Χριστουγεννιάτικες σκηνογραφίες στον έρημο Ζόργκο!...
Του ΔΙΑΜΑΝΤΗ ΜΠΑΣΑΝΤΗ
Τον Σπύρο Κατσικίδη από το Μπατσί τον συνάντησα στις Βρυξέλες πριν ένα ενάμιση μήνα. Και ξαφνικά βρίσκω μια σειρά υπέροχες φωτογραφίες του από τον Ζόργκο της Άνδρου! Ο Σπύρος επέστρεψε για Χριστούγεννα στο Μπατσί, κοντά στη μητέρα του και βρήκαν την ευκαιρία να βγουν μια "ανοιξιάτικη" βόλτα στο Ζόργκο. Η βόρεια Άνδρος έχει τη γοητεία της. Ιδίως αυτές τις πρόωρες Αλκυονίδες μέρες... του Δεκέμβρη!... Τοπιογραφίες μιας Άνδρου που δεν έχει καμία σχέση με Χριστούγεννα. Όμως έχει σχέση με την ανάγκη του Σπύρου από τις Βρυξέλες για ηλιόφωτες μέρες και μια ακύμαντη καταγάλανη θάλασσα μέσα στην αντάρα των ημερών. Στον Ζόργκο λοιπόν με την μητέρα του να βαδίζει απολαμβάνοντας έναν διαφορετικό Ζόργκο στην έρημη και σιωπηλή ακτή...
Φωτογραφία ή σκηνογραφία; Ο Ζόργκος απόμακρος, έρημος, ακύμαντος, ανοιξιάτικός, ξεχωριστός. Μια κυκλική τοπιογραφία, που αγκαλιάζει το μάτι και τις αισθήσεις. Μια Άνδρος μακρινή, αμόλυντη, σιωπηλή. Σιωπηλή μέσα στις βουερές μέρες της εποχής...
Σκηνογραφίες της φύσης. Βλέπεις τον έρημο Ζόρκο κι αναλογίζεσαι τι είναι άραγε μια φύση χωρίς ανθρώπους; Ευτυχώς όμως εδώ στην έρημη ακτή είναι παρόν το ανθρώπινο μάτι και φωτογραφίζει το αποτύπωμα της έρημης παραλίας. Την αποτυπώνει και την διασώζει μεταφέροντας τη μέσα από την φωτογραφία και σε άλλους ανθρώπους. Το μοίρασμα της έρημης ομορφιάς του τοπίου κάνει την ερημιά ανθρώπινη και συνάμα δίνει και σχήμα στην ομορφιά. Χωρίς τον άνθρωπο ή το μάτι του ανθρώπου όλα είναι μάταια. Για ποιον άραγε υπάρχουν αν δεν υπάρχει ζωή; Η ζωή είναι αυτή που δίνει σχήμα στην ομορφιά, αλλά και περιεχόμενο στην ερημιά...
Σκηνογραφίες της έρημης φύσης που δίνουν σχήμα στη μέρα...
Σκηνογραφίες μιας φύσης με το ίχνος του ανθρώπου ακουμπισμένο στην άκρη απάνεμα. Οι άνθρωποι αν και απόντες είναι εκεί με τα έργα τους...
