Άνδρος: δύο στιγμές αιωνιότητας...
Του Διαμαντή Μπασαντή
Είναι όμορφα σου λέω, άμα χαράζει στο Αιγαίο... (φωτ. Εν Άνδρω).
Η συζήτηση με τον Θανάση πολύωρη και χαλαρή: άλλοτε περιπαικτική, κάπου ενδοσκοπική, κάποτε αναλυτική. Για την Άνδρο του χειμώνα. Για την Άνδρο των άδειων δρόμων. Για την Άνδρο της μοναξιάς. Για την Άνδρο των λίγων παιδιών και του παλιού ξεχαρβαλωμένου σχολείου. Για την Άνδρο των κλειδαμπαρωμένων σπιτιών. Για την Άνδρο αυτών «που μένουν και περιμένουν»…
Του είπα για μια νυχτερινή επιστροφή τις προάλλες. Στα 25 χιλιόμετρα δεν συνάντησα ούτε ένα αυτοκίνητο. Ήταν βράδυ είπε σκεφτικός. Προσέθεσα όμως τα 32 χιλιόμετρα του επόμενου πρωινού όπου συνάντησα 5=6 αυτοκίνητα κι ένα συνεργείο της ΔΕΗ!!! Οι δύο οδηγοί μου κόρναραν! Μεταξύ μας οδηγάγαμε!!
Μου είπε για τα παιδιά που πάνε στο σχολείο, για την ερημιά στη γειτονιά. Τον καταλάβαινα. Στη δική μου γειτονιά όταν ανάβω το φως μοιάζω με «βατσιμάνη» παλιού καραβιού. Μέχρι τον Μάρτη δύσκολα τα πράγματα μου λέει. Έχω όμως κάτι φίλους Ελβετούς που μένουν μόνιμα στον Κόλυμπο και περνάμε ωραία. Είναι και μια ωραία κομπανία από το Κόρθι. Έχω κι ένα κονάκι στην Κατάκοιλο με κτήμα. Έχω τα βιβλία μου, την μουσική μου. Και δεν θα το πιστέψεις, παρά τις δυσκολίες νοιώθω καλά. Είναι ο τόπος αδερφέ μου. Είναι ο τόπος που σε δένει μαζί του…
Είναι ο τόπος, συμφωνώ. Και συμπληρώνω: είναι το μοναδικό πρωινό του τόπου. Δύο εικόνες από το ξημέρωμα στο Αιγαίο και η ζωή χαμογελά μοναδικά. Διατρέχω μνήμες χιλιάδων πρωινών κάτω από άλλους ουρανούς και νομίζω πως δεν υπάρχει σύγκριση.
Κάπου εκεί σταματήσαμε την κουβέντα. Η σιωπή ήταν πιο εύγλωττη απ’ τις λέξεις. Καληνυχτιστήκαμε. Το πρωί σηκώθηκα με το πρώτο φως. Κι εκεί που έπινα ένα τσάι ξαφνικά το δωμάτιο πήρε ένα έντονο κόκκινο- κίτρινο χρώμα. Το πρώτο φως του Αιγαίου με καλημέριζε έντονο και πολύχρωμο μέσα από τα χειμωνιάτικα σύννεφα…
Η γέννηση μιας νέας μέρας: "κι εσύ να 'σαι μάρτυρας μιας τέτοιας στιγμής, της τελειότητας της εναλλαγής..." (φωτ. Εν Άνδρω)
Βγήκα μισοντυμένος στο κρύο πρωινό. Τράβηξα μερικές φωτογραφίες. Κι αφέθηκα στην πρωινή σιωπή. Η σκέψη ξέφυγε όπως χτες σε άλλους μακρινούς χειμωνιάτικους ουρανούς. Προσπέρασα βιαστικά εικόνες από τον χαμηλό ουρανό του Λονδίνου και του Λέστερ, από τον σκοτεινό ουρανό της Φρανκφούρτης και του Βερολίνου, από τον πανύψηλο ουρανό της Νέας Υόρκης και τον εξοχικό του Πρίνστον, από τον λευκό ουρανό του Μόντρεαλ και τον σιωπηλό της Μόσχας…
Στο τέλος η σκέψη ήρθε και κατέληξε αθόρυβη και εκστατική μπροστά στο μικρό και ανεπαίσθητο θαύμα ενός πρωινού, που έσκαγε μύτη, χρωματίζοντας έντονα τα χειμωνιάτικα σύννεφα στην Άνδρο! Έμεινα ώρα θαυμάζοντας την μέρα που γεννιόταν πάνω από το Αιγαίο, ενώ στο μυαλό ήρθε ένας μικρός στίχος: «είναι όμορφα σου λέω/άμα χαράζει στο Αιγαίο»…
