Η Ελληνική προεδρια στην Ε.Ε. και τα νησιά
Η ελληνική προεδρία στην Ε.Ε. και νησιά
Του Χρήστου Οικονόμου
Η προεδρία του 2014 ξεκίνησε στην Αθήνα, σε μια απολύτως συμβολική ένδειξη του ότι οι ελληνικές νησιωτικές προεδρίες της Ρόδου και της Κέρκυρας δεν έχουν καμιά σχέση με τη «φιλοσοφία Σαμαρά» για τον ευρωπαϊκό ρόλο της χώρας.
Διότι, τί άλλο τελικά είναι η πατρίδα μας για τους δύσθυμους και γερασμένους εταίρους -και δανειστές μας- μας, αν όχι μια ανατολική νησιωτική επαρχία των «γερμανικών Βερσαλλιών» του 21ου αιώνα;
Ο πρωθυπουργός είναι, βέβαια, γνήσιο τέκνο της παλιάς Ελλάδας και μάλλον αγνοεί να διαχειριστεί στοιχειωδώς το «μποτζάρισμα του Αιγαίου», που για τους νησιώτες είναι μια καθημερινότητα. Έτσι, μια μη υπολογισμένη συνέπεια της προεδρίας του 2014 είναι ότι επετειακή και συμβολική έστω ευκαιρία της χώρας να υποδηλώσει ότι ξέρει καλύτερα από τον καθένα να κρατήσει το πηδάλιο στη ρότα της «εξόδου από την κρίση», χάθηκε.
Πίσω της, απομένουν δημοσιονομικά «χαλάσματα» νησιών χωρίς βασικές ακτοπλοϊκές εξυπηρετήσεις, χωρίς θεμελιώδεις υποδομές στην Παιδεία, στην Εφορία και την Υγεία και η απομόνωση του ευρωπαϊκού «χειμώνα». Θέματα, που κάποτε αφορούσαν τον «πυρήνα πολιτικής» της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά σήμερα δεν είναι παρά «πολυτελείς ανάγκες», μπροστά στις στρατιές ανέργων, τη φτώχεια, την ύφεση και τον δημοκρατικό «αυτισμό». Δηλαδή, των προβλημάτων που μαζεύονται στις ηπειρωτικές πρωτεύουσες της ηπείρου μας –εκεί όπου παίρνονται και οι αποφάσεις.
Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι μία από τις κεντρικές υποχρεώσεις της ελληνικής προεδρίας είναι η -υπό κατάρτιση- πολιτική των θαλασσών! Επισήμως διακηρυγμένη.
Μια πολιτική, όμως, …χωρίς τα νησιά!
Και, εν τω μεταξύ, πλησιάζουν οι τοπικές εκλογές. Μαζί με τις ευρωεκλογές. Σε μια «απόλυτη σάτιρα» της ουσίας του προβλήματος που αφορά στην κρίση πολιτικής εκπροσώπησης, οι ανδριώτες, για παράδειγμα, θα κληθούν να επιλέξουν ταυτόχρονα και σε «διπλανές κάλπες» για το δήμαρχο και τον ευρωπαίο εκπρόσωπό τους!
Στη διαπεριφερειακή κατανομή πιστώσεων της Ελλάδας της προεδρίας, τα νησιά είναι ο μεγάλος χαμένος.
Εμείς, βέβαια, είμαστε μαθημένοι να αντέχουμε στην αδικία της απομόνωσης που μας χάρισε η γενέτειρα. Η ευλογία της λιτής γης που είναι ο τόπος μας, έχει δημιουργήσει την παράδοση της επιβίωσης με όσα έχουμε. Χωρίς δάνειες αμάκες στο «ψητό».
Έτσι, θα τα καταφέρουμε και τούτη τη φορά.
Εμάς ο τόπος μας δεν «…είναι κλειστός, όλο βουνά που έχουνε σκεπή το χαμηλό ουρανό μέρα και νύχτα…». Εμείς έχουμε τον ορίζοντα χωρίς τέλος, στα πόδια μας… Αλιεύουμε την ελπίδα με τα δίχτυα της ίδιας τη ζωής… Ταξιδεύουμε στο χρόνο, με το σάκο στην πλάτη του επόμενου μπαρκαρίσματος… Όπως ο ναύτης στη Χώρα.
___ . ___
