Η τάξη του 1955 ή όταν οι μνήμες μπερδεύονται...
Του Διαμαντή Μπασαντή
Η τάξη του 1955 σε παράταξη μπροστά στην βρύση του μοναστηριού της Αγίας Έιρήνης στ' Αποίκια (Αύγουστος 2014)
Ήταν συγκινητικό, αλλά και παράξενο, να βλέπεις παππούδες και γιαγιάδες να χαιρετιούνται εκείνο το ζεστό πρωινό του Αυγούστου στο προαύλιο της Αγίας Ειρήνης στ’ Αποίκια, μετά την πρωινή λειτουργία, σαν …παιδιά! Ναι, ήταν τα παιδιά, που γεννήθηκαν το 1937 και που τέλειωσαν το γυμνάσιο Άνδρου το 1955. Και παρά την απόσταση της ηλικίας εκάναν μεταξύ τους σαν παιδιά. Ίσως γιατί οι μνήμες τους έφερναν εκείνες τις μακρινές μέρες κοντά τώρα που ξαναβρέθηκαν όλοι μαζί...
Κι όπως όλα τα παιδιά ήταν δύσκολο να τα βάλεις στη σειρά για μια αναμνηστική φωτογραφία. Μιλούσαν μεταξυ τους ζωηρά και δεν πρόσεχε κανένας τυς άλλους γύρω τους. Μερικοί βιαστικοί είχαν ήδη πάει για καφέ στην τραπεζαρία του μοναστηριού και περίμεναν τους υπόλοιπους.
- Βρε παιδιά να βγάλουμε μια αναμνηστική φωτογραφία! Αλλά που να ακούσουν τα …παιδιά! Δώστου και μιλάγανε, αστειεύονταν και δεν μαζευόντουσαν…
Η τάξη του 1955 ή τέλος πάντων όσοι κατάφεραν και μαζεύτηκαν στην πρώτη φωτογραφία
Με τα πολλά κάποια στιγμή μπήκαν στη σειρά και βγήκε η φωτογραφία. Όμως τότε διαπιστώθηκε πως έλειπαν οι περισσότεροι. Εκεί άρχισε τα τρεχάματα ο Λευτέρης Πολέμης. Για να τους μαζέψει και να τους φέρει στην βρύση του μοναστηριού για την απαραίτητη αναμνηστική φωτογραφία της τάξης του 1955!
Κάποια στιγμή τα κατάφερε. Μπήκαν όλοι στη σειρά και βγήκαν οι φωτογραφίες. Αλλά και πάλι έκαναν σαν παιδιά…
- Άντε να τελειώσουμε. Άντε να πάμε για καφέ, έλεγαν γελώντας.
Η αρχική ιδέα της συγκέντρωσης ήταν του Γεράσιμου Λούπεση, από το Μόντρεαλ. Αυτός, ο πρώην πλοίαρχος και σήμερα επιτυχημένος επιχειρηματίας στον Καναδά, κάποια στιγμή είπε την ιδέα του στον Λευτέρη Πολέμη πρώην πλοίαρχο και σήμερα πλοιοκτήτη. Κάπως έτσι έγινε πραγματικότητα η ετήσια καλοκαιρινή συνάντηση της τάξης του 1955!
Και νάτοι σήμερα παππούδες και γιαγιάδες στ’ Αποίκια πρωί – πρωί για μια συνάντηση ζωντανών, αλλά και για μια συνάντηση μνημόσυνο όσων έφυγαν. Και μετά όλοι παρέα για καφεδάκι με όλα όσα το συνοδεύουν. Ανάμεσα τους κι ο παπά – Μιχάλης της Θεοσκεπάστου, που τέλεσε την λειτουργία.
Κάποια στιγμή αποχαιρέτισα και κίνησα να φύγω. Στο προαύλιο με πλησίασε ένας εξ αυτών και μου είπε συγκινημένος:ου
- Ξέρεις η γιαγιά μου είχε βαφτίσει τον πατέρα σου…
Τον κοίταξα ξαφνιασμένος. Ρώτησα πως τον έλεγαν.
- Μιχάλη Ίσαρη, απάντησε. Και συνέχισε: εγώ θυμάμαι τον πατέρα σου μεγάλο να περιποιείται το κτήμα του. Είμαστε γείτονες στο Πέρα Χωριό των Λειβαδίων.
Ήταν μια έκπληξη. Ο πατέρας μου έχει πεθάνει 38 χρόνια. Και να που ξαφνικά στ΄ Αποίκια βρίσκω ανθρώπους και μιλάμε γι’ αυτόν. Ήταν κάτι σαν μνημόσυνο και για τον πατέρα μου αυτή η αφήγηση από την πρώιμη παιδική ηλικία του κάπου από τις αρχές του 20ου αιώνα!
Μιλήσαμε λίγο. Τον ευχαρίστησα. Και συγκινημένος ανέβηκα τα σκαλοπάτια να βγω στον δρόμο. Μπήκα στο αυτοκίνητο. Κατηφορίζοντας κοίταξα την θάλασσα και σκέφτηκα τον πατέρα μου όπως τον γνώρισα εγώ: με εκείνο το παράξενο βάδισμα του ναυτικού!
Να γιατί η Άνδρος ακόμα με ξαφνιάζει και με συγκινεί μέσα από αγαπημένες μνήμες που ζήσαμε. Άλλα και μέσα από μισοσβησμένες μνήμες που ποτέ δεν ζήσαμε, αλλά που κάποιος υπάρχει πάντα για να τις ανασκαλέψει ξαφνικά...
