Εν Άνδρω

Ο ήλιος χάθηκε σχεδόν πίσω από τα αποκαΐδια των Βιλίων που άπλωναν στον ουρανό και σκέπαζαν τη δύση της Άνδρου. Το τεράστιο γκρίζο σύννεφο του καπνού με τις κοκκινοκίτρινες ανταύγειες του ήλιου στα άκρα, που ήταν σα να αποτύπωναν την φωτιά στον ουρανό, άπλωσε από τη μια μέχρι την άλλη άκρη στον ορίζοντα.

Περίπου 19:30. Το Θεολόγος έμπαινε στο Γαύριο. Οι σέρφερ έτρεχαν με την βοήθεια του αέρα πάνω στα κύματα. Η ζωή συνεχιζόταν στην καλοκαιρινή Άνδρο. Εμείς ταξιδεύαμε βόρεια για μια νυχτερινή βουτιά...

Όμως πάνω στον ουρανό αποτυπωνόταν το γκρίζο του καπνού με τις κοκκινοκίτρινες ανταύγειες του ήλιου και της φωτιάς, που έκαιγε την Αττική γη. Έκαιγε την πατρίδα. Ευτυχώς όμως δεν έκαιγε ζωές όπως στο Μάτι. Έκαιγε όμως όνειρα, σπίτια, κόπους. Των άλλων θα πει κάποιος. Όμως ποιοι ήταν οι άλλοι; Μήπως θα είμαστε εμείς οι "άλλοι" της αύριον;

Ο ήλιος της φωτιάς, του καπνού. Ή, ο ήλιος του "μεσονυκτίου" της Ελλάδας!!! Μίλια καπνού, μίλια φωτιάς, μίλια χαμένης ζωής και πράσινου. Αποκαΐδια αναμνήσεων των άλλων και σκληρές αποτυπώσεις στις δικές μας μνήμες το απόβραδο της 18ης Αυγούστου 2021. Πόσες τέτοιες εικόνες ακόμα θα δούμε άραγε πριν αρχίσουμε να σκεφτόμαστε το μέλλον της ξηρασίας και της ερημοποίησης σ' αυτόν τον τόπο; 

Μια κοντινότερη λήψη. Μια κοντινότερη αίσθηση της φωτιάς. Και μια μυρωδιά από τα αποκαΐδια στην ατμόσφαιρα. Τόσο μακριά τα Βίλια, τόσο κοντά τα απομεινάρια της φωτιάς που τα έκαψαν στην δυτική Άνδρο. Όπως έγραψε κάποτε στο κλασικό αριστούργημα του "Για ποιον χτυπά η καμπάνα΄" ο Έρνστ Χέμινγουεϊ "όταν χτυπά η καμπάνα μην ρωτάς για ποιον είναι, γιατί μπορεί να είναι για σένα..." 

Προχτές η καμπάνα ήταν για την Βαρυμπόμπη και το Τατόι, Χτες για τα Βίλια. Πριν λίγο καιρό για την Κατάκοιλο και το Ατένι. Είναι καιρός να κοιτάξουμε με διαφορετικό τρόπο τα γκρίζα σύννεφα του καπνού στον ουρανό. Είναι καιρός να δούμε το κοκκινοκίτρινο του ουρανού όχι σαν θέαμα, αλλά σαν χαμένες ελπίδες κι όνειρα ενός τόπου. Και να νοιαστούμε λίγο περισσότερο γι' αυτόν...

"ΕΝ ΑΝΔΡΩ"