Εν Άνδρω

Γράφει η Αλεξάνδρα Σκαμάγκα

 

Έτυχε να βρίσκομαι σ' ένα καράβι που απέπλευσε εκείνη τη μοιραία βραδιά από Ραφήνα για τα Μεστά της Χίου, αμέσως μετά το "Χρυσή Αυγή". Όταν όμως βγήκαμε από το λιμάνι αμέσως μετά το Χρυσή Αυγή και το κούνημα ήταν τρελό, ο καπετάνιος έστεψε την πλώρη προς τα πίσω δηλώνοντας; "με τέτοιο καιρό δεν διασχίζω το Αιγαίο". Γύρισε πίσω κι είδε κι έπαθε να δέσει το πλοίο όσο πιο γερά γινόταν στον μώλο. Μείναμε οι περισσότεροι επιβάτες στο πλοίο περιμένοντας να ξημερώσει να δούμε αν θα γίνει το ταξίδι.

Το Χρυσή Αυγή συνέχισε για Άνδρο. Σε αρκετή ώρα ήρθαν τα νέα για το ναυάγιό του. Κάναμε το σταυρό μας. Όλη την νύχτα γινόταν χαμός στην προβλήτα της Ραφήνας. Ασθενοφόρα, αστυνομία, λιμενικό, δημοσιογράφοι. Χαμός. Κοιτάγαμε από τα παράθυρα και δεν πιστεύαμε τι βλέπαμε.

Από την άλλη ήταν τέτοια η θαλασσοταραχή που το καράβι μας, αν και δεμένο, όσοι επιβάτες δεν έφυγαν, ξέρναγαν από το κούνημα. Το ταξίδι για Χίο έγινε την επομένη, με το χειμωνιάτικο κύμα, (πάνω από 9 μποφόρ), να σηκώνεται πάνω από την πλώρη και να λούζει το πλοίο, σε όλη την διάρκειά του. Η σκέψη μας σε όλο το ταξίδι ήταν καρφωμένη στο Χρυσή Αυγή, που δεν τα κατάφερε. 

Ήμουν τότε μια μικρή φοιτήτρια στην αρχιτεκτονική του ΕΜΠ. Σήμερα μένω στη Ραφήνα. Είναι μια ηλιόλουστη μέρα του Φλεβάρη. Βλέποντας κάπου μια πρωινή ανάρτηση για τα 41 χρόνια από εκείνο το μοιραίο ναυάγιο έγραψα δύο λόγια στη μνήμη όλων όσων χάθηκαν εκείνη την μοιραία νύχτα...