Μια θεαματική διαδρομή και η ιστορία της: μονοπάτι Κοχύλου - Αγία Ελεούσα...
Είναι ίσως από τα θεαματικότερα μονοπάτια του νησιού. Η θέα εκτείνεται μαγευτική και ανεμπόδιστη μέχρι την Τήνο και όταν φαίνεται και την Ικαρία. Το μονοπάτι Κοχύλου - Αγία Ελεούσα μοιάζει να μην υπάρχει, καθώς εκτείνεται ανάλαφρα κατηφορικό μέσα σε θάμνους πέτρινες μάντρες, ελιές και αιμασιές. Χαμένο για χρόνια από την εγκατάλειψη. Ξεχασμένο σε μια εποχή που οι άνθρωποι το χρησιμοποιούσαν κάθε μέρα δύο φορές. Είχε να χρησιμοποιηθεί χρόνια. Μέχρι που το Life ξεκίνησε το καθάρισμα υιοθετώντας το κατά κάποιο τρόπο. Η ανακοίνωση της διάνοιξης και της πρώτης πεζοπορικής διαδρομής τράβηξε την προσοχή. Πάνω από 1.500 αναγνώστες διάβασαν το κείμενοι που έστειλε το Life σε μια μέρα! Και 20 εξ αυτών - όπως φάνηκε - προσήλθαν για την πρώτη πεζοπορία...
Πρώτη διαπίστωση: το μονοπάτι της Αγίας Ελεούσας είναι... μονοπάτι! "Μονοπατένιο" όπως θα έλεγε και κάποιος φίλος. Χαραγμένο αιώνες. Με πέτρινες μάντρες που το οριοθετούν από τα κτήματα τα οποία διασχίζει. Με πλάτος ανάλογο ενός ζώου φορτωμένου με φορτίο. Η χρήση του για την πρόσβαση της περιοχής δεδομένη. Από τα υπάρχοντα μονοπάτια αρκετά που έχουμε περπατήσει είναι αντίστοιχα: της Παναχράντου, των Αποικίων, του Αλαδινού, της Ζαγοράς, των Διποταμάτων, της Μεγάλης Στράτας κλπ. Άλλα όμως διανοίχθηκαν για να ενώσουν περιοχές και παλαιά κτίσματα πρόσφατα. Τα παλαιά μονοπάτια έχουν κάτι περισσότερο την ιστορία της χρήσης και την στέρεη κατασκευή των μαστόρων που τα δημιούργησαν Δεύτερη παρατήρηση: το "μονοπατένιο" μονοπάτι λόγω της κατασκευής και της χρήσης του στο διάβα του χρόνου έχει και ιστορία. Πως πήγαιναν οι άνθρωποι στα χωράφια τους. Μέχρι πότε χρησιμοποιήθηκαν οι διαδρομές τους κλπ.
Τρίτη παρατήρηση: θα επαναλάβουμε εδώ απλώς τον υπέροχο στίχο που έγραψε στο σπουδαίο ποίημα του "Μπολιβάρ" ο μεγάλος Νίκος Εγγονόπουλος: "...Από δω η θέα εκτείνεται μαγευτική μέχρι των νήσων του Σαρωνικού, τη Θήβα, Μέχρι κει κάτω, πέρα απ’ τη Μονεβασιά, το τρανό Μισίρι..." Ή, για να το πούμε στα ανδριώτικα: από εδώ η θέα εκτείνεται μαγευτική από τον Όρμο της Μέλισσας μέχρι τον Όρμο του Κορθίου και από την Τήνο μέχρι την Ικαρία... Όλα τα παλιά χαραγμένα και χτισμένα μονοπάτια είχαν μοναδικές ιδιαιτερότητες. Μερικά είχαν και μοναδική θέα...
Και βάδισαν δρόμο αρκετό. Περίπου 3 χιλιόμετρα και μια ώρα περπάτημα. Διαδρομή φιλική, στρωτή, ήπιων κλήσεων και προσεκτικών αποκλίσεων όπου υπήρχε κλήση δύσκολη. Έτσι ήταν τα παλιά μονοπάτια. Χαράζονταν για να χρησιμοποιούνται μια και δύο φορές τη μέρα. Αν δεν ήταν καλά χαραγμένα και οριοθετημένα και τα δύσκολα σημεία αν δεν ήταν προσεκτικές οι αποκλίσεις θα δημιουργούσαν πρόβλημα. Από τα υπάρχοντα μονοπάτια της Άνδρου πρέπει κάποτε να καταγραφούν αυτά που χαράχτηκαν αιώνες πριν και ήταν σε χρήση για παραγωγικούς λόγους κι έχουν μια ιστορία, από αυτά που χαράχτηκαν για να συνδέουν κομμάτια μιας παλιάς ιστορίας με τον τρόπο που θέλουμε εμείς σήμερα...
Ο Δημήτρης Τηνιακός μιλά για την ιστορία της περιοχής μέχρι την Κατοχή. Και για την εγκατάλειψη της όταν ο κόσμος έφυγε από τον δύσκολο τόπο να βρει την τύχη του αλλού. Η διαδρομή ξεκίνησε από το δημοτικό σχολείο του Κοχύλου που σήμερα είναι η βάση του Life. Και κατέληξε στο εξωκλήσι της Αγίας Ελεούσας όπου κάτοικοι του Κοχύλου είχαν σπεύσει και είχαν στήσει ένα κέρασμα για τους περιπατητές που εγκαινίασαν πάλι μετά από χρόνια το παλιό μονοπάτι τους. Το Εν Άνδρω μέσω του "ανταποκριτή" του ήταν εκεί και αποτύπωσε την διαδρομή φωτογραφικά, αλλά και ιστορικά.
Τα μονοπάτια της Άνδρου δεν είναι μόνο διαδρομές περιπάτου. Είναι και διαδρομές μνήμης και ιστορίας μιας κοινωνίας που έφυγε. Μια ιστορία που χρειάζεται εκτός από τη διάνοιξη και την χρήση τους για περιπατητικούς λόγους και κάποιες αναφορές στις δύσκολες και κακοτράχαλες διαδρομές της μέσα στο χρόνο. Διαδρομές που άλλαξαν. Όμως, όσο κι άλλαξαν οι διαδρομές θα πρέπει να έχουν σκοπό να ενώνουν κοινωνικά το χτες με το σήμερα. Κι όχι να χωρίζουν το χτες από το σήμερα. Κάτι που ατυχώς έχει συμβεί από ορισμένους και ορισμένες που έχουν τα έχουν χρησιμοποιήσει για να εκφράσουν τις πολιτικές επιλογές τους! Και να καταθέσουν τις πολιτικές αντιθέσεις τους μέσα από αυτά! Τα μονοπάτια της Άνδρου ένωναν μια κοινωνία με τους παραγωγικούς πόρους της. Ήταν παραγωγικές υποδομές μιας εποχής. Σήμερα μπορεί και πρέπει να είναι διαδρομές ενότητας με τη φύση και με την ιστορία μας. Κι όχι πολιτικά εργαλεία αντιπαράθεσης κάποιων εναντίον κάποιων άλλων...
"ΕΝ ΑΝΔΡΩ"
