Μια διαφορετική 25η Μαρτίου
Του Διαμαντή Μπασαντή
Κάτι σαν παρέλαση. Κι όμως δεν είναι. Απλώς όλοι μαζι δήμαρχος, σχολεία, γονείς, προσέρχονται βιαστικοί στην πλατεία ενώ η βροχή δυναμώνει...
Ήταν μια διαφορετική 25η Μαρτίου η φετεινή. Κάπου ανάμεσα στην προσμονή και στην βροχή. Κάπου ενδιάμεσα στην ελπίδα και στην ομίχλη. Ένας λαός φορτωμένος, μια κοινωνία σε αναμονή. Άνθρωποι που βγήκαν στους δρόμους να δουν τα παιδιά τους να παρελαύνουν. Να δουν την "νιότη του κόσμου", όπως λέει κι ο ποιητής...
Κάτω από τις μαρκίζες φιλαρμονική και σχολεία!!!
Ο λιμενάρχης Άνδρου και ο επικεφαλής τηε πυροσβεστικής Άνδρου: υπό βροχή με στολή και χωρίς ομπρέλα. Όχι παίζουμε...
Ο καιρός δεν βοήθησε. Όμως η κοινωνία που κάτι περίμενε έστω με τις ομπρέλες ήταν εκεί. Και τα παιδιά ήταν εκεί. Και η μπάντα της φιλαρμονικής του Μουσικού Συλλόγου ήταν εκεί. Η τελετή γρήγορη, αγχωτική, μέσα στην βροχή που λεπτό το λεπτό δυνάμωνε.
Η επιμνημόσυνη δέηση υπό βροχή. Ο καιρός άλλαξε το πρόγραμμα. Δεν άλλαξε τη διάθεση όσων προσήλθαν όμως. Κάτι ήταν κι αυτό...
Όμως ο παπα-Μιχάλης δεν καταλάβαινε τίποτα. Μπροστά στο ήρωο στη θαμπή πλατεία. Πιο πέρα οι επίσημοι: λίγο βρεγμένοι, λίγο τσαλακωμένοι, με όμπρέλες και χωρίς ομπρέλες. Κι όλοι τριγύρω κάτω από τις μαρκίζες: σχολεία, γονείς, περαστικοί, φιλαρμονική.
Σχολεία, γονείς, γιαγιάδες, παπούδες, όλοι εκεί. Μια στιγμή ανάτασης στη δύσκολη μέρα...
Παρ' όλα αυτά τα χαμόγελα πολλά. Είχε ανάγκη ο κόσμος δύο σταγόνες χαμόγελο. Είχε ανάγκη η ζωή στην μικρή μας πόλη κάτι από την υγρή ελπίδα που άπλωνε στην χειμωνιάτικη εικόνα μιας άνοιξης που μοιάζει άπιαστη. Που όλο έρχεται και δεν φτάνει.
Και μετά την τελετή, παρά την βροχή, η καθιερωμένη βόλτα. Λίγο βιαστική. Λίγο μουσκεμένη. Αλλά πάλι να θυμίζει αργία. Και τα παιδιά να παίζουν. Έστω με ομπρέλες...
Τελειώνει ο Μάρτης και η άνοιξη δεν έχει φανεί. 'Τον χειμώνα τούτον άμα τον πηδήξαμε για άλλα δέκα χρόνια καθαρίσαμε", τραγούδαγε ο τραγουδοποιός στα νιάτα μας.
Και μετά όλοι βουρ για μπακαλιάρο-σκορδαλιά. Το θέλει η μέρα έλεγε η μάνα μου. Το θέλουμε κι εμείς τώρα πια που μεγαλώσαμε.
Χωθήκαμε στην ταβέρνα με φίλους συγγενείς να τα πούμε. Να γελάσουμε και να ακούσουμε το ντουέτο στου Μποζάκη να τραγουδά παραδοσιακά τραγούδια. Έξω ομίχλη, βροχή. Δίπλα μας μια παρέα Γερμανών (από Μόναχο και Βερολίνο μεριά) που έχει εγκατασταθεί χρόνια στο Υψηλού!!!
Στο τέλος μετά τα παραδοσιακά τραγούδια βρεθήκαμε έξω να μιλάμε για το Μόναχο και το Βερολίνο!!! Περάσαμε κι από εκεί κάποιες φορές. Πλάκα είχε. Βοήθαγε το τοπίο στην ομίχλη. Βοήθαγε η βροχή. Και μείναμε για ώρα μουσκεμένοι στην έξοδο να τα λέμε. Ίδιος καιρός όπως πρόπερσι που βρέθηκα στο Μόναχο! Ίσως γιατι είμαστε και στον αστερισμό της ελληνογερμανικής προσέγγισης αυτές τις μέρες!!!...
