Η νέα ταυτότητα Σαμαρά
Του Χρήστου Οικονόμου
Το περιστατικό Μπαλτάκου, ανεξαρτήτως της δικαστικής και πολιτικής εκκαθάρισής του, επηρεάζει σημαντικά τις εξελίξεις στο δημόσιο βίο. Το κυριότερο επιβάλλει στον πρωθυπουργό αλλαγή πολιτικής πλεύσης, αλλάζοντας κατά ένα μέρος την πολιτική του ταυτότητα.
Η δικαίωση του κ. Σαμαρά υπήρξε, ασφαλώς, η στιγμή της ανάδειξής του στην πρωθυπουργία. Μετά από δεκαετίες απομόνωσης ο Σαμαράς δικαιωνόταν! Αρχικά τον εμπιστεύτηκε η βάση της Νέας Δημοκρατίας. Αναγνωρίστηκε απ’ όλες τις κομματικές πτέρυγες. Στη συνέχεια όμως ο κ. Σαμαράς έδειξε πως δεν ήταν ένας «αρχηγός για όλους τους νεοδημοκράτες». Το πολιτικό «όχημα» που τον στήριξε, το antinews, ξέφυγε και σταδιακά απέκτησε μια ακραία επιθετική διάσταση τόσο έναντι των εσωκομματικών όσο και των πολιτικών αντιπάλων του. Υπήρξαν πάρα πολλές αρνητικές αναφορές για την μετριοπάθεια που έδειξε στην περίοδο της πρωθυπουργίας του ο Κώστας Καραμανλής. Την ίδια στιγμή το προσωπικό επιτελείο του κ. Σαμαρά υποκαθιστούσε βήμα-βήμα όλα τα συντεταγμένα κομματικά όργανα. Αυτό εξελίχθηκε ακόμα περισσότερο όταν έγιναν κυβέρνηση. Αυτή η κλειστή ολιγομελής ομάδα ελάμβανε αποφάσεις για όλα τα θέματα μακριά από το κόμμα και την κυβέρνηση.
Όλο αυτό τον καιρό δεν υπήρξε καμιά αντίδραση του πρωθυπουργού για τις εξωθεσμικές παρεμβάσεις και αναφορές του κ. Μπαλτάκου ή για τις προσωπικές πρωτοβουλίες του. Άλλωστε η πολιτική του κ. Σαμαρά μέχρι το 2012 κινούνταν σε παλαιοκομματικά πλαίσια και δεν προέβλεπε πουθενά τις κυβερνήσεις συνεργασίας. Όμως μετά τις «βιαστικές» εκλογές του 2012 οι κυβερνήσεις συνεργασίας έγιναν μονόδρομος για να συνεχιστεί η προσπάθεια ανόρθωσης της ελληνικής οικονομίας.
Ας θυμηθούμε πως οι εκλογές του 2012 έγιναν εν αναμονή εκλογικού θριάμβου, ο οποίος τελικά προσγειώθηκε στο 19%! Υπό το βάρος της εκλογικής αποτυχίας άλλαξε άρδην για δεύτερη φορά η γραμμή ξεχνώντας τις μυωπικές εξαγγελίας των Ζαππείων. Η πρώτη ήταν όταν από «αντιμνημονιακή» έγινε σε ένα 24ωρο «μνημονιακή» με την κυβέρνηση Παπαδήμου.
Όμως ένα μέρος των συμβούλων του κ. Σαμαρά μετά το 2012 δεν άλλαξε βιολί. Και ορισμένοι εξ αυτών ήταν πίσω από τις ακραίες και επιθετικές εξάρσεις (στο antinews και αλλού). Ακόμα και εναντίον του μοναδικού κυβερνητικού εταίρου (το Βενιζελικό ΠΑΣΟΚ) πάνω στον οποίο στηριζόταν η κυβέρνηση. Οι πιο ακραίοι των συμβούλων του συνέχιζαν την προσωπική ατζέντα της προηγούμενης περιόδου. Αυτές οι αναφορές επέτειναν την εικόνα αποσύνθεσης του ΠΑΣΟΚ. Τυφλωμένοι από το κομματικό πάθος τους δεν έβλεπαν πως με αυτές τις τακτικές διέλυαν την κυβέρνηση και θα υπονόμευαν την χώρα. Ή, μάλλον κάποι το έβλεπαν αλλά κρυφοκοίταζαν προς την Χρυσή Αυγή!!!
Είναι χαρακτηριστικό πως στην διάρκεια της παραμονής στην κυβέρνηση της ΔΗΜ.ΑΡ. οι υπουργοί Μανιτάκης και Ρουπακιώτης υπέστησαν απηνή πολιτικό διωγμό από τον κ. Μπαλτάκο, ο οποίος τους αποσταθεροποιούσε συστηματικά (αντιρατσιστικό νομοσχέδιο κλπ). Η προσωπική πολιτική ατζέντα όλων αυτών οδήγησε τον κ. Σαμαρά να κλείσει την ΕΡΤ και να οδηγήσει σε κυβερνητική κρίση την χώρα. Τη διάσωση της «κυβέρνησης Σαμαρά» εγγυήθηκε την τελευταία στιγμή το βενιζελικό ΠΑ.ΣΟ.Κ.! Βέβαια την επόμενη μέρα τα ακραία δεξιά ΜΜΕ (antinewsκλπ) υμνούσαν την «μαγκιά Σαμαρά» που «έσπασε αυγά» για να μαγειρέψει …την παρ’ ολίγον πτώση της κυβέρνησης του!
Όλη αυτή την περίοδο ο κ. Μπαλτάκος εμφανιζόταν ανεκτικός απέναντι στο χρυσαυγίτικο φαινόμενο. Θυμίζουμε πως ήταν ο κ. Μπαλτάκος που είχε απειλήσει την ΔΗΜ.ΑΡ. που αποχώρησε με κάλπες και συγκυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας-Χρυσής Αυγής. Δυστυχώς ο πρώην Γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου έπαιζε τις τύχες της χώρας σε προσωπικά και μικροπαραταξιακά παιχνίδια.
Βεβαίως από κάποια στιγμή και μετά ήταν ο ίδιος ο κ. Σαμαράς που είδε τα αδιέξοδα και οδήγησε την Χρυσή Αυγή ενώπιον της Δικαιοσύνης. Όμως πρώτα έγιναν φονικά και πιέστηκε και από τους εταίρους-δανειστές μας για να ξεκαθαρίσει μια θολή κατάσταση, που όπως αποδείχτηκε μέσα από τις δικογραφίες εβριθε από ανομίες και εγκλήματα.
Κάπως έτσι φτάσαμε στο μη παρέκει. Πλέον η αλλαγή γραμμής του κ. Σαμαρά μοιάζει αναπόφευκτη. Ο μικροφατριασμός και ο ρεβανσισμός, που υπήρχαν, στο περιβάλλον του κόντεψαν να τινάξουν στον αέρα την όποια δημοσιονομική προσπάθεια έχει γίνει μέχρι σήμερα και να κλονίσουν την ίδια τη δημοκρατία.
Η «κεντρώα στροφή» που επιχειρεί τώρα ο κ. Σαμαράς είναι απολύτως αναγκαία. Η αποχώρηση Κρανιδιώτη είναι πάντως μια ένδειξη στροφής.
Είμαστε σε μια δύσκολη καμπή. Ξέρουμε πως η περίοδος πειραματισμών, ιδεολογικών και πολιτικών, με την ακροδεξιά τελείωσε. Καταλαβαίνουμε πως επιχειρείται μια πολιτική απαγκίστρωση από τις παλιές «σκληρές» γραμμές. Όμως το ζήτημα είναι πόσο διατιθέμενοι είναι κάποιοι να αποδεχτούν κάτι τέτοιο. Τα πρώτα δείγματα (antinews και αλλού) είναι αρνητικά. Αυτό είναι το ένα ζήτημα. Το δεύτερο είναι το πως θα μεθοδεύσει αυτή την αλλαγή γραμμής ο κ. Σαμαράς για να πείσει. Από αυτή την άποψη είναι αναγκασμένος να αφήσει πίσω του ένα μέρος από το παλιό περιβάλλον του. Διαφορετικά μπορεί να οδηγηθούμε σε πολιτικές εξελίξεις.
