Εν Άνδρω

Του ΔΙΑΜΑΝΤΗ ΜΠΑΣΑΝΤΗ

Έχουν περάσει 36 ολόκληρα χρόνια από το 1986. Πολλά πράγματα έχουν αλλάξει γύρω μας και μέσα μας. Η ζωή είναι διαφορετική, η κοινωνία είναι διαφορετική, η επικοινωνία είναι διαφορετική. Ακόμα και το ποδόσφαιρο που μας συνέπαιρνε είναι διαφορετικό. Ήταν μια εποχή που στα θολά χρώματα της τηλεόρασης κυριαρχούσαν οι τότε "παγκόσμιοι" της μπάλας; οι Γερμανοί, οι Αργεντίνοι, οι Άγγλοι και ο Μαραντόνα. Ένας απίστευτος μικροκαμωμένος "αλητάκος" γητευτής της μπάλας. Κάθε μεγάλη ιστορία χρειάζεται και τον προσωπικό μύθο για να αποκτήσει "πρόσωπο". Και το "πρόσωπο" της Αργεντινής και του παγκοσμίου κυπέλου του 1986 ήταν ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Ένα πρόσωπο βγαλμένο από την μυθολογία του αιώνιου μύθου όπου ο φτωχός μα καλός ξεπερνά την μοίρα του κι ορίζει τον εαυτό του και την ομάδα του στο προσκήνιο της ιστορίας κατακτώντας την "απόλυτη νίκη". Κι αυτή την "απόλυτη νίκη" το ποδόσφαιρο την καθορίζει κάθε τέσσερα χρόνια με το παγκόσμιο κύπελο εδώ και 90 χρόνια.

Πέρασαν 36 ολόκληρα χρόνια μέχρι η Αργεντινή κι ο κόσμος να βάλουν στη θέση εκείνης της ομάδας και του μοναδικού Μαρ,αντόνα μια άλλη ομάδα κι έναν άλλο γητευτή της μπάλας. Στις 18 Δεκεμβρίου 2022 ο Λιονέλ Μέσι και η Αργεντινή επανήλθαν στην κορυφή του κόσμου συνεχίζοντας εκείνη την παλιά ιστορία που τους στοίχειωνε τα τελευταία 12 χρόνια, που έφταναν στην πηγή και νερό δεν έπιναν. Έφτασαν σε εκείνον τον άνοστο και άοσμο τελικό του 2014 στην πολύχρωμη Βραζιλία και ξέμειναν στο άχρωμο 1-0 με την Γερμανία. Ποιος θυμάται κάτι για εκείνον τον τελικό; Μόνο οι στατιστικές της FIFA.

Ποια σύγκριση μπορεί να γίνει του τελικού στο Κατάρ με οποιονδήποτε άλλο τελικό; Καμία. Γιατί; Γιατί ο τελικός του Κατάρ είχε σκηνοθέτη την επουράνια τύχη, την γήινη ικανότητα, την τρελή πίστη και την απίστευτη θέληση όλων να μην χάσουν. Και μαζί με όλα αυτά τα ομαδικά προσόντα είχε δύο βασικούς πρωταγωνιστές βγαλμένους από τους μύθους του ποδοσφαίρου και της ζωής. Και δεκάδες συμπρωταγωνιστές που ρίσκαραν τα πάντα στην ρουλέτα του παιχνιδιού και στην ρουλέτα των πέναλτι. Κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας ο Λιονέλ Μάσι. Το φτωχόπαιδο από την Αργεντινή, που με την ποδοσφαιρική ιδιοφυΐα του και την απίστευτη τεχνική του έφερε την ομάδα του στην κορυφή του κόσμου και τον εαυτό του στη θέση του Μαραντόνα. Να που οι ποδοσφαιρικοί μύθοι κάποτε ολοκληρώνονται. Να που οι αθλητικοί θρύλοι συναντώνται. Αν όχι στη ζωή. Τουλάχιστον στα όνειρα... 

Όταν ο Μαραντόνα στα 26 χρόνια του έπαιρνε το παγκόσμιο κύπελο του 1986 ο Μέσι δεν είχε γεννηθεί. Γεννήθηκε το 1987. Όταν ο Μέσι πήρε το παγκόσμιο κύπελο στα 35 χρόνια του ο Μαραντόνα είχε απέλθει από τον κόσμο. Συναντήθηκαν ως προπονητής και παίκτης. Και στα όνειρα τους. Τώρα συναντήθηκαν και στην ιστορία των παγκοσμίων κυπέλων. Και οι δύο κέρδισαν δύο καλοκουρδισμένες ευρωπαϊκές ομάδες μέσα από απίθανες ανατροπές. Η Αργεντινή κι ο Μαραντόνα προηγήθηκαν με 2-0 της Γερμανίας. Οι Γερμανοί έφτασαν στο 2-2. Κι ύστερα ο Μαραντόνα με μια μαγική πάσα στον Μπουροσάγα έστειλε την Αργεντινή στην κορυφή. Η νίκη του Μέσι δεν ήταν τόσο "απλή". Εδώ ο "σκηνοθέτης" θέλησε να ζήσουμε το δράμα σε πολλές σειρές. Προηγήθηκε η Αργεντινή του Μέσι πάλι 2-0. Ισοφάρισε η Γαλλία με τον Εμπαπέ 2-2. Και το ματς έγινε ροντέο στις καθυστερήσεις του αγώνα.

Το ματς πήγε στην παράταση. Που βρήκαν δύναμη οι Αργεντίνοι να παίξουν με τόσο πάθος στην παράταση ένας θεός ξέρει. Που βρήκαν δύναμη μετά από τρεις ευκαιρίες που έχασαν να βάλουν τρίτο γκολ; Αυτό ούτε ο θεός της μπάλας δεν το ξέρει. Που βρήκαν τύχη και κουράγιο οι Γάλλοι να ισοφαρίσουν για μια ακόμα φορά με τον Εμπαπέ κανείς δεν ξέρει. Το ροντέο συνεχίστηκε μέχρι το τελευταίο δεφτερόλεπτο της παράτασης και των καθυστερήσεων της παράτασης. Τη μια επιτιθόταν ο ένας, την άλλη ο άλλος. Όμως γκολ δεν μπήκε.

Κι ύστερα ήρθε η ώρα του Λιονέλ Μέσι και του Εμιλιάνο Μαρτίnεζ. Ο πρώτος έκοβε, ο δεύτερος έραβε. Βοήθησαν και οι άλλοι, οι πιτσιρικάδες που είχαν απλώς ακούσει για τον Μαραντόνα κι είχαν δει τον Μέσι στην τηλεόραση όταν ήταν μικροί. Και κάπως έτσι ολοκληρώθηκε ο σπουδαιότερος ποδοσφαιρικός μύθος για έναν τελικό παγκοσμίου κυπέλου στην αραβική έρημο του Κατάρ. Και κάπου εκεί ολοκληρώθηκε και το χιλιοστό από τα ποδοσφαιρικά παραμύθια της Χαλιμάς! Κι είχε και αίσιο τέλος το άτιμο για όλους εμάς, που λατρεύουμε ακόμα τα παραμυθένια όνειρα, σε όλες τις εποχές και σε όλες τις ηλικίες. Μια φορά κι έναν καιρό, όπως λεν στα παραμύθια...