Εν Άνδρω

Της Milena Marangon

(Πριν μέρες λάβαμε ένα εξαιρετικό κείμενο στα αγγλικά. Μια ευγενέστατη κοπέλα από το Εδιμβούργο μας ρωτούσε αν μας ενδιέφερε να δημοσιεύσουμε ένα ταξιδιωτικό της για την Άνδρο. Το κείμενο ήταν εξαιρετικό. Όμως λόγω ενός ταξιδιού μας δεν είχαμε χρόνο να το μεταφράσουμε άμεσα. Απαντήσαμε θετικά και ρωτήσαμε αν έχει τρόπο να το μεταφράσει διαφορετικά θα το δημοσιεύαμε όταν θα το μεταφράζαμε. Η έκπληξη μας ήταν μεγάλη όταν η Ιταλίδα φίλη από το Εδιμβούργο το μετέφρασε - με έναν φίλο της - και το έστειλε στο site. Απόψε επιστρέφοντας από μια αποστολή βρήκαμε το κείμενο της να μας περιμένει σε εξαιρετικά ελληνικά μαζί με πανέμορφες φωτογραφίες της από την Άνδρο. Δημοσιεύουμε το κείμενο στα ελληνικά και από κάτω και της φωτογραφίες της και στο τέλος δημοσιεύουμε και το κείμενο στα αγγλικά από το blog της, το SOUTH EUROPEAN WANDERINGS - ΕΝ ΑΝΔΡΩ)

Μερικές φορές ένα ταξίδι μπορεί να αλλάξει την αντίληψη μας για μια ολόκληρη χώρα. Αυτό μου συνέβη κατά τη διάρκεια του πρώτου μου ταξιδιού στο ελληνικό νησί της Άνδρου.

Πριν από αυτό, δεν σκεφτόμουν πολύ την Ελλάδα, ή μάλλον δεν είχα γνώμη για τη χώρα. Είχα απλώς μια αόριστη εικόνα στο μυαλό μου ενός προορισμού πακέτων διακοπών με γκρινιάρηδες ντόπιους (σύμφωνα με μια παλιά κάρτα που είχα λάβει από έναν φίλο).

Η άποψή μου άρχισε να αλλάζει όταν ξεκίνησα να δουλεύω στο Εδιμβούργο και συνάντησα τον Σταμάτη, έναν περήφανο Έλληνα που γρήγορα έγινε ένας από τους καλύτερους φίλους μου. Τις κρύες μέρες του χειμώνα, καθώς έβλεπα από το παράθυρο στο χιονισμένο σκωτσέζικο τοπίο, μου μιλούσε χωρίς διακοπή για την πατρίδα του, τις παρθένες παραλίες, την τέλεια θάλασσα και το εξαιρετικό φαγητό.

"Η Ελλάδα είναι η πιο όμορφη χώρα στον κόσμο", έλεγε.

«Αλλά δεν έχεις έρθει στην Ιταλία», θα απαντούσα σκεπτικά.

Ο Σταμάτης συχνά μιλούσε για το νησί της Άνδρου, από όπου ήταν οι γονείς του και που πέρασε τα καλοκαίρια της παιδικής του ηλικίας. Ακουγόταν σαν ένα άγριο νησί, λίγες μόνο ώρες από την Αθήνα, κοντά στο Μύκονο, αλλά λιγότερο δημοφιλές,

"Μόνο άνθρωποι από την Αθήνα πηγαίνουν εκεί", μου είπε μια ιδιαίτερα κρύα Σκωτσέζικη μέρα. Κι έτσι, όσο περισσότερο άκουγα για αυτό το μέρος, που δεν έχει επηρεαστεί από τον μαζικό τουρισμό, τόσο περισσότερο ήθελα να πάω.

 

Λίγους μήνες αργότερα, ήμασταν στην Ελλάδα - ο σύζυγός μου και εγώ - στο πλοίο με προορισμό την Άνδρο. Πρέπει να ομολογήσω ότι εξακολουθούσα να είμαι λίγο επιφυλακτική για τους ισχυρισμούς του Σταμάτη ότι αυτός ήταν ο παράδεισος στη Γη. Το σπίτι του Σταμάτη ήταν ένα παλιό αγροτόσπιτο στο στάδιο της ανακαίνισης. Βρίσκεται σε ένα λόφο που προσφέρει καταπληκτική θέα στη θάλασσα εκτός από τον κύριο οικισμό στο νοτιοανατολικό τμήμα του νησιού. Ήταν βασικό κατάλυμα, αλλά τέλειο για τις ανάγκες μας. Η πλησιέστερη παραλία ήταν ο Της Γριάς το Πήδημα, διάσημη για τον τεράστιο μονολιθικό βράχο, που σύμφωνα με το μύθο, δημιουργήθηκε όταν μια ηλικιωμένη γυναίκα πήδηξε στη θάλασσα κατά τη διάρκεια μιας από τις πολλές τουρκικές εισβολές. Παρά την ομορφιά της, η παραλία ήταν σχεδόν άδεια. Κατά την άφιξη στην παραλία, ακολούθησα το παράδειγμα των Ελλήνων φίλων μου και κατέλαβα ένα σημείο στη σκιά, αντί να καώ κάτω από τον ήλιο όπως συνήθως κάνουμε οι Ιταλοί. Ευτυχώς, η εμμονή για ένα καλοκαιρινό μαύρισμα δεν φαίνεται να ισχύει στην Ελλάδα. Η παραλία ήταν πολύ θυελλώδης αλλά ταυτόχρονα η απομόνωσή της εμπνέει μια παράδοξη αίσθηση ηρεμίας. Εντάξει, δίνω ένα δίκιο στο Σταμάτη: οι παραλίες της Άνδρου δεν υπερχειλίζουν από τουρίστες όπως σε άλλες περιοχές στην Ελλάδα.

 

Η διαμονή μας ήταν μια ευκαιρία να συναντήσουμε τη γιαγιά του Σταμάτη “γιαγιά Μαρία”. Ήταν μια ανήσυχη ογδόντα - κάτι που ζούσε μόνιμα στο νησί, όπου είχε ένα αγρόκτημα. Σε μια παροιμιώδη επίδειξη της ελληνικής φιλοξενίας, μαγείρεψε νόστιμα σπιτικά πιάτα που περιλάμβαναν τηγανητά και ψητά, πατάτες, κοτόπουλο, φρέσκο ​​τυρί και κρασί (που παρήγαγε) και ακόμη και μια κατσίκα που έσφαξε προς τιμήν μας. Κατά τη διάρκεια κάθε γεύματος, συνέχιζε να μας φέρνει επιπλέον μερίδες και δεν έπαιρνε όχι για απάντηση όταν προσπαθούσαμε να την πείσουμε ότι είμαστε ήδη χορτάτοι. Ήταν εκείνο το σημείο που, αναγκαστικά, έμαθα την πρώτη μου ελληνική λέξη: avrio (αύριο), όταν της υποσχέθηκα ότι θα φάμε όλο το φαγητό που προσέφερε avrio, avrio, avrio!

  

Περάσαμε αρκετό χρόνο εξερευνώντας το νησί, οδηγώντας στους λόφους που στο παρελθόν χρησίμευαν ως καταφύγιο από πειρατικές επιθέσεις. Σήμερα οι λόφοι αυτοί διασχίζονται από πολλές διαδρομές πεζοπορίας και φιλοξενούν αρκετά ορθόδοξα μοναστήρια, τα οποία αποτελούν από μόνα τους αξιοθέατο, καθώς η Άνδρος είναι  ένας από τους σημαντικότερους προσκυνηματικούς προορισμούς στην Ελλάδα.

Αναρωτιόμουν ακόμα αν σε μια στροφή του δρόμου θα εμφανιζόταν μια παραλία γεμάτη με τουρίστες. Όμως ο Σταμάτης μας οδήγησε σε πιο απομακρυσμένες παραλίες όπως τα Αχλά που η πρόσβαση είναι μόνο από τη θάλασσα ή από έναν μακρύ, απότομο χωματόδρομο που περνάει από τους λόφους. Επιλέξαμε τη χωμάτινη διαδρομή. Η κατάσταση του δρόμου - και η σκόνη που περιόριζε την ορατότητα - με έκανε να αμφιβάλω ότι θα φτάναμε ποτέ στον προορισμό μας, αλλά χάρη στις οδηγικές ικανότητες του Σταμάτη, η παραλία τελικά εμφανίστηκε στο βάθος. Τα Αχλά ήταν μια πολύ μεγάλη έκταση λευκής άμμου, με κρυστάλλινα νερά και σχεδόν καθόλου κόσμο. Η Μεσόγειος είναι πιο ζεστή το Σεπτέμβρη, οπότε κολύμπησα αρκετή ώρα. Μετα το μπάνιο ακολούθησε μια επίσκεψη στο γραφικό εκκλησάκι που βρίσκεται στη γωνία της παραλίας.

Μία από τις πιο ζωντανές αναμνήσεις μου από ολόκληρο το ταξίδι είναι οι συμβουλές υγείας της γιαγιάς Μαρίας, τις οποίες μας έδωσε προφανώς στα ελληνικά. Αυτό περιλάμβανε το όφελος της κατανάλωσης τεσσάρων λεμονιών καθημερινά, στα οποία πίστευε ότι οφείλεται η καλή της υγεία και τα εξαιρετικά πυκνά της μαλλιά. Ωστόσο, ήμουν λιγότερο πεπεισμένη για τις άλλες πρακτικές της, όπως η χρήση χυμού λεμονιού ως οφθαλμικές σταγόνες για να βελτιώσει την όρασή της.

 

Πρέπει να παραδεχτώ: Η Άνδρος πραγματικά με κέρδισε. Στην πραγματικότητα, το ταξίδι ξεκίνησε μια αγάπη για την Ελλάδα, η οποία διαρκεί μέχρι σήμερα. Ίσως επειδή η Ελλάδα μου θυμίζει τον δικό μου πολιτισμό στην Ιταλία (έχω ζήσει έξω από την Ιταλία για περισσότερο από μια δεκαετία). Ή ίσως οφείλεται στη φιλοξενία που γεύτηκα και είναι μακριά από την στερεοτυπική αντίληψη που είχα για τους Έλληνες. Σίγουρα ήμουν ευχάριστα έκπληκτη σε αυτό το πρώτο ταξίδι στην Άνδρο και από τότε δεν μπορώ να απολαύσω οποιαδήποτε παραλία που έχει το παραμικρό ίχνος κόσμου.

Από τότε επισκέφτηκα πολλά άλλα μέρη της χώρας, αλλά σπάνια ένιωσα μια τέτοια αίσθηση ειρήνης όπως εκείνη στο νησί. Θυμάμαι ακόμα την ευχαρίστηση του θερμού αέρα στο πρόσωπό μου, πίνοντας έναν καφέ στη βεράντα στο τελευταίο μου πρωινό εκεί. Όλα όσα με είχαν απασχολήσει τόσο πολύ τις εβδομάδες πριν ήταν τώρα μια μακρινή μνήμη και μια αίσθηση ανακούφισης είχε αντικαταστήσει το άγχος. Αναρωτήθηκα πώς θα ήταν να ζούσαμε σε αυτό το μέρος και κάθε πρωί να ξυπνούσαμε στην θέα της θάλασσας. Δεν θα μπορούσα να αποφύγω να νιώσω ζήλια για τον τρόπο ζωής της γιαγιάς Μαρίας.

  

Και τώρα, όταν ο χειμώνας είναι ένας ιδιαίτερα μακρύς και εξαντλητικός, κοιτάζω έξω από το παράθυρο το χιόνι και φαντάζομαι ότι είναι μια λευκή αμμώδης παραλία στην Άνδρο και ονειρεύομαι εκείνες τις μέρες. Τελικά, θα πρέπει σύντομα να επισκεφτώ τον Σταμάτη.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Πρώτη δημοσίευση στο SOUTH EUROPEAN WANDERINGS August 27, 2019. 

ΥΓ Το Εν Άνδρω όπως διαπιστώνουν και οι πιο δύσπιστοι σας ταξιδεύει στον κόσμο, ενώ συνάμα ταξιδεύει τον κόσμο στην Άνδρο...

 

IN ENGLISH

ANDROS, GREECE

August 27, 2019

Milena Marangon

Sometimes a single trip can change your own perception on a whole country. This happened to me during my first trip to the Greek island of Andros.

Before then, I did not think much of Greece, or rather, I didn’t had an opinion about it at all. I just had a vague image in my mind of a package holiday destination with grumpy locals (according to an old postcard received from a friend).

My view started shifting when I began a new job in Edinburgh and met Stamatis, a proud Greek who quickly became one of my best friends. He would talk non-stop about his native homeland, going on and on about pristine beaches, perfect diving sea and superlative food, as I’d look out the window at the snowy Scottish landscape.

“Greece is the most beautiful country in the world,” he would say.

“But you haven’t been to Italy,” I would skeptically reply.

Stamatis would often mention the island of Andros where his parents were from and where he spent the summers of his childhood. It sounded like a wild island, just a couple of hours on the ferry from Athens, close to Mikonos, but way less popular,

“Only people from Athens go there,” he told me one particularly cold Scottish day. And so, the more I heard about this place, untouched by mass tourism, the more I started to warm up to it, literally and figuratively.

A few months later, there we were – my husband and I –  strolling of the ferry in Andros. I have to admit, I was still a bit skepitcal of Stamatis’ claims that this was paradise on Earth. Stamatis’ house was a rural building in the process of refurbishment, set apart from the main village in the Southeastern part of the island. It was basic accommodation, but perfect for our needs, on a hill that offered amazing views of the sea. The closest beach was Tis Grias To Pidima, famous for the huge monolith-like rock that, according to legend, represents an old woman who jumped into the sea during one of the many Turkish invasions. Despite its beauty, the beach was almost empty. On arrival, I followed the example of my Greek friends and occupied a spot in the shade, rather than burning under the sun like we Italians usually do. Luckily, the obsession for a summer tan didn’t seem to be such a thing in Greece. The beach was very windy but at the same time its seclusion inspired a paradoxical sense of calm. Okay, give one point to Stamatis: the beaches here really weren’t over-run with tourists like other places in Greece.

Our stay was an opportunity to meet Stamatis’ granny Iaia Maria. She was a restless eighty-something who lived permanently on the island, where she had a farm. In a proverbial demonstration of Greek hospitality, she cooked delicious homemade dishes that included fried and roasted potatos, chicken, fresh cheese and wine (that she produced), and even a goat, killed in our honour. During every meal, she would keep bringing us additional portions and would not take no for an answer when we tried to convince her that we were already full. It was at that point when, out of necessity, I had to learn my first Greek word: avrio (tomorrow), used to promise her that we would eat all the food she was offering avrio, avrio, avrio!

We spent some time exploring the island, driving through the hills that in the past served as a refuge from pirate attacks. Today these hills are crossed by many trekking routes and host several Orthodox monasteries, which are an attraction in their own right, as Andros is, in fact, one of the most important pilgrimage destinations in Greece.

I still wondered if we’d drive around a bend in the road and there would be a beach packed with tourists. But Stamatis took us to more remote beaches such as Achla that could only be reached by sea or by a long, steep dirt road that went through the hills. We chose the land route. The state of the road—and the dust that limited visibility—made me doubt from time to time that we would ever reach our destination, but thanks to Stamatis’ driving skills, the beach finally came into sight. Achla was a very long stretch of white sand, with crystal-clear water and almost nobody around. The Mediterranean is at its warmest in September, so a swim followed by a visit to the quaint chapel that lies  corner of the beach.

One of my most vivid memories of the whole trip is Iaia Maria’s health advice, which she dispensed to us, obviously, in Greek. This included the benefit of drinking four lemons (tessera lemonia) every day, to which she credited her good health and exceptionally thick hair. However I was less convinced about her other practices, such as using pure lemon juice as eye drops to improve her sight.

I have to admit: I was really won over by Andros. In fact, the trip started a crush on Greece which lasts to this day. Maybe it is because Greece reminds me of my own culture in Italy but with a twist (I have lived outside Italy for more than a decade). Or perhaps it is due to the hospitality, distant from the pre-conception that for some reason I had of bad-tempered Greeks. For sure I was pleasantly surprised in that first trip to Andros, and I have been since unable to enjoy any beach that has the slightest sign of a crowd.

I have since visited several other parts of the country but rarely have I felt such a sense of peace as during those days on the island. I still remember the pleasure of the warm breeze on my face while drinking a coffee on the terrace on my last morning there. Everything that had worried me so much in the weeks before was now a distant memory, and a sense of relief had replaced the anxiety. I wondered how it would be living in this place and every morning waking up to the view of the sea. I could not avoid feeling envious of Iaia Maria.

And so now when it’s a particularly long and grueling winter, I look out the window at the snow and imagine it’s a white sandy beach on Andros and I dream of those days. After all, I’m due to pay Stamatis a visit soon.