Αποχαιρετισμός ή Johny the fox...
Της Κατερίνας Ρεμούνδου
Εδώ "στου Ζοζέφ" γνωρίσαμε κι εμείς τον Τζόνυ. Σιωπηλός. ήσυχος, ευγενικός. Βοήθαγε όπου μπορούσε την Κατερίνα. Συχνά απαρατήρητος. Μέχρι προχτές το βράδυ που ο Ιακώβος πήρε τηλέφωνο. Ο Τζόνυ είχε "φύγει" ήσυχα και μόνος του. Όπως ήσυχα και "μόνος" του είχε έρθει κάποτε στον Πιτροφό. Έτσι απλά κι αθόρυβα περνάνε από τη ζωή τα "μοναχικά' αποδημητικά πουλιά του κόσμου τούτου - Εν Άνδρω...
Κακό χωριό τα λίγα σπίτια... Άραγε πόσα σπίτια χρειάζονται για να γίνει καλύτερο ένα χωριό; Στον Πιτροφό έχουμε σπίτια. Πολλά... άδεια, κλειστά. Χωρίς οικογένειες, χωρίς νοικοκυραίους. Μα όσοι ξεμείναμε στο χωριό αγαντάρουμε συνεχώς. Στην αναδουλειά, στη φωτιά, στην αρρώστια, στο θάνατο.
O Τζόνυ χαμογελαστος αριστερά, με τον Γιάννη δεξιά. Επισκεύαζαν μαζί τα μπουριά της σόμπας στο μαγαζί της Κ. Ρεμούνδου.
Όταν ήρθα στο Πιτροφό. τέλη Φλεβάρη του 2006, η γειτονιά μου θρηνούσε ακόμα το Νάσο. Δέκα χρόνια μετά κηδεύουμε τον Τζόνι.
Ο Άγγλος -όπως τον λέγαμε στο Πιτροφο- ήταν μέτοικος. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αγγλία, στο Λιντς. Παντρεύτηκε έκανε τέσσερα παιδιά, χώρισε, έριξε μαύρη πέτρα πίσω του και... εγκαταστάθηκε στη Γερμανία. Παντρεύτηκε ξανά έζησε μια καλή ζωή με τη δεύτερη σύζυγο του, αλλά όταν εκείνη αρρώστησε και μετά από λίγο πέθανε, τον Τζόνι δεν τον χωρούσε ούτε η Γερμανία...
Έφτασε στη Κρήτη -έκατσε λίγο εκεί, δεν την είχε την προφορά- πήγε για λίγο στην Αθήνα. Και μετά στην Άνδρο: στον Πιτροφό, ή για να ακριβολογούμε στο Σκανταλόρεμα.
Ο Κουτέλης ο Νίκος έγινε ο πρώτος κηδεμόνας του τα πρώτα χρόνια της προσαρμογής. 25 ολόκληρα χρόνια έζησε ο Άγγλος στον Πιτροφο. Μετά τον ανέλαβε η Αργυρώ του Δερτούζου, ο καπεταν Γιώργης ο Γλινός της Μίνας και τόσοι άλλοι που κατά καιρούς φώλιαζε ο Τζόνι και ξεχειμώνιαζε...
Ο Θεός ήξερε πολύ καλά που έστειλε το Τζόνι. Ο Πιτροφός έγινε το σπίτι του, η οικογένειά του, ο τόπος του. Κλειστός τόπος αγκάλιασε τις ιδιαιτερότητες του, κάλυπτε τις ιδιοτροπίες του.
Τον αγαπήσαμε τον Τζόνι στο χωριό και πενθούμε βαριά σήμερα. Κι ας τον θαυμάζαμε (κρυφά) για το πόσο υπερήφανος ήταν. Να μη γίνει βάρος. Να μην παραδώσει τον έλεγχο της ύπαρξης του. Και να φύγει σαν στρατιώτης που πιάστηκε αιχμάλωτος, αρνούμενος να ζήσει σε ομηρία…
"What do you need love?" μου έλεγε....
Τίποτε Τζόνι.....Καληνύχτα.
