Στέρνο αντίο από την Λέσβο στο Νικόλα Θεολόγου
Φαίδων Βασιλειάδης, Γιάννης Γλυνός, Νίκος Θεολόγου σε παλαιότερη γιορτή στην Άνδρο (φωτ. Φ, Βασιλειάδης).
(Λάβαμε την παρακάτω δημοσίευση από την εφημερίδα "Εμπρός" με την οποία οι Μυτιλινιοί αποχαιρετούν τον Νίκο Θεολόγου και την αναδημοσιεύουμε - Εν Άνδρω).
Ας κράταγες λίγο ρε Νικόλα. Μας το είχες υποσχεθεί, στο τελευταίο τηλεφώνημα απ’ το Νοσοκομείο πριν 10 μέρες: «Θα τα καταφέρω κι αυτή τη φορά και θ’ ανταμώσουμε γρήγορα να πούμε τα δικά μας…».Έλα όμως, που δεν άντεξες ρε Νικόλα …το έβδομο ή όγδοο χειρουργείο…
Και μας άφησες χρονιάρες μέρες. Το πάλεψες όμως σα θηρίο. Επί 6-7 χρόνια. Από χειρουργείο σε χειρουργείο. Γιατί έτσι ήσουν πάντα. Ένας μεγάλος μαχητής, που δεν το έβαζε κάτω με τίποτα. Από τα μαθητικά χρόνια στην Αγία Παρασκευή και στο Γυμνάσιο Καλλονής.
Μαζί κάθε μέρα 16 χιλιόμετρα με το ποδήλατο, με βροχή και κρύο, μέχρι την αποφοίτηση απ’ το Γυμνάσιο. Στα 1971-72. Στη συνέχεια στην Αθήνα, σε μια υπόγεια γκαρσονιέρα στου Ζωγράφου, δουλεύοντας ένα χρόνο στην οικοδομή, και κάνοντας φροντιστήρια ταυτόχρονα, για να τα καταφέρεις στις Πανελλήνιες εξετάσεις. Εισαγωγή στην Ιατρική Αθηνών κι εγώ στη Νομική, το 1972. Κρατώ ακόμα τη φωτογραφία μας, τη μέρα της ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων… Στα δύσκολα χρόνια της Δικτατορίας. Και σαν ανήσυχο πνεύμα και γνήσιος αγωνιστής της Δημοκρατίας, μπήκαμε μαζί στον αντιδικτατορικό αγώνα.
Ταράτσα της Νομικής, Πολυτεχνείο 1973, και στη συνέχεια στο φοιτητικό κίνημα της μεταπολίτευσης. Στο φοιτητικό Σύλλογο της Σχολής και από τα πρώτα μέλη της Λεσβιακής Ένωσης Σπουδαστών. Εκεί όπου οι συντοπίτες Λέσβιοι σπουδαστές σε ανέδειξαν Πρόεδρο στο Δ.Σ.. Του συλλόγου με την εξαιρετική σπουδαστική και κοινωνική δραστηριότητα. Εκεί που «δενότανε τ’ ατσάλι» και που τόσες δυνατές φιλίες και δεσμοί δημιουργήθηκαν ανάμεσα στους συντοπίτες φοιτητές.
Πόσοι και πόσοι Μυτιληνιοί φοιτητές, δεν πέρασαν απ’ το φοιτητικό διαμέρισμα του Νικόλα, εκεί στον Άγιο Γεράσιμο στα Ιλίσια. Με τις αξέχαστες συναθροίσεις. Συνδικαλιστικές, κομματικές, αλλά και παρέες για ουζοποσία, κάθε φορά που η μανούλα σου, η Ραλλούδα, έστελνε τα δέματα με τα καλούδια απ’ το χωριό. Μαζί και η αξέχαστη αδελφούλα σου, η Ελένη, που με απαράμιλλη φροντίδα και καλοσύνη, φρόντιζε να μη μας λείψει τίποτα στο φοιτητικό τραπέζι.
Στρατευμένος στην Αριστερά, αλώνισες ως φοιτητής, όλα τα νησιά, καθοδηγητής της ΚΝΕ στο Νότιο Αιγαίο. Κυκλαδονήσια, Σάμο, Ικαριά… Άλλο μεγάλο σχολειό κι αυτό, που άφησες κι εκεί το στίγμα σου. Όμως παράλληλα έτρεχαν και οι σπουδές, μέχρι που ήρθε το πτυχίο της Ιατρικής Σχολής Αθηνών. Και η αγαπημένη συντρόφισσα της ζωής σου, η Νάσια, σε έφερε γιατρό στο νησί της Άνδρου. Εκεί που έμελλε να στεριώσεις για την υπόλοιπη ζωή σου. Την οικογενειακή, την επιστημονική, την κοινωνική.
Με ατέλειωτη προσφορά σε όλους τους τομείς. Ο αγαπημένος γιατρός του νησιού. Όποιον κάτοικο της Άνδρου κι αν συναντούσες στην Αθήνα και του έλεγες πως εκεί έχεις έναν καλό σου φίλο Μυτιληνιό, δεν υπήρχε περίπτωση να μη σου πει αμέσως:«Το Νικόλα το γιατρό θα εννοείς!».
Κι αμέσως ν’ ακολουθούν τα παινέματα για την ανθρωπιά και την κοινωνική προσφορά του Νικόλα. Που έκαναν κι εσένα να περηφανεύεσαι για τον καλό σου φίλο. Αυτή την κοινωνική προσφορά και ανθρωπιά, που εκτίμησαν με τον καλύτερο τρόπο οι Ανδριώτες και τον εξέλεξαν τόσες τετραετίες στο Δημοτικό Συμβούλιο της Άνδρου. Πλειοψηφών Δημοτικός Σύμβουλος, Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου της Άνδρου, χρόνια αρκετά και με προσφορά αξιοζήλευτη στα δημοτικά και κοινωνικά πράγματα της Άνδρου. Εκεί που η φιλόξενη γη του νησιού, έμελλε Νικόλα να γίνει η τελευταία σου κατοικία… 28 του Δεκέμβρη 2016, στα 63 χρόνια σου…
Στον τελευταίο χαιρετισμό, συγχώρεσέ μας ρε Νικόλα, κι εμένα και τους πολλούς σου φίλους, συγχωριανούς, συναγωνιστές, συντρόφους απ’ τη Λέσβο, που δεν θα μπορέσουμε να βρεθούμε εκεί, για να σου πούμε το στερνό αντίο. Οι φουρτουνιασμένες θάλασσες και οι δύσκολες μέρες στέκονται εμπόδιο ανάμεσά μας. Όμως απ’ τις καρδιές μας και τη μνήμη μας, δεν πρόκειται να φύγεις ποτέ. Θα σε θυμόμαστε για πάντα ρε Νικόλα. Καλό σου ταξίδι και καλό κουράγιο στη συντρόφισσα της ζωής σου, τη Νάσια, και στα τέσσερα αξιαγάπητα παιδιά σου. Τη Γιάννα, την Έφη, την Ισμήνη και το Στρατή. Που θα είναι όλοι τους περήφανοι για σένα. Όπως κι εμείς, που σε είχαμε φίλο κι αδελφό και σύντροφο.
Α.Κ.
