Εν Άνδρω

Του Δημήτρη Σταυρόπουλου

Υποψήφιου δημοτικού συμβούλου

με τον συνδυασμό του ιατρού Θεοδόση Σουσούδη.

Όταν σ΄ ένα νησί, που αποτελεί μια μικρή αυτόνομη κοινωνία, πραγματοποιούνται δυο υπέροχες ανοιξιάτικες εκδηλώσεις οι oποίες από την φύση τους ενδιαφέρουν πολύ κόσμο και δεν το γνωρίζει κανείς, κάτι φταίει...

Όταν στο ίδιο νησί σε τουριστικά εστιατόρια βλέπεις ακόμα πλαστικά τραπεζομάντηλα, που έχουν καταργηθεί εδώ και χρόνια, ξανά κάτι φταίει! Όταν μεσημέρι Κυριακής στο πιο κοσμοπολίτικο χωριό – πάλι - του ίδιου νησιού καταπλέουν τέσσερα ιστιοπλοϊκά σκάφη με Ιταλούς θαλασσοπόρους και αναζητούν μάταια να νοικιάσουν τρία αυτοκίνητα να δουν τα αξιοθέατα και το μοναδικό γραφείο είναι κλειστό, τότε για ποια ανάπτυξη και τουριστική παιδεία μιλάμε;

Όλα αυτά συνέβησαν στην Άνδρο το τριήμερο 2-4 Μαΐου. Φυσικά δεν κατηγορώ κανέναν. Νοοτροπία γνωστή σε όλους μας. Επισημαίνω μόνο τις παθογένειες, που βασανίζουν τον τόπο μας εδώ και χρόνια. Δεν μασάω τα λόγια μου. Δεν το έκανα ποτέ κι ας είμαι χαμένος απ αυτό.

Η Άνδρος είναι ένα ευλογημένο νησί. Εύφορο, γραφικό, με ιστορία, πολιτισμό, δύναμη, κοντά στην Αθήνα και το κυριότερο με προκομμένους και άξιους ανθρώπους. Έχασε όμως την ταυτότητα της. Παραδόθηκε αμαχητί σχεδόν σ ένα άναρχο οικοδομικό οργασμό από παραθεριστές, που τα χρόνια της επίπλαστης ευμάρειας έκαναν "απόβαση" αναζητώντας τον καλοκαιρινό παράδεισο. Καλοδεχούμενοι βέβαια αλλά...

Οι ταγοί του νησιού μας που ήταν όλα αυτά τα χρόνια που η Άνδρος μεγάλωνε; Να καθοδηγήσουν, να ελέγξουν, να προλάβουν, να δημιουργήσουν υποδομές, να διαφυλάξουν, να διαφημίσουν, να βάλουν κανόνες στο παιχνίδι όπως έγινε αλλού; Το αποτέλεσμα το γνωρίζουμε και τώρα το βιώνουμε όλοι μας, όσοι τουλάχιστον έχουμε ανοιχτά μάτια, μυαλά και ορίζοντες.

Ζούμε συμπατριώτες μεγάλες στιγμές. Ζούμε τις μέρες των τελευταίων ευκαιριών. Ή, τώρα ή χαθήκαμε. Και τι εννοώ; Ας βγάλουμε πια τις κομματικές ή τοπικές παρωπίδες ας ψάξουμε τι μας ενώνει και όχι τι μας χωρίζει κι ας ενωθούμε για το αύριο του τόπου. Κανείς δεν αγαπάει περισσότερο από τον άλλον την Άνδρο. Το θέμα είναι ποιος μπορεί να δουλέψει παραγωγικά για να δημιουργήσει τις ιδανικές συνθήκες για ένα καλύτερο αύριο.

Χρειάζονται δυναμικές τομές και ρήξεις. Όχι λόγια και υποσχέσεις. Όχι χατίρια και αδικίες υπέρ κάποιων ισχυρών, που απλώς έχουν 20-30 οικογενειακές ψήφους.

Σε όλη την Άνδρο πάνω από 160 νέοι με πτυχία και προσόντα έχουν συνασπιστεί κι αγωνιούν για το μέλλον τους. Κανείς δεν θέλει να εγκαταλείψει την πατρίδα του. Να ένα στοίχημα που η νέα δημοτική αρχή πρέπει να κερδίσει...

Το νησί μας εκτός από ομορφιές έχει και μεγάλα προβλήματα. Ποια από αυτά φτάνουν εκεί που λαμβάνονται οι αποφάσεις; Επικοινωνιακή πολιτική μηδέν. Καμία στρατηγική επίλυσης ή προσέγγισης στις μεγάλες τουριστικές αγορές.

Οι ορεινοί όγκοι - που καταμεσής στις Κυκλάδες θυμίζουν Ελβετία ερημώνουν. Άρνη, Βουρκωτή, Χάρτες, Κατάκοιλος. Άγνωστοι επί γης παράδεισοι... Χωρίς σύγχρονο οδικό δίκτυο, χωρίς λεπτομερή σήμανση είναι σχεδόν απλησίαστοι στον καλοδεχούμενο επισκέπτη.

Τα επόμενα πέντε χρόνια είναι καθοριστικά. Όποιος αναλάβει τις τύχες  της Άνδρου θα περάσει στη Ιστορία. Θετικά ή αρνητικά. Ή ζούμε και ευημερούμε στο νέο που έρχεται ή μένουμε απελπιστικά πίσω και μόνοι...

Υ.Γ. Αυτά που μόλις διαβάσατε δεν αποτελούν παρά σκόρπιες σκέψεις που ήθελα απλά να μοιραστώ μαζί σας. Σίγουρα δεν είναι ένα ολοκληρωμένο ...προεκλογικό κείμενο. Γιατί δεν νοιώθω ότι δίνω προεκλογικό αγώνα. Για 40 χρόνια ως δημοσιογράφος είχα την κάθε μορφής εξουσία απέναντι και την σφυροκοπούσα αλύπητα. Η οικογένεια μου είναι παλιά αντριώτικη οικογένεια. Κατάγομαι από την πλευρά της μητέρας μου από το νησί. Ο πάππους μου ήταν ο Επαμεινώνδας Πασχάλης, αδελφός του ιστορικού Δημητρίου Πασχάλη πλοίαρχος του Ε. Ναυτικού. Το ίδιο και ο θειος μου Βασίλης Πασχάλης. Το σπίτι τους πριν καεί από τους Γερμανούς το 1943 βρισκόταν στην Χώρα εκεί που τώρα είναι το άγαλμα του Αφανή Ναύτη. Στην Άνδρο έχω περάσει σχεδόν ...την μισή μου ζωή. Την ξέρω και με ξέρει...