Εν Άνδρω

Γράφει ο ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΜΠΑΣΑΝΤΗΣ

Το φορτηγό που ξεφόρτωνε αδρανή επί μέρες - αρχές Αυγούστου - στο Νειμποριό. Δίπλα του πολυτελής θαλαμηγός!...

Τις πρώτες μέρες του Αυγούστου φορτηγό πλοίο με αμμοχάλικο έδεσε στο λιμάνι του Νειμποριού, εκεί που δένουν τα γιώτ και τα σκάφη αναψυχής. Κι άρχισε να ξεφορτώνει με φορτηγά αμμοχάλικο που μεταφερόταν στις εγκαταστάσεις σκυροδέματος Πέτσα στην Σταυροπέδα. Υπήρξαν αρκετές διαμαρτυρίες για τον χρόνο, που έγινε αυτή η μεταφορά φορτίου.  Όμως αφού δεν υπάρχει απαγόρευση στο λιμάνι της Χώρας η εκφόρτωση έγινε δημιουργώντας ένα μικρό κομφούζιο τις ώρες που τα μεγάλα τριαξονικά μετέφεραν το αμμοχάλικο  μέσα από τον κατάμεστο με αυτοκίνητα και επισκέπτες Νειμοοριοό και τους πολυσύχναστους δρόμους της εποχής. 

Μια ακόμα φωτογραφία της δύσκολης προσέγγισης του φορτηγού πλοίου στο λιμάνι της Χώρας...

Μάς είπαν πως δεν επιτρέπεται εκφόρτωση αδρανών στο λιμάνι του Γαυρίου τον Αύγουστο. Με απόφαση των δημοτικών αρχών λόγω της χρήσης του από τα επιβατικά-οχηματαγωγά πλοία της γραμμής. Λογικό. Δεν είναι όμως λογικό να δίνεται άδεια για εκφόρτωση στην Χώρα τις ίδιες μέρες. Πως οι δρόμοι του Νειμποριού και της Χώρας μπορούν να αντέξουν τα δεκάδες φορτία μέχρι να αδειάσει το πλοίο;

Εκφόρτωση και Αύγουστος στο Νειμποριό δεν πάνε μαζί.

Μερικοί διαμαρτυρήθηκαν. Οι επιχειρηματίες, αναλόγως της επιχείρησής τους, κάνουν τα πλάνα τους. Όμως και οι επαγγελματίες και οι επισκέπτες του Νειμποριού ξέρουν πως είναι Αύγουστος και κάνουν τα δικά τους. Η δημοτική αρχή δεν πήρε είδηση! Δυστυχώς κανείς δεν είχε ή δεν έχει πολιτική για ένα εμπορικό λιμάνι, που θα απαλλάξει την Άνδρο από το πρόβλημα των φορτίων που είναι μεγάλο εδώ και χρόνια. 

Το λιμάνι του Γαυρίου. Μικρό και δύσκολο. Ίσα που χωρά δύο πλοία με καλό καιρό...

Δυστυχώς εδώ και δεκαετίες το λιμάνι κεντρικό λιμάνι της Άνδρου, του Γαυρίου, έμεινε ημιτελές - η τρίτη φάση εκκρεμεί δεκαετίες (περιφερειακός δρόμος, εμπορική προβλήτα, δέσιμο πλοίου για τη νύχτα). Το Γαύριο ήταν και είναι ένα πολύ δύσκολο λιμάνι για όλα τα πλοία λόγω μικρού μεγέθους και λάθος προσανατολισμού. Ανοικτό σε όλους τους βορειανατολικούς ανέμους και προβληματικό στο νοτιά. Αυτά είναι γνωστά εδώ και δεκαετίες.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 ξεκίνησαν τα φέρυ-μποτ κι άρχισαν να έρχονται και φορτηγά αυτοκίνητα με εμπορεύματα, που ξεφορτώνονταν σε μικρές προβλήτες σε Μπατσί και Γαύριο... 

Στα τέλη της δεκαετίας του 1970 δημιουργήθηκε το σημερινό λιμάνι. Την μελέτη εφαρμογής - κατά πως λένε - την έκαναν οι... καταστηματάρχες της παραλίας και οι κοινοτάρχες της εποχής! Όπου ήταν αυτοί έγινε και η προβλήτα! Με εντελώς λάθος προσανατολισμό! Επί δεκαετίες τα πλοία πάνε κι έρχονται και ενίοτε στριφογυρνάνε μέσα στο λιμάνι βγαίνοντας από αυτό με τις μπάντες! Όμως ποτέ κανείς δεν κατάφερε είτε να φτάσει στην τρίτη φάση και να βγει η προβλήτα με πρύμη στους βορειανατολικούς ανέμους είτε να προταθεί ένα νέο εμπορικό και επιβατηγό λιμάνι σε άλλη θέση.

Στα τέλη του 1970 γίνονται οι πρώτες λιμενικές εγκαταστάσεις στο Γαύριο. Περιορισμένες σε μέγεθος και προοπτική...

Κάπως έτσι η Άνδρος παραμένει μέχρι σήμερα η "αλίμενος νήσος" όπως την αποκάλεσε το 1925 στη μονογραφία του ο σπουδαίος ιστορικός Δημήτρης Πασχάλης. Όπως σημείωνε ο Πασχάλης, κατά τον 19^ο αιώνα η Άνδρος έγινε ναυτική δύναμη, αλλά δεν μπόρεσε να αποκτήσει ουσιαστικά λιμάνι. Έγιναν πολλές προσπάθειες μεταξύ 1827 και 1884 να κατασκευάσει λιμάνι στην Χώρα. Απέτυχε. Στη Χώρα αποβιβάζονταν μέχρι το 1960 οι επιβάτες με βάρκες. Και το Γαύριο από το απλό ψαροχώρι. καραβοστάσι για ιστιοφόρα το 1925, έγινε από το 1960 το βασικό λιμάνι του νησιού. 

Η Άνδρος του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα και της πρώτου τέταρτου του 21ου αιώνα παρέμεινε εγκλωβισμένη στο περίκλειστο από άποψη μεγέθους και ορθάνοικτο από άποψης ανέμων Γαύριο. Χωρίς περιφερειακό δρόμο. Χωρίς είσοδο κι έξοδο. Μόνο ένας δρομίσκος πλάτους 5-6 μέτρων είναι η είσοδος και η έξοδος του λιμανιού. Για επιβάτες, κατοίκους, επισκέπτες, καλοκαιρινά ΙΧ, φορτηγά, νταλίκες κλπ. 

Αυτά αυτό είναι ένα από τα πιο βασικό πρόβλημα για την ανάπτυξη του νησιού. Η Μύκονος, η Τήνος, είτε έφτιαξαν νέο λιμάνι είτε επέκτειναν το παλιό δημιουργώντας υποδομή επικοινωνίας και συγκοινωνίας με τον έξω κόσμο. Λέχθηκε πριν χρόνια για μεταφορά του εξωτερικού λιμενοβραχίονα και μετατροπής του ως εξωτερικής προβλήτας πρόσδεσης. Όμως τα συμφέροντα και η δύναμη της αδράνειας οδηγούν στο να παραμείνει η σημερινή κατάσταση. Το μικρό και στενό Γαύριο του ενός ή δύο το πολύ καραβιών είναι η πύλη της Άνδρου. Η αλίμενος νήσος του 19ου αιώνα - όπως την αποκάλεσε πριν 100 χρόνια ο Δημήτρης Πασχάλης (1925) - παραμένει μέχρι σήμερα (2024) ουσιαστικά... αλίμενος! Κι ανάλογα με τον καιρό και την εποχή αναζητά τρόπους να βολέψει τους χιλιάδες επιβάτες του Αυγούστου στο Γαύριο και να ξεφορτώσει αδρανή στον στενάχωρο Νειμποριό. Και η ζωή συνεχίζεται.

"ΕΝ ΑΝΔΡΩ"

Email

Εκτύπωση