαίνει, για την ιχνηλασία μιας ζωής, αν ήταν ένας κανόνας προτεραιότητας κίνησης, που παραβίασε το μοιραίο όχημα, κάπου στην Καλλιθέα, χτυπώντας κάθετα τη μοτοσυκλέτα; Αδυναμία να γίνει αποδεκτό πως ήταν αρκετό αυτό, για το ταξίδι του αναβάτη της στην άλλη διάσταση! Στην άσφαλτο χτύπημα ακαριαίο. Τροχιά αστραπής..,
Πετάει άθελά του το μυαλό, κάτω απ’ τις μουριές, όπου ανοίγονται τα κύματα στο στραφτάλισμα του μεσημεριού. Ορμούσανε σπιλιάδες στα λευκά πανιά, ξέφευγαν σκότες απ’ τα παιδικά χεράκια, παίρνανε τούμπες στα νερά. Φώναζε ο Γιώργος, μεγαλόσωμος και ροδοκόκκινος, από το φουσκωτό, δεν τις μασούσε τις κουβέντες, ακόμα και κρατώντας τη ντουντούκα. Ούτε που υποχωρούσε όμως, για την ασφάλεια και το φαγητό των παιδιών, σε προπονήσεις και αγώνες, νοιαζόταν, διεκδικούσε, να φάνε καλά τα παιδιά, πάτερ φαμίλιας, τρίτεκνος κι ο ίδιος.
Τώρα στις μουριές του Νειμποριού, δίπλα στο γλυκό νερό του ρέματος, που έρχονται οι κύκνοι για να πιούν με τα μικρά τους, τη ρέμβη θα βαραίνει μια απουσία...
