Εν Άνδρω

 

Κύριε Μπασαντή καλησπέρα,

Σας στέλνω αυτό το ποίημα που έγραψα με την ελπίδα ότι θα μπορούσε ίσως να δημοσιευτεί στην αγαπημένη μας σελίδα. Φυσικά εφόσον εγκρίνετε κι εσείς ότι θα άξιζε να φιλοξενηθεί.

Γράφω σποραδικά και ερασιτεχνικά, κυρίως για λόγους συναισθηματικής αποφόρτισης, αλλά είναι η πρώτη φορά που γράφω κάτι για το νησί μας. Έτσι, διάλεξα να γράψω για το κομμάτι αυτό της Χώρας, το Βράχο, ένα από τα πιο αγαπημένα μου σημεία του νησιού. Αν και μεγαλωμένος στη Χώρα, Αθηναίος και με τη βούλα εδώ και πολλά χρόνια, με αρκετές δόσεις νοσταλγίας για το νησί που λόγω κάποιων συνθηκών, αρκούμαι πλέον σε ολιγοήμερες επισκέψεις και αυτές όχι κάθε χρόνο.

Γι' αυτό και η σελίδα σας έχει ενταχθεί στην καθημερινότητά μου τα τελευταία χρόνια, τόσο για το ενημερωτικό κομμάτι που τόσο εύστοχα καλύπτετε, όσο και για το ψυχαγωγικό, όπως π.χ. εκείνο το εξαιρετικό Πασχαλινό Ημερολόγιο που μας συντρόφευε όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα και που σας το είχα γράψει και σε σχόλιο μάλιστα (από τις λίγες φορές που έχω αφήσει κάποιο σχόλιο).

Γι' αυτό λοιπόν, θα ήταν ιδιαίτερη η χαρά μου εάν το ποίημα σας ικανοποιούσε και αποφασίζατε να το φιλοξενήσετε στο Εν Άνδρω. Ακόμα όμως και στην περίπτωση της απόρριψης, θα επιθυμούσα από εσάς κάποια απάντηση. Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων.

 Με ειλικρινή εκτίμηση,

Σταμάτης Λέκκας.

 Υ.Γ. Σε περίπτωση που το δημοσιεύσετε, σας στέλνω και μια πολύ αγαπημένη μου φωτογραφία για να συνοδεύσει το ποίημα, σημειώνοντας πως τα δικαιώματά της ανήκουν στον αγαπημένο μου Παραπορτιανό ξάδερφο Μιχάλη Γαρύφαλλο, ο οποίος την τράβηξε μέσα από τη βάρκα του. Εννοείται πως είναι ευπρόσδεκτη και οποιαδήποτε άλλη δική σας φωτογραφία απεικονίζει μεγαλύτερο κομμάτι από το Βράχο.

Φωτογραφία Μιχάλης Γαρύφαλος.

 

Αναμνήσεις από ένα Βράχο 

 Εκεί που κάποιο Γλυπτό 

δοξολογεί

δημιουργό μεγάθυμο

Λες και γεφύρι - κάστρο 

χάραξαν 

της έμπνευσης το τέλος. 

Εκεί που μαϊστράλια βαλσάκια

ξετυλίγουν στροβιλίζοντας

ιστορίες ξεχασμένες 

από ναύτες αφανείς. 

Εκεί που σοροκάδες μαινάδες

τρέχουν, σφυρίζουν στα στενά 

γυρεύοντας μύστες 

για χορογραφίες τελετουργικές. 

Εκεί που ως κι οι θαλασσογραφίες

μουσκεύουν τους τοίχους 

σαν να προσδοκούν 

κάποτε να ξεχυθούν 

με ορμή. 

Εκεί που όλα μπερδεύονται στο νου

Να θυμηθώ να μην ξεχάσω… 

Σκιές γνώριμες 

Πίκρες υγρές 

Προσμονές λιθόστρωτες

Ηδονές ενάλιες

Τώρα πια

Συναντήσεις νοερές

Να θυμηθώ να μην ξεχάσω… 

Το Γλυπτό 

Γαλέρα σε περίβλημα αλισάχνης 

σκίζει την πρωινή αχλύ

για να ρουφήξει χρώματα 

Αρχοντιά παραδομένη

σε αλμυρή νωχέλεια 

Να θυμηθώ… 

Καμάρα μετάβασης 

σε άχρονο διάκοσμο 

που ανασαίνει μνήμες 

Να μην ξεχάσω… 

Το ρίγος του βασιλικού 

στο φως της αμφιλύκης

Μια καμπάνα κάπου μακριά 

Παράθυρο στο Παραπόρτι

-Παλιό σκαρί, Άγιο σκαλί-

Ξάρτια ψημένα στο ανεμοκαίρι

Ήλιος με λέπια 

Πέτρα απαστράπτουσα

Πέτρα χορτασμένη

Λεμβωδίες νοσταλγικές 

που συνθέτει ο χρόνος 

για να 'χει η Πλακούρα 

να σιγοντάρει 

απ' την τελευταία αχτίδα 

ως το πρώτο πυροφάνι. 

Κι ύστερα σιωπή. 

Σεβασμός στα φωτισμένα όνειρα. 

Μονάχα το φεγγάρι στάζει 

από τα ακροκέραμα

Και το νερό ολόγυρα 

που επιμένει 

στο δικό του σκοπό 

με το ένα χέρι 

να παίζει τουμπελέκι 

με το άλλο 

να σμιλεύει. 

Και λίγο πιο έξω 

κάποιος Τουρλίτης ξενυχτισμένος

να ξεπροβοδίζει

υποσχέσεις 

για επιστροφή 

κάποτε

Και ο Βράχος ολοένα 

να ταξιδεύει 

μέσα σε ένα ατέρμονο λάξευμα

από λυκαυγές σε λυκαυγές.