Εν Άνδρω

Ο δρόμος για την Μονή Παναχράντου είναι μια ιστορία που δεν λέει να τελειώσει... (φωτο: Εν Άνδρω).

Κάθε δρόμος έχει μια ιστορία. Σε μερικούς την έγραψαν και την τραγούδησαν παιδιά. Σε άλλους την ιστορία έγραψαν αυτοί που τους χάραξαν. Την ιστορία του άθλιου χωματόδρομου από τα Φάλικα για την Μονή Παναχράντου ξεκίνησε να την γράφει το 1995 ο γέροντας Ευδόκιμος που τον διάνοιξε μόνος του σε μια προσπάθεια να επικοινωνεί αυτός με την Χώρα και να φτάνει ο κόσμος από την Χώρα και τα γύρω χωριά στο μοναστήρι.

Από τότε μέχρι σήμερα την ιστορία είπαν πως θα την συνέχιζαν αρκετοί δήμαρχοι και αντιδήμαρχοι. Τον υποσχέθηκαν και τον ξαναυποσχέθηκαν επί χρόνια. Στο τέλος έμειναν οι υποσχέσεις και ο άθλιος χωματόδρομος. Χιλιάδες επισκέπτες όλα αυτά τα χρόνια έφτασαν στο μοναστήρι από αυτόν τον δρόμο.

Κάποια στιγμή, το 2014, θεωρήθηκε πως έφτασε το πλήρωμα του χρόνου και θα ξεκινούσε να γίνει έστω και ένα κομμάτι 400 μέτρων με τσιμέντο. Δημοπρατήθηκε, αλλά μετά άλλαξε η δημοτική ηγεσία και δεν προχώρησε το έργο με την προοπτική να γίνει όλος ο δρόμος (1100 μέτρα). Eφέτος ξαναήρθε η στιγμή να ξεκινήσει το έργο. Όλοι χάρηκαν. Θεωρήθηκε πως πλέον είχε έρθει και πάλι το πλήρωμα του χρόνου. Μπήκαν οι μπουλντόζες τον διάνοιξαν τον ισοπέδωσαν. Τον ανεβήκαμε μια δύο φορές και χαρήκαμε ιδιαίτερα. Επιτέλους ο σημερινός δήμαρχος υλοποιούσε μια από τις υποσχέσεις του και έδινε την ευκαιρία για μια αύξηση της επισκεψιμότητας στο μοναστήρι. Ο θρησκευτικός τουρισμός για τον οποίο τόσα λένε οι σημερινοί αρμόδιοι θα βοηθιόταν.

Ο σημερινός διαμορφωμένος χωματόδρομος έχει πλάτος μέχρι 7 μέτρα.... (Φωτο: Εν Άνδρω).

Με αυτές τις χαρούμενες σκέψεις ξεκινήσαμε Κυριακή μεσημέρι να πάμε στο μοναστήρι. Ξέραμε πως η τσιμεντόστρωση είχε φτάσει μέχρι ένα σημείο έχοντας καλύψει ένα από τα χειρότερα μέρη της διαδρομής. Αρχικά μας έκανε εντύπωση πως στον χωματόδρομο δεν είχε στρωθεί υπόστρωμα. Αλλά έστω κι έτσι υπήρχε δρόμος σκεφτήκαμε. Και συνεχίσαμε ενθουσιασμένοι να ανεβαίνουμε.

Το παλιό τσιμέντο που είχε ρίξει ο γέροντας Ευδόκιμος στο ρεματάκι ήταν πλατος 5-5,50 μετρα. Η διασταύρωση των αυτοκινήτων ήταν άνετη. Από εκεί και πάνω ο νέος τσιμεντόδρομος στενεύει στα 4 μέτρα δημιουργώντα πρόβλημα στην συνάντηση δύο αυτοκινήτων... (Φωτο: Εν Άνδρω).

Στο σημείο που τέμνει τον δρόμο ένα μικρό ρεματάκι σταματήσαμε. Μέχρι εκεί είχαν φτάσει τα έργα. Κι εκεί μείναμε κι εμείς κάμποση ώρα ξαφνιασμένοι φωτογραφίζοντας τον χωματόδρομο που ήταν πίσω μας σε ένα άνοιγμα 7 μέτρων και το στενό δρομάκι που ήταν μπροστά μας πλάτους 4 μέτρων!!! Δοκιμάσαμε μια-δύο φορές να δούμε αν περνούσαν δύο αυτοκίνητα. Το αποτέλεσμα οριακό. Περνούσαν αλλά στο όριο και βέβαια όχι με κίνηση. Ο μέσος όρος εύρους ενός αυτοκινήτου είναι περίπου 1.75 με ανοικτούς τους καθρέφτες. Επί δύο 3,50 μέτρα. Προσθέστε και 15- 20 πόντους για να μην ακουμπήσουν σε κάποιο σημείο τα αυτοκίνητα. Φτάνουμε στα 3,70. Βάλτε και 10-15 πόντους εκατέρωθεν από την άκρη του δρόμου και για τα δύο αυτοκίνητα και φτάνουμε στα 4 μέτρα ακριβώς!!! Τσίμα-τσίμα δηλαδή...

Ένα απο τα χειρότερα σημεία του παλιού χωματόδρομου. Εδώ ήταν κοίτη ποταμού. Ευτυχώς με τον τσιμεντόδρομο ξεπεράστηκε αυτό το πρόβλημα. Όμως είναι φανερό πως δύσκολα διασταυρώνονται δύο αυτοκίνητα. Πρέπει να σταματήσουν και κάποιος να κάνει κουμάντο... (Φωτο: Εν Άνδρω).

Θα σκεφτείτε: ε, δεν χάθηκε ο κόσμος θα πατήσουν οι ρόδες και λίγο χώμα. Σωστό. Όμως εδώ ήταν η μεγάλη έκπληξη. Στο τέλος του τσιμέντου υπήρχε εκατέρωθεν περίπου 15-20 πόντους χαντάκι μέχρι το χώμα!!! Όποιος από τους δύο οδηγούς έκανε το λάθος να φέρει το αυτοκίνητο πέρα από την άκρη του δρόμου θα έπεφτε η ρόδα στο χαντάκι με όλα τα επακόλουθα καθώς το μέσο ύψος ενός αυτοκινήτου είναι 13-14 πόντους από το έδαφος. Άστα βράστα δηλαδή.

Το ρείθρο του δρόμου είναι ένα μικρό χαντάκι... (Φωτο: Εν Άνδρω).

Το κοιτάξαμε, το ξανακοιτάξαμε, προχωρήσαμε παραπάνω, το ξανακοιτάξαμε, παντού τα ίδια. Το χειρότερο πως στις στροφές που χρειάζεται περισσότερος χώρος το πλάτος έφτανε κοντά στα 5 μέτρα. Άρα ήταν μόνο για ένα αυτοκίνητο. Και το κάθετο χαντάκι των 15-20 πόντων παντού!!! Και βέβαια δεν υπάρχει πουθενά σημείο αναστροφής!!! Αν κάτι συμβεί και θες να γυρίσεις πίσω για κάποιο λόγο αυτό γίνεται μόνο στο χωμάτινο μέρος που θα απομείνει ή στο πολιτιστικό κέντρο στα Φάλικα! Όπου είναι τσιμεντοστρωμένος ο δρόμος αυτό δεν μπορεί να γίνει επειδή υπάρχουν τα εκατέρωθεν χαντάκια!!! Μύλος δηλαδή... 

Ιδού πάλι το χαντάκι στην άκρη του δρόμου και η στενή στροφή που δεν επιτρέπει την διασταύρωση δύο αυτοκινήτων.... (Φωτο΅Εν Άνδρω).

Πρώτο συμπέρασμα: Ή, ο δρόμος πρέπει να είναι... μονής κατευθύνσεως!!! Ή, οι οδηγοί θα πρέπει, αν συναντήσουν άλλο αυτοκίνητο, να βγει ο ένας από τους δύο έξω να κάνει κουμάντο στον άλλο για να μην πέσουν στο χαντάκι!!! Αν πέσουν ή θα σπάσει ο άξονας! Ή θα χρειαστεί ρυμουλκό για να ανέβει το αυτοκίνητο στον δρόμο!!! Αυτό φυσικά κάνει τον δρόμο δυσλειτουργικό.

Δεύτερο συμπέρασμα: Από τα 1100 μέτρα θα τσιμεντοστρωθούν περίπου 800 μέτρα. Τα υπόλοιπα θα μείνουν χωματόδρομος. Ευτυχώς ο χωματόδρομος είναι ένα μάλλον σχετικά βατό, αν και εξαιρετικά ανηφορικό, μέρος του δρόμου. Άρα ο δρόμος, δεν τελειώνει. Η ιστορία του μένει μισογραμμένη και θα χρειαστεί να έρθει κάποιος άλλος για να τον ολοκληρώσει σε επόμενη φάση.

Ο υπόλοιπος χωματόδρομος (200 μέτρα περίπου) που δεν στρώθηκε είναι 6μετρος και χωρά άνετα δύο αυτοκίνητα να διασταυρωθούν κινούμενα... (Φωτο: Εν Άνδρω).

 Μετά από τα παραπάνω ο ενθουσιασμός μας μειώθηκε αρκετά. Όχι τόσο γιατί δεν τελειώνει ο δρόμος όσο γιατί αυτός που γίνεται είναι δυσλειτουργικός και επικίνδυνος για τα αμάξια.

Μερικά απλά ερωτήματα:

-        Τεχνικά: Αυτοί που τον σχεδίασαν γιατί τον σχεδίασαν με τόσες ελλείψεις (υπόστρωμα, χαντάκια, εύρος, μήκος);

-        Πολιτικά: Αυτοί που αποδέχτηκαν αυτή τη μελέτη γιατί δεν προτίμησαν να στρώσουν 500 μέτρα με σωστό τρόπο και προτίμησαν να φτάσουν στα 800 αφού και έτσι δεν τελειώνει ο δρόμος κάνοντας τον δύσκολο και επικίνδυνο;

-        Άραγε ποιος θα έχει την αστική ευθύνη σε περίπτωση ατυχήματος από τον λάθος σχεδιασμό;

Μεταφέραμε τις παραπάνω σκέψεις στους μοναχούς της Μονής όταν φτάσαμε. Κούνησαν το κεφάλι! Είπαν πως τα είχαν πει και αυτοί στον μηχανικό της εταιρείας. Και αυτός... κούνησε το κεφάλι!

Είναι φανερό πως η ιστορία του δρόμου δεν τελειώνει, αλλά συνεχίζει ακόμα να γράφεται...

«Εν Άνδρω»