Η παραφροσύνη του πολιτικού συστήματος κι εμείς
Του Χρήστου Οικονόμου
- Βουλευτές ανεξαρτητοποιούνται από το κόμμα τους!
- Βουλευτές αποσύρονται από το κοινοβούλιο για να διεκδικήσουν ένα τοπικό αξίωμα, λίγα εικοσιτετράωρα πριν από μια κρίσιμη ψηφοφορία!
- Ομάδες βουλευτών της συμπολίτευσης διαπραγματεύονται ανοιχτά για αλλαγές στην πρόσφατη συμφωνία της ελληνικής κυβέρνησης με την τρόικα, με «αντάλλαγμα» την «πολιτική σταθερότητα»!
- Επιλαχόντες βουλευτές, που καλούνται να αναπληρώσουν παραιτηθέντες συναδέλφους τους, αρνούνται την έδρα!
- Σε διπλανή αίθουσα του κοινοβουλίου ψηφίζονται άρσεις βουλευτικών ασυλιών, υπό την κατηγορία της σύστασης εγκληματικής οργάνωσης!
- Αριστερόφρων μέλος του κοινοβουλίου εκτός εαυτού χαρακτηρίζει «τσογλάν μπόι» τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης!
- Νεοπαγές κόμμα διεκδικεί την ψήφο των Ελλήνων …χωρίς θέσεις και χωρίς στελέχη!
Και άλλα πολλά!
Η εικόνα του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα σήμερα παραπέμπει σε σκηνικό αποσταθεροποίησης και γεννά βαθύτατους προβληματισμούς για τη συνέχεια.
- Πρόκειται για μια φυσική συνέπεια του κλονισμού της χώρας;
- Μήπως είναι ένδειξη της αποδιάρθρωσης του πολιτεύματος σε μια κρίσιμη περίοδο της ελληνικής ιστορίας;
- Ή, τελικά, δεν είναι τίποτα άλλο από μια εκδήλωση της «παράφρονος μεταβλητής» του δημοσίου βίου μας;
Όποια εκδοχή και αν επιλέξει κάποιος όλα συγκλίνουν πως υπάρχει έκδηλη ανεπάρκεια κάποιου «πολιτικού σχεδίου» για την Ελλάδα: Και για τα τρέχοντα και τα μελλούμενα.
Και συνέπεια αυτών των αδιεξόδων η μαζική κατάθλιψη. Αλλά και μια καθημερινότητα γεμάτη υπεκφυγές και αλληλοκατηγορίες και ερωτήματα «τίς πταίει» και μια αφωνία περί του «τί δέον γενέσθαι».
Όλα αυτά ενόψει της υπερψήφισης της συμφωνίας με την τρόικα. Όμως, ό,τι και να συμβεί το βράδυ της Κυριακής, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει μια «εντύπωση καταστροφής» για την Ελλάδα, που βαθμιαία εμπεδώνεται στη συνείδηση των πολιτών.
Στις συνθήκες αυτές, η αποχή του λαού και των εκπροσώπων του από την ουσιαστική συζήτηση για τις τύχες της χώρας, ίσως συνιστά μια αποδοχή από πολλούς πως ίσως μια «καταστροφή» θα ήταν η μόνη που θα μπορούσε να δρομολογήσει εξελίξεις απεμπλοκής από τον κύκλο της προϊούσας σήψης.
Άλλοι βλέπουν την «καταστροφή» να έχει το σχήμα της δραχμής. Άλλοι την χρεώνουν στην πολιτική που σήμερα ακολουθείται. Κι άλλοι, προσποιούνται ότι δεν υπάρχει στην ατζέντα τέτοιο ενδεχόμενο της καταστροφής. Όμως, όση προσπάθεια κι αν γίνει τίποτα δεν μπορεί πια να κρύψει τους κινδύνους.
Η Ελλάδα είναι το προνομιακό θύμα μιας διεθνοποιημένης οικονομικής κρίσης. Η χώρα είναι σε ένα οριακό σημείο. Ίσως αν κάνει το επόμενο βήμα να γίνει η θρυαλλίδα ανατροπών στο γηραιό ευρωπαϊκό «σώμα». Ίσως αυτό να σημαίνει μια μορφή αυτοκαταστροφής.
Όμως, η χώρα έχει αντέξει σε πολύ πιο δύσκολες συνθήκες. Επέζησε και των πρόσφατων ανόητων δημοσιευμάτων του Focus, αλλά και των ακραίων σεναρίων των FinancialTimes. Θα επιβιώσει ακόμα και αν κάποιοι ανόητοι θελήσουν να της «χρεωθεί» και μια ενδεχόμενη αποσταθεροποίηση ολόκληρης της Ε.Ε..
Βέβαια κανείς δεν προαναγγέλλει καταστροφές. Αυτές επέρχονται. Ή, δεν επέρχονται. Όμως πριν επέλθουν καιρός είναι όλοι μας να δούμε την πραγματικότητα. Πρέπει να υπάρξουν πρωτοβουλίες. Πρέπει να ξεφύγουμε από ακραία κυβερνητικά στελέχη, που πουλάνε ιδεολογία με την σέσουλα διαχωρίζοντας την χώρα, την ώρα που χρειαζόμαστε μια σύνθεση και μια σύγκλιση των όποιων λογικών πολιτικών δυνάμεων. Πρέπει να ακυρωθούν κάποιοι πολιτικοί νεοσσοί, που με περισσή αλαζονεία, μιλούν επί παντός του επιστητού, ενώ είναι εμφανές πάσχουν από αφόρητη αμορφωσιά.
Οι σημερινές ηγεσίες μοιάζει να μην μπορούν να διαχειριστούν τα του κομματικού οίκου τους. Οι «προοδευτικοί» δεν τολμούν να αλλάξουν εδώ και δεκαετίες, ενώ γύρω τους ο κόσμος αλλάζει «δίχως να κοιτάζει τη δικιά τους μελαγχολία». Αλλά και μεγάλοι επιχειρηματίες και εκδότες ας πάψουν να καμώνονται πως ασχολούνται με τα «σοβαρά», ενώ στην πραγματικότητα το μόνο που κάνουν είναι να «μεταμφιέζουν» το προσωπικό τους συμφέρον σε «εθνικό».
Είναι καιρός, πλέον, ενόψει εκλογών, να πάρουμε τις τύχες στα χέρια μας. Και να εξοστρακίσουμε διά βίου από την πολιτική κάθε «δημόσιο εκπρόσωπο», που είτε δεν μπορεί είτε δεν θέλει να αλλάξει τίποτα στην ρημαγμένη χώρα.
