Ένας αμοιβαίος διπλός έρωτας...
Γράφει ο Ι.Π. – Άλκης
Ο μεγάλος Rombert de Flers έχει πει ότι στον έρωτα μη ζητάτε το “ναι” απ’ τα χείλη των γυναικών, αλλ’ από τα μάτια τους. Οι γυναίκες θέλουν να τις μαντεύετε χωρίς αυτές να το ομολογούν. Ύστερα από πολλά χρόνια μου ήρθε στο μυαλό το παραπάνω απόφθεγμα που παρεφθαρμένο αποδίδει τον διπλό μου έρωτα. Ήταν η Ροζούλα και ο Ρεξ.
Τον Ρεξ τον έφερε στην οικογένειά μας ο μικρός μας γιός, όταν περνώντας έξω από την αυλή ενός πλουσιόσπιτου είδε μια σκυλομάνα να παίζει με τα 5 σκυλάκια της. Το είχε στο αίμα του. Σταμάτησε για ώρα και τα καμάρωνε. Ξαφνικά βγήκε από το σπίτι μία κυρία και τον ρώτησε αν του αρέσουν τα σκυλάκια. Άλλο που δεν ήθελε ο γιός μου και όταν του είπε αν θέλει μπορεί να μπει στην αυλή και να παίξει μαζί τους, άρπαξε την ευκαιρία και μπήκε. Ξέχασε το φροντιστήριο που θα πήγανε. Ύστερα από ώρα, όταν η κυρία βεβαιώθηκε με την κουβέντα που του έκανε ότι ήταν “σκυλομπαμπάς” του έκανε την πρόταση αν θέλει να διαλέξει και να πάρει ένα.
Ήδη ο γιός μου είχε διαλέξει ένα που δεν ξεκολλούσε από πάνω του. Το άρπαξε, και γρήγορα έφυγε για το σπίτι, μη τυχόν και το μετανιώσει. Εμείς ξαφνιαστήκαμε, αλλά δεν πηγαίναμε πίσω από αγάπη για τα ζωντανά. Ήδη είχαν περάσει από το σπίτι μας διαδοχικά πάπιες, παπαγαλάκια, καρακάξα, γάτες, ποντικάκια, κλπ.
Τα καλοκαίρια ο Ρεξ παραθέριζε μαζί μας 4 μήνες στην Άνδρο, και πολλά Σαββατοκύριακα όλο το χρόνο. Ήταν μαζί μας σκέτη γλύκα, παιχνιδιάρης και υπάκουος, αλλά με τους ξένους - χωρίς εξευρέσεις – αγρίευε. Είχε καταγωγή από μια ράτσα από το Ισραήλ. Του άρεσε να ξαπλώνει στα πόδια μας και να τρέχει, λες και ήθελε να ξεμουδιάσει. Στην θάλασσα δεν κρατιόταν. Ορμούσε και μας ακολουθούσε στα βαθιά. Όταν κουραζόταν ερχόταν κοντά μας και στηριζόταν πάνω μας. Στα 14 χρόνια αρρώστησε. Και τι δεν κάναμε. Γιατρούς, εξετάσεις, φάρμακα. Είχαμε και την εγγονή μου, που τον έβλεπε να αδυνατίζει και έκλαιγε. Στο τέλος τον πήγαμε στον γιατρό και δεν τον ξαναείδαμε. Στο σπίτι της Άνδρου, υπάρχει ακόμη ανακαινισμένο το σπιτάκι του. Όλη οικογένεια συμφώνησε ότι θα παρέμενε στην θέση του.
Η Ροζούλα είχε πιο απλή προϊστορία. Απλώς βρέθηκε στην αυλή μας, η καλύτερα την βρήκαμε στο πιάτο του Ρεξ! Ήταν λίγων ημερών. Η μαμά γάτα ήταν στην φάση του απογαλακτισμού. Την αναλάβαμε εμείς. Έγινε μόνιμο μέλος της οικογένειας. Όταν ερχόμασταν είχε μια διαίσθηση και μας περίμενε στην εξώπορτα του κτήματος. Έτρεχε μπροστά μας, σαν να ήθελε να μας δείξει τον δρόμο.
Όταν φτάναμε στην πόρτα, άρχιζε να τρίβετε πάνω μας και να γουργουρίζει. Αφού μας καλωσόριζε πήγαινε στο πιατάκι της και περίμενε το φαγητό της. Ό,τι τρώγαμε, όχι γατοτροφές. Το πρωί και τα βράδια τον χειμώνα, ανέβαινε στο περβάζι των παραθύρων και μας παρακολουθούσε. Της άρεζε να κουλουριάζετε στην αγκαλιά μας και να γουργουρίζει.
Πολλές φορές τα πρωινά βρίσκαμε στο αυλιδάκι τα δώρα της: μεγάλα ή μικρά ποντίκια. Είχαμε απαλλαγεί από φίδια και ποντίκια. Γεννούσε 3 ή 4 φορές τον χρόνο. Τα μωρά της τα έκρυβε στην στοίβα με τα ξύλα για το τζάκι. Όταν γινόταν 15-20 ημερών τα έφερνε στο σπίτι και όλα μαζί μας κάναμε ατέλειωτες επιδείξεις παίζοντας, χορεύοντας, τρέχοντας, πηδώντας.
H Ροζούλα ένα πρωινό όταν βγήκαμε με τον καφέ στο χέρι και κάτσαμε στο σκεπό, ήρθε και άρχισε να τρίβετε στα πόδια μας πιεστικά, λες και ήθελε να μας αφήσει ένα μήνυμα. Προς το μεσημεράκι την είδα ξαπλωμένη σε μια λακουβίτσα που δεν είχε ξαναπάει. Πήγα και την χάιδεψα. Μόλις και μπόρεσε να γυρίσει το βλέμμα της πάνω μου, σαν να με αποχαιρετούσε. Φύγαμε για μπάνιο. Όταν γυρίσαμε δεν ήταν εκεί. Την ψάξαμε όλοι μαζί. Δεν την βρήκαμε. Δεν την ξανάδαμε.
Από τότε δεν πήραμε άλλο ζωάκι. Υπάρχει πάντοτε μόνο το σπιτάκι του Ρεξ.
Όλα τα ωραία πράγματα κάποτε τελειώνουν...
