Εν Άνδρω

 Είχαμε γράψει για το τουρνουά τένις του τριημέρου στις Στενιές της Άνδρου. Μιας και γράψαμε "πεταχτήκαμε" να δούμε κάτι από αυτό. Όταν πήγαμε οι αγώνες ήταν σε εξέλιξη. Κάναμε μια βόλτα και συναντήσαμε την μικρή τενίστρια μετά τον αγώνα της σε μια υπέροχη φυσική πόζα να αγναντεύει την υπέροχη καταπράσινη ρεματιά κοιτώντας προς τον ερειπωμένο πύργο Μπίστη-Μουβελά. Σκηνή ξεχωριστή σε μια από τις καλύτερες τοποθεσίες της Άνδρου. Αποθανατίσαμε την σκηνή... (φωτ. Εν Άνδρω). 

 Και με αυτή την σκηνή σαν εισαγωγή στην αθλητική/στοχαστική περιήγηση μας πάμε πίσω στο τένις. Σέρβις από την μικρή τενίστρια λίγο νωρίτερα σε ένα τοπίο ονειρικό. Δεν είστε στις Κάνες ή στο Κάπρι. Είστε στις Στενιές της Άνδρου. Απολαύστε το ταξίδι στον χώρο... (φωτ. Εν Άνδρω). 

 Πάμε πίσω και πάλι στο τένις. Ο μικρός στο σέρβις. Μια ωραία στιγμή που αποτυπώνει την χαρά και την ελευθερία του παιχνιδιού. Μια στιγμή αιωνιότητας!... (φωτ. Εν Άνδρω). 

 Περιμένοντας την μπαλιά. Είναι τόσο δυνατή η αίσθηση και ο κόσμος του παιχνιδιού που μοιάζει με μια δική του αιωνιότητα. Κάπως έτσι θα νοιώθει ο μικρός της φωτογραφίας την δική του στιγμή στο γήπεδο του τένις στις Στενιές της Άνδρου... (φωτ. Εν Άνδρω). 

 Μια αιωνιότητα ο κόσμος του παιχνιδιού και για τον μεγάλο συμπαίκτη των μικρών που όσο διαρκεί το παιχνίδι έχει γίνει κι αυτός μικρός κυνηγώντας το μπαλάκι από τη μια στην άλλη άκρη του τερέν... (φωτ. Εν Άνδρω). 

Ρωτήσαμε την 13χρόνη τενίστρια μετά τον αγώνα πως ένοιωθε μέσα σε αυτό το ονειρικό περιβάλλον. Απάντησε αυθόρμητα και μονολεκτικά: ελεύθερη!!! Μια λέξη ολόκληρος κόσμος. Ελεύθερη από ότι συμβατικό περιβάλλει την ζωή της. Από ότι στερεότυπο περιβάλει τις ζωές μας. Η φύση και τα νιάτα σε μια τέτοια δοξαστική ανοιξιάτικη μέρα χαρίζουν κάτι που δεν χρειάζεται χρήματα ή άλλη σύμβαση: την ελευθερία της νεότητας (φωτ. Εν Άνδρω). 

 Απέναντι μέσα σε αυτό το υπέροχο τοπίο και στην ολοκληρωτική αίσθηση ζωής το τέλος μιας ιστορίας. Ο πύργος Μπίστη-Μουβελά πλέον κατέρρευσε. Έπεσε η στέγη, άνοιξαν οι τοίχοι. Τίποτα πια δεν φαίνεται να σταματά την πορεία προς το αναπόδραστο τέλος (φωτ. Εν Άνδρω).

 Μια ακόμα σκηνή. Η Φάμπρικα Εμπειρίκου. Άστεγη, αλλά σταθερή. Ίσως γιατί συντηρήθηκε αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια. Καθαρίστηκε από τα φυτά και τα δέντρα που την είχαν πνίξει και την τέλειωναν. Συντηρήθηκε σε κάποια σημεία. Κι αντέχει, αν και είναι μέσα στο ρέμα. Περιμένει την οριστική σωτηρία της. Πύργος και Φάμπρικα ιστορίες παράλληλες με άλλο τέλος. Όπως και κάθε παιχνίδι έχει άλλο τέλος έτσι και το παιχνίδι της ύπαρξης, ακόμα και των ιστορικών κτιρίων έχει κι αυτό άλλο τέλος...

"ΕΝ ΑΝΔΡΩ"