Αναφορά στην Άνδρο: δύο συν ένα στάσιμα μιας καλοκαιρινής διαδρομής

Του Διαμαντή Μπασαντή

 Με φόντο το Πέταλο φοιτητές του σεμιναρίου μετά την τελευταία παρουσίαση σε αναμνηστική φωτογραφία

Στόχος του σημειώματος δεν είναι η αποτίμηση του σεμιναρίου «ΜΜΕ, Γλώσσα, Πολιτισμός» του Θερινού Πανεπιστήμιου Άνδρου, που συνδιοργάνωσαν το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και η Ένωση Ευρωπαίων Δημοσιογράφων στο Μουσείο Λαογραφίας του ξενοδοχείου Παράδεισος στην Χώρα και το οποίο ολοκληρώθηκε το Σάββατο 18 Ιουλίου 2015. Αυτό είναι υπόθεση των 45 φοιτητών και της οργανωτικής επιτροπής. Εμείς θα περιγράψουμε δύο διδακτικά στάσιμα (με γαστρονιμική κατάληξη) που οργανώσαμε (ένα στην αρχή κι ένα στο τέλος) και στόχο είχαν να αναδείξουν μερικές από τις ιστορικές διαδρομές του νησιού που φιλοξένησε το σεμινάριο.

 

Φοιτητές και διδάσκοντες σε μια ακόμα αναμνηστική φωτογραφία στην Μονή Παναχράντου

Στάσιμο πρώτο: Το απόβραδο της πρώτης μέρας επιλέξαμε ως χώρο της σύντομης πρώτης παρέμβασης μας την Μονή της Αγίας Ειρήνης στ’ Αποίκια. Στην είσοδο  του μοναστηριού, με την πανοραμική θέα προς την Χώρα (το Κάτω και Μέσα Κάστρο των μεσαιωνικών χρόνων) και με φόντο στον ορίζοντα το Πάνω Κάστρο, εξηγήσαμε την βενετσιάνικη παρέμβαση στην αρχαία γεωστρατηγική του νησιού.

Η θέα της Χώρας από την Μονή Αγίας Ειρήνης. Στο βάθος το Πάνω Κάστρο. Ήταν ο βενετός ηγεμόνας Μαρίνος Δάνδολος που έχτισε την Χώρα ως Κάτω και Μέσα Κάστρο και το Πάνω Κάστρο στο Κοχύλου...

Η σύντομη εισήγηση (με αναφορές στο βιβλίο «Η Άνδρος μέσα στον Χρόνο») ξεκίνησε με την διαπίστωση πως η Άνδρος μέχρι το 1205 που έφτασαν οι Βενετοί «κοιτούσε» προς την Αττική. Όλοι οι σημαντικοί οικισμοί της ήταν στα δυτικά του νησιού. Ήταν ο πρώτος βενετός διοικητής (Μαρίνο Δάνδολο) που «έστρεψε» ανατολικά το νησί επιχειρώντας να το συνδέσει με την τότε λατινινοκρατούμενη Κωνσταντινούπολη και την υπό τους Βενετούς Κρήτη. Ο χώρος εξηγούσε πολύ περισσότερα από κάθε προβολή σε οθόνη υπολογιστή ή σε προτζέκτορα.

Ο καπετάν_Λευτέρης Πολέμης λέει την ιστορία της Μονής Αγίας Ειρήνης 

Στη συνέχεια στον ζεστό χώρο της εκκλησίας ο καπετάν-Λευτέρης Πολέμης μίλησε για λίγο για την ιστορία της Μονής πριν το σύντομο μάθημα ολοκληρωθεί με τις εξηγήσεις μας για την σχέση των δύο δογμάτων (ορθόδοξου και καθολικού) στο νησί στα χρόνια της Ενετοκρατίας, αλλά και για ναυτική εξέλιξη της Άνδρου που ακολούθησε και είχε σχέση τόσο με τον επίμονο αγροτικό χαρακτήρα των κατοίκων, όσο και με το πως αυτός μεταπλάστηκε μέσα από το εμπορική παρέμβαση των Βενετών και των Φράγκων στα 360 χρόνια Λατινοκρατίας.

Και ο μπουφές γευστικότατος με παραδοσιακή φρουτάλια και άλλα εδέσματα

Η επίσκεψη στο μοναστήρι ολοκληρώθηκε γύρω από έναν εξαιρετικό μπουφέ που παρέθεσε ο πάντα φιλόξενος καπετάν-Λευτέρης. Ένας μουφές από το γνωστό Μενού που τίμησαν όλοι δεόντως...

Ο γέροντας Ευδόκιμος λέει την ιστορία της Μονής Παναχράντου

Στάσιμο δεύτερο: Το πρωινό της τελευταίας μέρας επιλέξαμε ως χώρο αναφοράς την Μονή Παναχράντου στους Γερακώνες. Μετά την σύντομη αρχική παρέμβαση του γέροντα Ευδόκιμου στον χώρο της εκκλησίας με θέμα την ιστορία της Μονής συνεχίσαμε στον χώρο του πλήρως ανακαινισμένου παλιού ηγουμενείου. Εκεί εξηγήσαμε στους οι 45 φοιτητές και σε ορισμένους επισκέπτες του σεμιναρίου, την σχέση Ιστορίας, Παράδοσης και Μύθου στην περίπτωση του μοναστηριού της Παναγίας (αναφορές στο βιβλίο «Η Μονή Παναχράντου στο διάβα των αιώνων»). Και στη συνέχεια το πως αυτή η σχέση διαμορφώθηκε συνδρέοντας την Μονή με όλη την Άνδρο.

Και η παρουσίαση της ιστορίας της Άνδρου μέσα από την διαδρομή της Μονής

Η ιστορία της Μονής δεν είναι ανεξάρτητη της ιστορίας της Άνδρου. Αλλά και η ιστορία της Άνδρου δεν είναι άμοιρη της ιστορίας της Μονής. Αυτή η σχέση επέδρασε και συνεχίζει να επιδρά μέχρι σήμερα στην ιστορία της Άνδρου. Απ’ αυτή την άποψη ο πολιτισμικός παράγοντας της θρησκείας συνέβαλε ουσιαστικά επί αιώνες στην διαμόρφωση της ιστορίας του νησιού μας. Και συνεχίζει να συμβάλει και σήμερα ακόμα και οικονομικά. Αρκεί να αναλογιστούμε πως η Άνδρος χάρη στη Μονή Παναχράντου και στη Μονή της Αγίας Μαρίνας έχει εξελιχθεί σε νησί θρησκευτικού τουρισμού.

Και η ώρα της ξακουστής μακαρονάδας στην Πανάχραντο

Μετά την ομιλία όλοι προσκλήθηκαν στο χώρο της τραπεζαρίας της Μονής για την πατροπαράδοτη μακαρονάδα του Ευδόκιμου, την οποία είχαν φτιάξει ο Αέτιος και ο Φιλάρετος! Ο λόγος πως ο γέροντας ως καλός οικοδεσπότης έμεινε και άκουσε όλη την ομιλία στο ηγουμενείο!

Το «κλου» της υπόθεσης ήταν πως διακριτικά ένας-δύο ζήτησαν και δεύτερο πιάτο. Μόλις επέστρεψε πάλι το μεγάλο ταψί με τα μακαρόνια έγινε ανάρπαστο. Τόσο δημοφιλής ήταν η περίφημη μακαρονάδα του μοναστηριού σε φοιτητές και διδάσκοντες!

Μάλιστα ο γευσιγνώστης καθηγητής του Χάρβαρντ Γιάννης Πετρόπουλος («παρακαλώ με δύο ν μην μου ακρωτηριάζεται το όνομα») παρατήρησε πως μια λεπτή γεύση σκόρδου της μακαρονάδας σε συνδυασμό με το έντονο κόκκινο Συνετιανό κρασί έκανε το γεύμα εξαιρετικό.

Για μια ακόμα φορά η Μονή Παναχράντου με την πασίγνωστη ανά την Ελλάδα φιλοξενία της προς τους επισκέπτες της έβγαλε ασπροπρόσωπη την Άνδρο στον έξω κόσμο. 

Φοιτητές και διδάσκοντες μετά την παρουσίαση του λευκώματος "Αρόδο". Στο μέσον ο εκ των χορηγών του σεμεναρίου Γ. Δαρδανός. 

Συν ένα στάσιμο: Οι αναφορές στην Άνδρο στο σεμινάριο δεν ήταν μόνο οι παραπάνω. Υπήρξαν περισσότερες. Ενδεικτικά αναφέρουμε την προβολή της ταινίας "Μικρά Αγγλία" και την γνωριμία με τον σκηνοθέτη Παντελή Βούλγαρη, την ξενάγηση στο Κάτω Κάστρο από τον αρχιτέκτονα Νίκο Βασιλόπουλο, την παρουσιάση του λευκώματος "Αρόδο" του Γιάννη Μαμάη, την παρουσιάση της αμερικανίδας ζωγράφου Μπέτυ Ράιαν από τον Δημοσθένη Κονάρη. 

Από την προβολή της "Μικράς Αγγλίας" στον κήπο του ξενοδοχείου

Όμως όλα αυτά τα δρώμενα είτε τα παρακολουθήσαμε και δεν κρατήσαμε σημειώσεις είτε δεν τα παρακολουθήσαμε για προσωπικούς λόγους. Από δύο από αυτά δημοσιεύουμε φωτογραφίες και επιφυλασσόμεθα αν έχουμε και άλλα κείμενα να επανέλθουμε... 

 

 

ΑΦΗΣΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΟΥ

ΑΦΗΣΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΟΥ

  1. Σχολιάζετε ως επισκέπτης.
Attachments (0 / 3)
Share Your Location
There are no comments posted here yet
This comment was minimized by the moderator on the site

Καλησπέρα σας,

Μετά λύπης μου, διαπιστώνω ότι καταγράφεται η άποψη ότι:
"η Άνδρος μέχρι το 1205 που έφτασαν οι Βενετοί «κοιτούσε» προς την Αττική. Όλοι οι σημαντικοί οικισμοί της ήταν στα δυτικά του νησιού. Ήταν ο πρώτος βενετός διοικητής (Μαρίνο Δάνδολο) που «έστρεψε» ανατολικά το νησί επιχειρώντας να το συνδέσει με την τότε λατινινοκρατούμενη Κωνσταντινούπολη και την υπό τους Βενετούς Κρήτη."
Θεωρώ ότι θα πρέπει να είμαστε περισσότερο προσεκτικοί σε τέτοιου είδους διαπιστώσεις. Η Άνδρος έχει σε πολύ μεγάλο βαθμό μία φυσική ροπή προς την Ανατολή λόγω του αναγλύφου (οι λεκάνες απορροής ρέουν προς τα ανατολικά σε ποσοστό άνω του 70%).
Οι ανεσκαμμένες εγκαταστάσεις της αρχαίας εποχής που έχουν εντοπιστεί στη δυτική πλευρά του νησιού είναι αποτέλεσμα 2 παραγόντων:
1) Της ευκολότερης ναυσιπλοϊας στη δυτική ακτή σε συνδυασμό με τον αυξημένο εμπόριο με την Αττική, που επέτρεψε τη δημιουργία μεγαλύτερων εμπορικών σταθμών / πόλεων (Ζαγορά, Υψηλή, Παλαιόπολη, Γαύριο).
2) Της εγκατάλειψης της δυτικής ακτής στη διάρκεια του μεσαίωνα και στην πολύ περιορισμένη χρήση του χώρου των περιοχών με σημαντικά ευρήματα στη δυτική ακτή. Ως γνωστόν αρχαία ευρήματα υπάρχουν και στην ανατολική πλευρά του νησιού (υπάρχουν παραδείγματα μηκυναϊκών τάφων στο Κόρθι καθώς και αρχαιότατων εμπορικών σταθμών π.χ. Μικρογιάλι), ωστόσο η διαρκής χρήση του χώρου έχει σημαντικά απομειώσει τις δυνατότητες ανεύρεσης ευρημάτων σε μεγάλη κλίμακα.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η Άνδρος "κοιτούσε" προς την Αττική μέχρι τον 6ο-7ο αιώνα όταν φαίνεται να εγκαταλείφθηκε η Παλαιόπολη, κάτι που σίγουρα συνδέεται με τις επιδρομές από τον 7ο αιώνα και μετά λόγω της ανάδειξης και επέκτασης του Ισλάμ.
Εκείνο τον καιρό είναι γενική παρατήρηση στον Ελλαδικό χώρο ότι πολλοί παράκτιοι οικισμοί εκκενώθηκαν και οι κάτοικοι κατέφυγαν προς το εσωτερικό προκειμένου να είναι σε καλύτερη θέση άμυνας έναντι των θαλασσίων επιδρομών.
Η φυσική ροπή λοιπόν του νησιού προς την Ανατολή αλλά και η ίδια η μεταφορά της πρωτεύουσας του Ρωμαϊκού Κράτους από τη Ρώμη στην Κων/πολη ήταν οι λόγοι που το νησί ήδη από τους μέσους Βυζαντινούς χρόνους άρχισε να κοιτάει προς την Ανατολή. Δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει ότι η ανατολική πλευρά της Άνδρου βρίσκεται στη θαλάσσια λεωφόρο που συνδέει την Κων/πολη με τη Νότια και Νοτιοανατολική Μεσόγειο, δρόμοι εξαιρετικά σημαντικοί στη διάρκεια του πρώιμου και μέσου Βυζαντίου (βλ. Αίγυπτο, Αντιόχεια).
Είναι χαρακτηριστικό ότι σχεδόν το σύνολο των Βυζαντινών εκκλησιών της Άνδρου βρίσκονται στις ανατολικές λεκάνες (βλ. Μεσσαριά, Μελίδα, Κόρθι), ενώ γνωρίζουμε πολύ καλά ότι οικισμοί όπως η Μεσσαριά, τα Λάμυρα αλλά και η σημερινή Χώρα υπήρχαν ήδη από τους Βυζαντινούς χρόνους. Στην περιφέρεια του Κορθίου η σημασία του Παλαιοκάστρου (όχι του Άνω Κάστρου στου Κοχύλου αλλά του Παλαιοκάστρου δίπλα στο Πισκοπειό) φαίνεται να ήταν σημαίνουσα από το γεγονός και μόνο ότι το σύνολο των μεσαιωνικών χωριών του Κορθίου είναι κτισμένα γύρω από το συγκεκριμένο λόφο, ακριβώς πάνω από την Ανατολική ακτή.
Ακόμη και ο μύθος της ίδρυσης της Μονής Παναχράντου μας δίνει μια σειρά πληροφορίες που καταδεικνύουν το κατά πόσο κοιτούσε προς την Ανατολή ήδη από τον 10ο αιώνα η Άνδρος. Σύμφωνα με την παράδοση του Πασχάλη ο βυζαντινός στόλος "αποπλεύσας μεθ'όλων των δυνάμεων εκ Κωνσταντινουπόλεως, θεία οικονομία, φαίνεται, εφέρθη εις Άνδρον, κατά το Άνω Κάστρον". Σύμφωνα με τη μαρτυρία αυτή, συνάγεται ότι η περιοχή αυτή ήταν μάλλον σε καλύτερη θέση να τροφοδοτήσει το Βυζαντινό στόλο έναντι άλλων στην Άνδρο.
Η έλλειψη ευρημάτων στο νησί για τη μέση Βυζαντινή περίοδο δεν θα πρέπει να μας οδηγεί σε παρανοήσεις, δεδομένου άλλωστε ότι το υπόστρωμα του ντόπιου πληθυσμού του νησιού διαμορφώθηκε ιδίως σε αυτή την περίοδο. Αντίθετα, είναι απαραίτητο (ιδίως μετά τα ευρήματα της ανασκαφής του Άνω Κάστρου που κατέδειξαν ότι ο συγκεκριμένος χώρος δεν είχε χρησιμοποιηθεί εντατικά πριν το 1204), να προχωρήσει η αρχαιολογική έρευνα σε τοποθεσίες όπως το Παλαιόκαστρο προκειμένου να αναδειχθεί η πραγματική ταυτότητα του νησιού στη συκγκεριμένη χρονική περίοδο.

Η έλευση των Ενετών και η οργάνωση του Άνω και του Κάτω Κάστρου σε σημαίνοντες οικισμούς περίκλειστους καταδεικνύει κυρίως την άφιξη του Καθολικού Δόγματος σε αντίθεση με τα στοιχεία που διέκριναν ως τότε τον ντόπιο πληθυσμό. Τόσο το Κάτω Κάστρο αλλά ιδίως το Άνω Κάστρο πέρα από τη στρατηγική τους θέση, είναι χαρακτηριστικό ότι βρίσκονται στην άκρη των κατοικήσιμων περιφερειών της Χώρας και του Κορθίου. Έτσι είναι πιο σωστό να θεωρούμε ότι οι οικισμοί αυτοί λειτουργούσαν ως χώροι προφύλαξης του Καθολικού στοιχείου πρωτίστως, παρά ως καταφύγιο του ντόπιου πληθυσμού, έναντι τρίτων, σε αντίθεση με το Παλαιόκαστρο ή τη Μεσσαριά που βρισκόνταν στο κέντρο των συμπαγών οικισμών της περιφέρειας της Χώρας και του Κορθίου.

Ελπίζω να βρείτε τις ανωτέρω παρατηρήσεις χρήσιμες.

Με εκτίμηση,

Γλυνός Γεώργιος