Εν Άνδρω

Η λαμπερή μέρα της παραμονής των Χριστουγέννων έβγαλε τους περισσότερους στο δρόμο

Όσοι δεν βρεθήκατε αυτά τα Χριστούγεννα στο νησί μάλλον χάσατε. Χάσατε γιατί ήταν τα πιο ανοιξιάτικα Χριστούγεννα εδώ και πολλά χρόνια. Χάσατε γιατί δεν σας είπαν τα κάλαντα παιδιά και νέοι που γέμισαν τους ξαφνικά όλους τους δρόμους. Σαν να βγήκαν από κάπου και απλώθηκαν παντού. Παίζοντας, τραγουδώντας, γελώντας.

 

Και ιδίως τους νέους...

 Ήταν μια διαφορετική παραμονή. Γεμάτη φως και ζέστη. Ήταν μια μέρα χάρμα. Και γύρω η φύση χάρμα. Μια τέτοια μέρα όλα τα σκοτεινά και τα δύσκολα φεύγουν μακριά. Και μένουν τα νιάτα να χαίρονται την ζωή. Και τα παιδιά που ζουν τη δική τους αιωνιότητα λέγοντας ολημερίς τα κάλαντα.

Στον Άγιο Σπυρίδωνα στη Μεσαριά μέσα σε μια λαμπερή κι ανοιξιάτικη (!) φύση λένε τα κάλαντα

Αγίος Σπυρίδωνας-Μεσαριά. Οι δύο μικροί λένε τα κάλαντα. Αλλά αυτός που τ' ακούει εμφανώς χαίρεται περισσότερο...

Χάσατε γιατί δεν ξυπνήσατε νωρίς να δείτε το μυστηριακό ξημέρωμα των Χριστουγέννων σε μια περιέργα ολόλαμπρη νύχτα που την φώτιζε το ολόγιομο φεγγάρι. Το «παγωμένο φεγγάρι» όπως το αποκαλούν. Μόνο που δεν είχε παγωνιά ούτε και στην Μονή Παναχράντου σε 500 μέτρα υψόμετρο στους Γερακώνες.

Το "παγωμένο φεγγάρι" πάνω από την Άνδρο. Κάτω διακρίνεται ο Πιτροφός.

 Ήταν μια διαφορετική νύχτα Χριστουγέννων η εφετινή. Αυτό φάνηκε από την πρωινή ώρα, νύχτα ακόμα, που ανεβαίναμε στους Γερακώνες με το αυτοκίνητο κάτω από έναν μαγικό ουρανό. Το λαμπερό φεγγάρι είχε σβήσει όλα τ’ άστρα. Μόνο ο Αυγερινός μας συντρόφεψε για λίγο μέχρι την στροφή της Μεσαριάς. Μετά έδυσε κι αυτός. Κι έμεινε το φεγγάρι να φωτίζει μυστηριακά αυτή τη νύχτα για την οποία τόσα έχουν γραφτεί και τόσο την έχουν υμνήσει.

Το φεγγάρι έσβησε τ' άστρα. Μόνο οι "αστερισμοί" των Στραπουργιών, του Υψηλού και της Χώρας ξεχωρίζουν στο βαθύ πρωινό...

Ήταν μια διαφορετική Ακολουθία στο μοναστήρι της Παναχράντου. Την παρακολούθησαν αρκετές εκατοντάδες άνθρωποι που άρχισαν να ανεβαίνουν στους Γερακώνες από πολύ πρωί. Μετά τις έξι τα αυτοκίνητα ανέβαιναν στη σειρά. Ήταν εντυπωσιακό να βλέπεις τα φώτα τους το ένα πίσω από το άλλο να ανηφορίζουν αργά στον άθλιο και κακοτράχαλο δρόμο, που συνεχίζει μετά τα Φάλικά...

Ανηφορίζοντας τον κακοτράχαλο δρόμο για το ιστορικό και πασίγνωστο μοναστήρι...

Κατάμεστη η εκκλησία και αρκετός κόσμος στο προαύλιο...

Ήταν μια διαφορετική Ακολουθία στο τέλος μιας νύχτας φορτωμένης με τόσους θρύλους και τόσο πολύ συναίσθημα. Που την φόρτιζε επιπλέον και το παράξενο φως ενός φεγγαριού που μερικές στιγμές έμοιαζε να παίζει με σύννεφα που δεν φαίνονταν στον νυχτερινό ουρανό. Ήταν ένα παιχνίδι του ματιού; Ή, ένα παιχνίδι του ουρανού; Δεν ήξερες. Απλά το φωτογράφιζες.

Ήταν παιχνίδι του ματιού ή του ουρανού τα σύννεφα που δεν έβλεπες, αλλά αποτυπώνονταν στην φωτογραφία;

 

Ο γέροντας Ευδόκιμος λάμποντας με παιδική χαρά χρονιάρα μέρα...

 Η αρτοκλασία της Ακολουθίας.

Και μετά το παραδοσιακό ανδριώτικό κέρασμα της Μονής με ζεστό κοτόζουμο και κοτόπουλο. Ότι έπρεπε μετά το πολύ πρωινό ξύπνημα. Καλύτερο και από καφέ. Η τραπεζαρία και οι διάδρομοι της Μονής γεμάτοι κόσμο. Και το παράξενο: πολύ νέοι. Φαίνεται πως κάτι ακόμα μας συνδέει με την παράδοση. Μια παράδοση χαμένη πίσω στον χρόνο.

 Όλοι μαζί στην τραπεζαρία για πρωινό κοτόζουμο και κοτόπουλο προσφορά εδώ και χρόνια κορθιανού παράγοντα

Πράγμα ιδιαίτερο αλλά η Πανάχραντος μοιάζει να έχει πια δημιουργήσει τη δική της παράδοση εδώ και πολλά χρόνια και ελκύει τόσους πολλούς αυτή τη μέρα. Ήταν εκεί εκατοντάδες από Κόρθι και Χώρα. Ήταν εκεί ο κόσμος της Άνδρου που μένει εδώ τον χειμώνα. Ελάχιστοι, μετρημένοι στα δάχτυλα των δύο χεριών, οι Ανδριώτες που ήρθαν από την Αθήνα.

Και πολύς ο κόσμος που μπαινόβγαινε στην τραπεζαρία της Μονής...

Βλέπετε η μαζί με την θετική παράδοση κρατά και η αρνητική που θέλει αυτές τις μέρες να φεύγουν ακόμα και οι μόνιμοι από το νησί. Τι κρίμα που όσοι αγαπάνε την Άνδρο έχασαν την ευκαιρία να ζήσουν εδώ τόσο ξεχωριστές μέρες που θα θυμόντουσαν και αυτοί και τα παιδιά τους.

Φίλοι μου εμείς διαμορφώνουμε τις μνήμες των παιδιών μας. Διαμορφώστε τους ωραίες μνήμες. Και τα εφετικά Χριστούγεννα στην Άνδρο ήταν ωραία και ξεχωριστά.

Και του χρόνου.

«Εν Άνδρω»