Εν Άνδρω

 Χτες βράδυ 4 Αυγούστου 2020 μετά τις 9 το βράδυ ξεπρόβαλε κατακόκκινο το φεγγάρι του Αυγούστου από το νοτιά. Πάνω από το βουνό των Γερακώνων. Κι ήταν ένα όμορφο κόκκινο φεγγάρι "να του μαχαιρώνει την καρδιά". Μια σειρά εικόνων και τραγουδιών στίχων των μεγάλων Ελλήνων συνθετών του 20ου αιώνα. Ξεκινάμε με τους στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου, που μελοποίησε ο αξέχαστος Γιάννης Σπανός και τραγούδησε η Χάρις Αλεξίου. Στον πρωτότυπο στίχο γράφει: "κι ήταν ένα πράσινο, πράσινο φεγγάρι/ να σου μαχαιρώνει την καρδιά...". Εδώ όμως ήταν κόκκινο: το κόκκινο φεγγάρι τ' Αυγούστου πάνω από την Χώρα της Άνδρου... 

Ήταν ένα μαγικό φεγγάρι που όσο ανέβαινε άλλαζε χρώματα. Ή, όπως έγραψε κάποτε ο Ερρίκος Θαλασσινός, μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης και τραγούδησε ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης: Φεγγάρι μάγια μου ‘κανες και περπατώ στα ξένα...". Μόνο που στην περίπτωση μας τα μάγια που έγιναν αφορούσαν όχι τα ξένα, αλλά την Άνδρο της αναφοράς μας... 

 

Εναλλαγές χρωμάτων και σκιών. Εναλλαγές ουρανού και γης. Εναλλαγές ενός παράξενου καλοκαιριού ανάμεσα σε μνήμες και μουσικούς ήχους αφιερωμένους στον μαγικό δορυφόρο της γης. Και κάπου ανάμεσα στα χρώματα και στις σκιές θυμηθήκαμε τον αξέχαστο Μάνο Χατζιδάκι της νιότης μας κι εκείνο το μακρινό τραγούδι του που έγραψε και μελοποίησε ο ίδιος και τραγούδησε κάποτε η κλασική Σοφία Βέμπο: "Το φεγγάρι είναι κόκκινο/ το ποτάμι είναι βαθύ/ κι η αγάπη μου στα χέρια σου/ είναι κάτασπρο πουλί." Άλλες εποχές, μα το φεγγάρι του Αυγούστου πάντα ξεχωριστό...

 

 Σιωπές αγαπημένες της σελήνης έγραψε ο Σεφέρης. Σελήνη αγαπημένη στον ουρανό της καλοκαιρινής Άνδρου. Ολόγιομο φεγγάρι του Αυγούστου. Όλα αυτά πάνω από την Χώρα που άπλωνε το σκοτάδι στον ουρανό και στη θάλασσα. Κι η Χώρα ξεπρόβαλε μαγική μέσα στους φωτισμούς της νύχτας. Σαν ένα καράβι που σαλπάρει μέσα στο σκοτάδι. Σαν ένα όνειρο που ζεις ξύπνιος. Κι εκείνος ο φωτισμένος πύργος στο Μέσα Κάστρο του Μάρκου Δάνδολου στο ακρόπρωρο να θυμίζει κάτι από το χτες και μια προβολή στο μέλλον μας...

"ΕΝ ΑΝΔΡΩ"